Ο Σημίτης κάλεσε τους Τούρκους στο Αιγαίο!

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Από τα Ίμια στο Καστελόριζο...

Το 1974, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάλεσε τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Κύπρο! Ήταν μετά το (ανεπιτυχές) πραξικόπημα εναντίον του, στις 15 Ιουλίου του 1974, όταν κατέφυγε στη Νέα Υόρκη, και από το βήμα του ΟΗΕ κατήγγειλε την Ελλάδα ότι παραβιάζει τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Αυτό ήταν. Αμέσως μετά, σαν έτοιμη από καιρό, η τουρκική πολεμική μηχανή («Αττίλας») πραγματοποίησε απόβαση-επιδρομή στο μαρτυρικό νησί, με δραματική συνέπεια την απώλεια της Κύπρου για τον ελληνισμό…

Σήμερα, 45 χρόνια μετά, ένας άλλος εθνικός Εφιάλτης, ο αλήστου

μνήμης πρωθυπουργός της οκταετίας 1996-2004 Κώστας Σημίτης, καλεί τους Τούρκους στο Αιγαίο! Στόχος, η περίφημη συνεκμετάλλευση του Αρχιπελάγους, ουσιαστικά το μοίρασμά του ανάμεσα στις δύο χώρες που βρέχονται από τις όχθες του, βάσει της λογικής «Win-Win» (50%-50%) που ανέπτυξε ο Τούρκος ηγέτης Ερντογάν. Στο προηγούμενο φύλλο του «Ε.Κ.» αναφερθήκαμε διεξοδικά στον σχεδιασμό αυτό. Ας δούμε τώρα τι κρύβεται πίσω από τις πρόσφατες δηλώσεις του Σημίτη περί Αιγαίου και ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ο Σημίτης δεν μιλάει ποτέ τυχαία. Τώρα, καλεί τους Τούρκους στο Αιγαίο και δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό, επειδή το 2008 ήταν ο άνθρωπος που κάλεσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην Ελλάδα! Ιδού τι είχε γίνει τότε. Στις 18 Δεκεμβρίου 2008, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, ο ανεξάρτητος βουλευτής Κώστας Σημίτης (είχε διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ έξι μήνες προηγουμένως από τον Γιώργο Παπανδρέου) έκανε μια δήλωση-σοκ στη διάρκεια κοινοβουλευτικής του ομιλίας: αναφερόμενος στα οικονομικά της Ελλάδας επί Κώστα Καραμανλή, που δεν πήγαιναν καθόλου καλά, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο ΔΝΤ»! Κάτι που έμοιαζε την εποχή εκείνη με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ενάμιση χρόνο αργότερα, η πρόβλεψη του Σημίτη δικαιώθηκε, αφού τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου αναγκάστηκε πράγματι να προσφύγει στο ΔΝΤ προκειμένου η χώρα να αποφύγει την άτακτη πτώχευση-χρεοκοπία…

Ο Σημίτης λοιπόν δεν μίλησε τυχαία, ούτε και επέλεξε συμπτωματικά την παρούσα χρονική συγκυρία. Ήδη Τουρκία και Λιβύη ανακήρυξαν κοινή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), που απομονώνει Ελλάδα και Κύπρο από τις εξελίξεις. Οι συντεταγμένες της τουρκο-λιβυκής ΑΟΖ κατατέθηκαν στον ΟΗΕ εδώ και αρκετές μέρες, συνεπώς -σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- η ελληνική πλευρά έχει το περιθώριο 40 ημερών για να καταθέσει τις δικές της συντεταγμένες, διαφορετικά κατοχυρώνεται η τουρκική θέση! Συμπέρασμα: εάν έως τα μέσα Ιανουαρίου του 2020 η Ελλάδα δεν αμφισβητήσει στον ΟΗΕ την κοινή τουρκο-λιβυκή ΑΟΖ, ο ελληνικός γεωπολιτικός χώρος ακρωτηριάζεται. Εάν πάλι την αμφισβητήσει, ανακηρύσσοντας κοινή ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου (και, κατ’ επέκταση, τετραμερή ΑΟΖ, με τη συμμετοχή Αιγύπτου και Ισραήλ), τότε η ελληνοτουρκική σύρραξη είναι πια επί θύραις…

Σ’ αυτή την πολύ κρίσιμη φάση βγήκε και χτύπησε ο Σημίτης. Λέγοντας τη βαριά φράση ότι εάν η Ελλάδα κηρύξει ΑΟΖ θα πάει σε πόλεμο με την Τουρκία. Αλλά και ρίχνοντας τα βάρη για την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στην κυβέρνηση Καραμανλή, που τον διαδέχτηκε, υπονοώντας ότι ο ίδιος είχε βελτιώσει τις σχέσεις αυτές και ο επόμενος γκρέμισε ό,τι είχε χτιστεί επί σημιτικής οκταετίας. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας κάνουμε μια μικρή σύνοψη του τι ακριβώς είχε συμβεί επί Σημίτη στα ελληνοτουρκικά.

Ο Σημίτης, με το που ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 1996, αντιμετώπισε την κρίση των Ιμίων, την οποία χειρίστηκε με κάκιστο τρόπο. Αυτό είχε ως συνέπεια το «γκριζάρισμα» των βραχονησίδων που η Τουρκία αποκαλεί «Καρντάκ» και, τελικά, τη Συμφωνία της Μαδρίτης, το καλοκαίρι του 1997. Μια Συμφωνία εξαιρετικά βλαβερή για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, αφού με την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε στην τουρκική πλευρά ότι υπάρχουν όντως αμφιλεγόμενες περιοχές στο Αιγαίο, που δεν ανήκουν ολοκληρωτικά ούτε στη μία ούτε στην άλλη πλευρά. Για να ακολουθήσουν, όπως ήταν φυσικό, τα ακόμη χειρότερα.

Ποια ήταν αυτά; Ήταν ο διασυρμός Ελλάδας (αλλά και Κύπρου), το φθινόπωρο του 1998, με το θέμα των ρωσικών πυραύλων S-300, τους οποίους η Τουρκία απαγόρευσε να εγκατασταθούν στην Κύπρο! Έτσι, το νησί έμεινε απροστάτευτο και οι πύραυλοι έμελλε τελικά να σαπίζουν στις στρατιωτικές αποθήκες της Κρήτης… Αλλά ήταν επίσης, αμέσως μετά (Φεβρουάριος 1999), ο νέος διασυρμός της Ελλάδας, με την υπόθεση Οτζαλάν, όπου τον Κούρδο ηγέτη παρέδωσε στους Τούρκους το δίδυμο Σημίτη-Πάγκαλου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον «ευνουχισμό» του κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα, με την περιθωριοποίηση του ΡΚΚ, και έκτοτε η Τουρκία απαλλάχτηκε από έναν βραχνά που την ταλαιπωρούσε στο εσωτερικό της επί δεκαπενταετία (1984-1999).

Η σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, τον Δεκέμβριο του 1999 στο Ελσίνκι, να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση άνευ όρων και ανταλλαγμάτων από πλευράς της, ήταν η τελική κατάληξη της πολιτικής Σημίτη, η οποία τα έδινε όλα στην Άγκυρα με μόνιμη επωδό τη δικαιολογία… ότι αυτό γίνεται για να αποφευχθεί ο πόλεμος! Όπως όμως δείχνουν σήμερα τα πράγματα, ο πόλεμος όχι μόνο δεν απομακρύνθηκε, αλλά ήρθε ακόμη εγγύτερα, αφού η Τουρκία διαπιστώνει συνεχώς ότι η κυβερνητική ελίτ των Αθηνών είναι πρόθυμη να υποχωρήσει στα πάντα, αρκεί να μην χάσει τα προνόμιά της. Κι η αλήθεια είναι ότι επί Σημίτη μπήκαν γερά οι βάσεις για την επέκταση του τουρκικού ζωτικού χώρου εις βάρος του ελληνισμού.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο Σημίτης, βγήκε τώρα να μιλήσει για δήθεν δικαίωση της εξωτερικής πολιτικής του, αλλά και να στρώσει το χαλί για την περίφημη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Διότι απόληξη όλων αυτών θα είναι αναπόφευκτα «νέα Ίμια» στην ανατολική Μεσόγειο, στην ευρύτερη περιοχή του Καστελλόριζου, αφού μόνιμος στόχος της Άγκυρας είναι η διάτρηση του ελληνοκυπριακού χώρου και η γεωπολιτική απομόνωση της Κύπρου από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Αποτελεί λοιπόν ειρωνεία να λέει ο περιβόητος «αρχιερέας της διαπλοκής» ότι ευθύνεται ο Καραμανλής -χωρίς να παραβλέπουμε τις ευθύνες και αυτού του τελευταίου- που δεν συνέχισε την «πολιτική του Ελσίνκι». Κι αυτό, επειδή η πολιτική Σημίτη είναι που ενδυνάμωσε γεωπολιτικά την Τουρκία και έφερε πιο κοντά τον πόλεμο που πολλοί φοβούνται πως καταφτάνει στην περιοχή μας.

Παιχνίδι του 1986 προέβλεψε πόλεμο, ΑΟΖ και υδρογονάνθρακες!

Και μέσα σ’ όλα αυτά, να που ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής, από το μακρινό 1986, προέβλεψε με ακρίβεια τα σημερινά γεγονότα σε Αιγαίο-Τουρκία-ανατολική Μεσόγειο! Το παιχνίδι αυτό κυκλοφόρησε πριν από 33 χρόνια στις ΗΠΑ και ονομαζόταν «Aegean Strike» («Χτύπημα στο Αιγαίο»). Πρόκειται για ένα σενάριο αεροναυτικού πολέμου, με θέατρο επιχειρήσεων το Αιγαίο.

Ένα σενάριο του παιχνιδιού προβλέπει πόλεμο Ρωσίας-Τουρκίας, έπειτα από πυραυλική κρίση, με την Ελλάδα (αν και μέλος του ΝΑΤΟ) να μένει ουδέτερη. Κάτι το οποίο, φυσικά, εν έτει 1986 έμοιαζε αδιανόητο, αφού τότε υπήρχε ακόμη η Σοβιετική Ένωση και η Ελλάδα όφειλε στο πλαίσιο του Ψυχρού πολέμου να συνδράμει στην τουρκική πλευρά. Το ακόμη εντυπωσιακότερο: το εν λόγω παιχνίδι θεωρεί υπαρκτή και την υπόγεια σήραγγα του Βοσπόρου, που τώρα χτίζει ο Ερντογάν, και η οποία βεβαίως τότε δεν υπήρχε!

Άλλο σενάριο του παιχνιδιού είναι ο ελληνοτουρκικός πόλεμος, στον άξονα Κύπρος-Καστελλόριζο-Κρήτη. Εκεί δηλαδή όπου μεταφέρθηκε σήμερα η κρίση, λόγω ΑΟΖ και υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Μάλιστα, το Καστελλόριζο έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη του παιχνιδιού (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό), με την ΑΟΖ της Κύπρου να αποκόπτεται έτσι από την ΑΟΖ της Ελλάδας. Αεροναυτικός πόλεμος, λοιπόν, προβλέπεται από το «παράξενο» παιχνίδι του 1986, αυτόν δηλαδή που περιμένουν οι αναλυτές σε ενδεχόμενη ενεργειακή κρίση. Σύμπτωση, «προφητεία» ή κάτι άλλο;