Για όσους θρήνησαν χθες το θάνατο του Μιχάηλ Γκορμπατσοφ και τον εξυμνούν ως τον τελευταίο μεγάλο ηγέτη της ΕΣΣΔ, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από την ομιλία που έκανε το καλοκαίρι του 2000 στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Τουρκίας:
«Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής της ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων. Η σύζυγός μου, που αναγνώρισε αυτήν την αναγκαιότητα, μάλιστα, πριν από μένα, με στήριξε με όλες τις δυνάμεις της σε αυτήν την προσπάθεια.
Ακριβώς για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η σύζυγός μου με ωθούσε να αναλάβω όλο και υψηλότερες θέσεις στη χώρα. Οταν γνωρίστηκα προσωπικά με τη Δύση, αντιλήφθηκα ότι δε θα έπρεπε να εγκαταλείψω το στόχο που είχα θέσει και ότι για να τον πετύχω έπρεπε να αντικαταστήσω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και τις ηγεσίες σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες. Το ιδανικό μου, εκείνη την εποχή, ήταν ο δρόμος των σοσιαλδημοκρατικών χωρών.
Κατάφερα να βρω συναγωνιστές για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Μεταξύ αυτών, μία εξέχουσα θέση κατέλαβαν ο Α. Ν. Γιάκοβλεφ και ο Ε. Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση είναι ανεκτίμητη. Η οικουμένη θα φαντάζει πολύ καλύτερη χωρίς τον κομμουνισμό.
Μετά το έτος 2000 θα ξεκινήσει μία εποχή της ειρήνης και της γενικής άνθησης. Η πορεία των λαών προς μία πραγματική ειρήνη είναι μακριά και δύσκολη, θα στεφθεί, όμως, οπωσδήποτε με επιτυχία. Γι' αυτόν το σκοπό θα πρέπει ολόκληρη η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον κομμουνισμό».
Ευτυχώς που έπεσε δηλαδή η ΕΣΣΔ αφήνοντας τις ΗΠΑ χωρίς αντίπαλο δέος (ωθώντας την να δημιουργήσει νέο και πιο «διαχειρίσιμο» εχθρό, μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για να συνεχίσει να κινείται η πολεμική βιομηχανία και το μαγαζάκι του ΝΑΤΟ) και μετά το 2000 η ανθρωπότητα βίωσε και βιώνει μια εποχή ειρήνης και ευημερίας. Ολόκληρη την ομιλία δημοσίευσε η εφημερίδα «Πράβντα Ποσί» στις 26 Ιούλη του 2000. https://www.revolutionarydemocracy.org/rdv6n1/gorbach.htm
Δεν ξεχνάμε επίσης τον περιβόητο τηλεοπτικό διάγγελμα που απηύθηνε προς τους συμπατριώτες του στις 26 Δεκεμβρίου του 1991 που από την επομένη θα ανήκαν σε 15 διαφορετικές χώρες.
«Αγαπητοί συμπατριώτες.
Λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα του σχηματισμού της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, σήμερα διακόπτω τις δραστηριότητές μου στη θέση του Προέδρου της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Παίρνω αυτή την απόφαση για λόγους αρχής. Τάχθηκα ακράδαντα υπέρ της ανεξαρτησίας των εθνών και της κυριαρχίας των Δημοκρατιών. Ταυτόχρονα, υποστήριξα τη διατήρηση της Ένωσης των κρατών και την ακεραιότητα αυτής της χώρας.
Οι εξελίξεις πήραν διαφορετική πορεία. Επικράτησε η πολιτική του διαμελισμού της χώρας και του διαχωρισμού του κράτους, κάτι το οποίο δεν μπορώ να προσυπογράψω.»
Για την ιστορία:
Η διάσπαση της ΕΣΣΔ είχε ξεκινήσει ήδη από την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, με τη Σοβιετική οικονομία σε άθλια κατάσταση και τη Λιθουανία να έχει ήδη ανακηρύξει την ανεξαρτησία της από τον Μάρτιο του ίδιου έτους με τη βοήθεια των δυτικών δυνάμεων.
Η μέρα της αντιστροφής μέτρησης για τη διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν η Δευτέρα 19 Αυγούστου 1991. Έκπληκτοι οι κάτοικοι της Μόσχας και άλλων μεγάλων πόλεων της Ρωσίας βλέπουν τεθωρακισμένα του Kόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ στους δρόμους.
Τα σοβιετικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν ανακοίνωση της Kρατικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης, η οποία πληροφορεί τους πολίτες ότι ο πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έχει ήδη αντικατασταθεί για «λόγους υγείας» από τον αντιπρόεδρο Γκενάντι Γιανάεφ και ότι η αχανής χώρα έχει κηρυχθεί για έξι μήνες σε «κατάσταση ανάγκης».
360 άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα και 4.000 στρατιώτες εισβάλλουν στο κέντρο της Μόσχας. Το πραξικόπημα είναι σε εξέλιξη. Μια χούφτα συντηρητικών αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Στόχος τους είναι να σταματήσουν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, για την οποία, κατά τους πραξικοπηματίες , είναι υπεύθυνη η περεστρόικα και το γκλάσνοστ του Γκορμπατσόφ.
ο Γκορμπατσόφ βρίσκεται για διακοπές στην Kριμαία, στην πραγματικότητα όμως κρατείται από ένοπλους φρουρούς στην κατοικία του. Το πλήθος αγανακτισμένο βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει.
Ο Μπορίς Γέλτσιν είχε εκλεγεί με καθολική ψηφοφορία, στις 12 Ιουνίου 1991, πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και από την πρώτη στιγμή είχε κατεβεί στους δρόμους μαζί με άλλους πολίτες. Η εικόνα του Γέλτσιν πάνω στο άρμα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες το πραξικόπημα παραπαίει. Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας και η αποστολή στρατευμάτων στη Μόσχα για την καταστολή των διαδηλώσεων.
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1991, οι πρόεδροι της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας κήρυξαν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και εγκαθίδρυσαν την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών. Στις 21 Δεκεμβρίου, επιβεβαίωσαν τη διάλυσή της με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου Alma-Ata.
O Γκορμπατσόφ αναγκάστηκε να αποδεχτεί το αποτέλεσμα και στις 25 Δεκεμβρίου παραιτήθηκε από την προεδρία της Ένωσης και παρέδωσε τις εξουσίες του στον Γέλτσιν. Μέσα σε λίγους μήνες ένα καθεστώς που όλος ο πλανήτης θεωρούσε ακλόνητο κατέρρευσε.
Ο Σοβιετικός λαός βίωσε τραγικές καταστάσεις. Διασπαστηκε χωρίς σχέδιο η ΕΣΣΔ με βάση τις επαρχίες. Η πείνα θέριζε για τα επόμενα δυο χρόνια μέχρι τα εργοστάσια παραγωγής να περάσουν στα χέρια «ιδιωτών» (οι περισσότεροι πρώην στελέχη της KGB και του Κρεμλίνου ή μαφιόζοι της Bradva) και κυβερνήσεις να στηθούν στη Ρωσία και τα νεοσύστατα περιφερειακά κράτη πρώην μέλη του Σοβιέτ.
Σε όλη τη Ρωσία επικρατούσε ένα τεράστιο χάος με συμμορίες να εκτελούν και να ληστεύουν μέχρι η νεοσύστατη κυβέρνηση να οργανωθεί. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην Ουκρανία, τη Γεωργία, το Καζακστάν, και τις περισσότερες «δημοκρατίες» που δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Ενα τεράστιο κύμα μετανάστευσης για μια καλύτερη ζωή άρχισε, μια ζωή που τους ήταν άγνωστη μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Μια ζωή που για την επιβίωση μετέτρεψε τον περήφανο σοβιετικό λαό σε καρικατούρα, σε στερεότυπο, σε ανέκδοτο.
Η Ρωσία του σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τη Σοβιετική Ένωση. Ακροδεξιά και σκληρός καπιταλισμός παντού. Ο μέσος Ρώσος του σήμερα, εθνικιστής, ομοφοβικός, βίαιος, μπεκρής. Θυμάται πως ήταν κάποτε μόνο σε παρελάσεις για την ημέρα της νίκης.
Θυμάται τις επιτυχίες στις επιστήμες, στην ποίηση, στη μουσική, στον αθλητισμό, στην τεχνολογία. Τότε που όλα ήταν προσβάσιμα σε όλους. Μόνο θυμάται.
Ένα περήφανο έθνος που λειτουργούσε ως αντίπαλο δέος στην αδηφάγα ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Ήταν σωστή η ΕΣΣΔ; Όχι. Σε πολλά ήταν πολύ λάθος. Ήταν δίκαιη; Όχι. Δεν μπορεί ο εργατικός και ο τεμπέλης να έχουν ίδιες απολαβές. Βρήκε τη χρυσή τομή; Όχι. Η ιστορία το απέδειξε. Ήταν καλύτερη από τον καπιταλισμό; Σε πάρα πολλά ναι! Ήταν.
Τέλος συστήνω ανεπιφύλακτα για ακόμα μια φορά το παρακάτω βιβλίο που δίνει μια πιο καθαρή μάτια των γεγονότων. Μια πιο καθαρή μάτια στο τι συνέβαινε πριν και κατά την πτώση.
«The Last Empire: The Final Days of the Soviet Union»
Καλημέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου