Ο ΞΕΦΤΙΛΑΣ Λιάκος (ΣΥΡΙΖΑ): Συγκρίνει τον κρατούμενο Μιχαηλίδη με τον Αλέκο Παναγούλη!

 

Μια ιερόσυλη σύγκριση κάνει σε ανάρτησή του ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στον φυλακισμένο Γιάννη Μιχαηλίδη και τον αντιστασιακό Αλέκο Παναγούλη, ιστορικής φιγούρας του αγώνα κατά της δικτατορίας.

Ο Αντώνης Λιάκος ζητάει εν ολίγοις από την κυβέρνηση της ΝΔ αμνηστία των τρομοκρατών και φυλακισμένων και κάνει μια απαράδεκτη σύγκριση με την αμνηστία της χούντας στον Αλέκο Παναγούλη. Πρόκειται για μια ανιστόρητη τοποθέτηση, αφού ο Παναγούλης ούτε σκότωσε, ούτε τραυμάτισε κάποιον, αλλά αντιστάθηκε για λόγους ιδεολογικούς στη δικτατορία. Εξάλλου, το να ταυτίζει κάποιος την αντίσταση στη χούντα με την τρομοκρατία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι πολιτικά απαράδεκτη άποψη.

Ο κ. Λιάκος δείχνει, μάλιστα, να δικαιολογεί τις τρομοκρατικές πράξεις και τα ποινικά αδικήματα των Μιχαηλίδη, Ρωμανού κ.ά λέγοντας ότι «διέπραξαν ποινικά αδικήματα με πολιτικά κίνητρα»!

Γράφει ο Αντώνης Λιάκος στην ανάρτησή του:

«Ο Γιάννης Μιχαηλίδης έδωσε τέρμα στην απεργία πείνας στο πάρα ένα, και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε. Ας μην τολμήσει να πει κανείς ότι επιχείρησε εκβιασμό. Δυο μήνες απεργία πείνας δεν είναι παίξε γέλασε, πρέπει να έχει φτάσει στα όριά του κανείς για να το επιχειρήσει, και χρειάζεται και ψυχικά αποθέματα. Θεωρώ πάντως, και το γράφω με επίγνωση του αρνητικού ρόλου που έπαιξε η τρομοκρατία, ότι θα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά πώς θα δώσουμε τέλος στην περιπέτεια όλων εκείνων που όπως ο Μιχαηλίδης ή ο Ρωμανός ή άλλοι και άλλες, πριν από αυτούς και μετά από αυτούς, διέπραξαν ποινικά αδικήματα με πολιτικά κίνητρα, παρά τις διαφωνίες μας και την καταδίκη εκ μέρους μας αυτών των κινήτρων, των ιδεών και της δράσης τους. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχει αλλάξει η ιστορική περίοδος. Θα επιχειρήσω μια αναλογία που ενδεχομένως θεωρηθεί βέβηλη, αλλά αξίζει να την ξανασκεφτεί κανείς στην ουσία της.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης υπήρξε ήρωας της αντίστασης στη Χούντα. Οι ίδιοι όμως οι χουντικοί τον κατηγορούσαν για απόπειρα δολοφονίας. Και μάλιστα του αρχηγού τους. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Γ.Παπαδόπουλο, να του χορηγήσει αμνηστία τον Αύγουστο του ’73, μαζί με πολλούς άλλους που κατηγορούνταν όχι μόνο για τις ιδέες τους αλλά και για βόμβες και βίαιες απόπειρες κατάλυσης του πολιτεύματος όπως έλεγαν τότε. Δεν θέλω, και το λέω κατηγορηματικά, να εξισώσω τους κρατούμενους τότε με τους φυλακισμένους σήμερα, ούτε μια κυβέρνηση δικτατορική με μια κυβέρνηση κοινοβουλευτική. Θέλω όμως να επιμείνω στο σημείο και στη λογική της ιστορικής εκκαθάρισης του παρελθόντος. Αν έκανε αυτή την υπέρβαση η χούντα του Παπαδόπουλου, και μάλιστα σε μια στιγμή που αισθανόταν παντοδύναμη, γιατί και πόσο ακόμη θα πρέπει να είναι δέσμια μιας εκδικητικής πολιτικής μια δημοκρατία στερεωμένη και βέβαιη για τον εαυτό της; Δεν ήταν αρκετή η τιμωρία για τον Μιχαηλίδη, τον Ρωμανό και τους άλλους (και κάτι που ξεχνάμε: Δεν κατηγορήθηκαν για δολοφονίες) η φυλάκισή τους πάνω από 10 χρόνια; Μήπως θα πρέπει να τεθεί το ζήτημα μιας γενναίας ιστορικής εκκαθάρισης εκκρεμοτήτων που ανήκουν πλέον στο παρελθόν;

Η ανάρτηση του Αντώνη Λιάκου: