Τρία ερωτήματα έθεσε ο Βουλευτής Ηγουμενίδης προς την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων μετά από ανακοίνωσή της η οποία και τον αφορά. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς παραβίασε πολλάκις τη διπλή διαχωριστική σήμανση του οδοστρώματος, θέτοντας μάλιστα σε κίνδυνο τη ζωή άλλων οδηγών. Σαν αποτέλεσμα της πράξης του, επεβλήθη πρόστιμο και οι προβλεπόμενες συνέπειες, ενώ -πάντα σύμφωνα με τους αστυνομικούς- ο Βουλευτής απείλησε με δυσμενείς μεταθέσεις.
Το πρώτο ερώτημα αφορά στο πως οι συνδικαλιστές αστυνομικοί πληροφορήθηκαν όσα γράφουν στην ανακοίνωσή τους, για τα οποία αναφέρει ότι είναι ψευδή. Η αλήθεια είναι ότι οι ενώσεις συνδικαλιστών, δεν έχουν κανέναν λόγο να μπλέκονται σε υποθέσεις πολιτών, έστω και αν αυτοί είναι βουλευτές. Ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να μας εξηγήσει ο Βουλευτής αν συνηγορεί στο να φέρουν οι αστυνομικοί κάμερες στις στολές τους γεγονός που θα καθιστούσε ευκολότερη την διαλεύκανση της αντιδικίας, προκειμένου να μην
υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Μέχρι τότε, μοιάζει σαν να πιάστηκε στα πράσα και επειδή είναι Βουλευτής, μπορεί να λέει δημοσίως τη δίκη του άποψη, για την οποία δεν έχει καμία απόδειξη, πέραν του γνωστού ηθικού πλεονεκτήματος.Ο Ηγουμενίδης επιπλέον δείχνει να πάσχει, όπως και πολλοί συνάδελφοι του από τη «νόσο του αρχισυντάκτη». Παλαιότερα, κάποιοι κακεντρεχείς, το ονόμαζαν απόπειρα λογοκρισίας. Στη συνέχεια λοιπόν του πρώτου ερωτήματός του, εγκαλεί τους αστυνομικούς σχετικά με το αν το γεγονός είναι «άξιο ανακοίνωσης». Είναι συνήθης πρακτική της αριστεράς, η αμφισβήτηση της επιλογής. Πάντα στα πλαίσια της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας.
Στο δεύτερο ερώτημα ο Βουλευτής Ηγουμενίδης περνάει στην αντεπίθεση. Συνεχίζοντας να παίζει το ρόλο αρχισυντάκτη, ρωτά ουσιαστικά γιατί δεν λέει τίποτα η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων για τις παρακρατικές -όπως τις χαρακτηρίζει- υποκλοπές. Θα μπορούσε να τους εγκαλέσει ακόμη και για αλλά θέματα. Για παράδειγμα, η Ένωση δεν έχει βγάλει καμία ανακοίνωση για την κλιματική αλλαγή ή για τη διένεξη στη Ταιβάν. Ακολουθώντας πάντα το ίδιο μοτίβο, θα μπορούσαμε και εμείς να τον ρωτήσουμε γιατί δεν έχει πει τίποτα εκείνος για τις παρακρατικές παρακολουθήσεις που είχε καταγγείλει το ΚΚΕ εν ετει 2016, ή για τις υποκλοπές τις οποίες είχε υπερήφανα αποκαλύψει ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Αν και το χαρακτηρίζει ερώτημα, το τρίτο σκέλος της απάντησής του, ούτε ερωτηματικό έχει, ούτε ζητά να μάθει κάτι περισσότερο. Πρόκειται για τοποθέτηση-κατάχρηση του ηθικού πλεονεκτήματος την οποία και παραθέτω αυτούσια: «Από την Αριστερά έγινε αγώνας για να περάσει ανεπιστρεπτί η περίοδος που οι κομματάρχες της δεξιάς εκβίαζαν και απειλούσαν τους Έλληνες πολίτες με δυσμενείς μεταθέσεις». Ο τελευταίος που θυμάμαι να έχει χρησιμοποιήσει την ρητορική του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» κατόπιν τροχαίας παράβασης ανήκε στο χώρο του ευρύτερου σοσιαλιστικού τόξου και φορούσε μάσκαρα. Το είχε αρνηθεί και εκείνος. Τώρα ο τελευταίος που μνημονεύεται είναι ο Ηγουμενίδης. Ασχέτως τι λέει, την παράβασή του βεβαιώνουν οι Έλληνες αξιωματικοί, όπως συμβαίνει με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες.
Η κορύφωση της ιστορικής επιστολής «προς αστυνόμους» έρχεται μετά τα 2+1 ερωτήματα. Ο Ηγουμενίδης, κάνει αναφορά στις διώξεις του πατέρα του, για τις οποίες θεωρεί ότι δημιουργούν ένα ηθικό χρέος όλων μας απέναντι του. Κάτι σαν ηθική κληρονομιά. Από τη γενιά του «ήμουν στο Πολυτεχνείο», περνάμε πλέον στη γενιά του «ο πατέρας μου ήταν στο Πολυτεχνείο». Καταλαβαίνετε όλοι τι συνεπάγεται.
Ακόμη και αν υπάρχουν κάποιοι που ακόμη και μετά από ολ´ αυτά, δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του ηθικού πλεονεκτήματος, ο Ηγουμενίδης δεν αφήνει χώρο για παρανοήσεις. «Δεν ταιριάζει ούτε στο ήθος μου, ούτε στην ηθική μου, ούτε στην κουλτούρα μου ως αριστερός να απειλώ με μεταθέσεις και να κάνω τα όσα μου καταλογίζετε» καταλήγει. Ακριβώς αυτό πιστεύουμε και εμείς Νίκο. Ότι δεν ταιριάζει σε κανέναν που θέλει να επικαλείται την ηθική, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου