Ολόψυχα δίπλα στους γονείς, τα αδέλφια, τους συγγενείς, με σεβασμό και οδύνη «για τα σπίτια που έγιναν νεκροταφεία και τα νεκροταφεία που έγιναν σπίτια». Μαζί τους, και στην απολυτότητα της απαίτησης για απόδοση της πιο καθαρής δικαιοσύνης. Συνοδοιπόροι τους και στην αμφιβολία του κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η απόλυτη δικαιοσύνη.
Η τραγωδία των Τεμπών, εξακολουθεί να συνθλίβει ψυχολογικά όσους διαθέτουν συνείδηση.
Εκείνους, που ανάμεσα στο γεγονός και στην αξιολόγησή του, δεν παρεμβάλουν το κομματικό και ιδεολογικό τους έρμα και που σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκουν τη φτηνή εργαλειοποίηση των παιδιών που σκοτώθηκαν.
Δίπλα στους γονείς που έχασαν και χάθηκαν για πάντα.
Απέναντι όμως σε όλους όσοι, στις εικόνες του χθεσινού θρήνου, πρόσθεσαν την εικόνα μιας θλιβερής κοινωνίας που επιλέγει, διαιρεί τους νεκρούς και βάφει τα φέρετρα.
Απόλυτα απέναντι σε όλους εκείνους που χρησιμοποίησαν τα 57 αθώα θύματα ως «κράχτες» για να βγουν στο δρόμο, να προβάλλουν αιτήματα και διεκδικήσεις, να καταγγείλουν την κυβέρνηση, να δείξουν την ισχύ τους στο πεζοδρόμιο. Μέρος κι αυτής της εθνικής τραγωδίας είναι ο τρόπος με τον οποίο η αριστερά διαλέγει και ξεδιαλέγει τους νεκρούς. Αυτούς που θα κλάψει. Εκείνους που θα τιμήσει. Και όσους θα διαπομπεύσει.
Ο σεβασμός στη μνήμη των αθώων θυμάτων των Τεμπών επιβάλει διαρκή αυτοσυγκράτηση.
Το χαμηλόφωνο «πού ήταν όλες αυτές οι χιλιάδες να διαδηλώσουν ζητώντας δικαιοσύνη για τα θύματα, στη Μάνδρα και στο Μάτι», δεν καταλήγει σε κραυγή: Αιδώς.
Σαν την κραυγή που δικαιολογεί η ανακοίνωση - κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ στη χθεσινή απεργία και διαδήλωση.
Σύνολο 481 λέξεις.
Η πρώτη παράγραφος, 80 λέξεις αφιερωμένες στην επέτειο, στη μνήμη των θυμάτων με την υπόσχεση: «Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι και να ακυρώσουμε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών».
Οι υπόλοιπες 400 λέξεις αφιερωμένες στον ιερό σκοπό για τον οποίο επιστράτευσαν τα θύματα μιας τραγωδίας, που έχει στον πυρήνα της, αυτό που «υπηρετεί» ο συνδικαλισμός της ΑΔΕΔΥ. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εκφάνσεις τους.
Έβαλαν τα νεκρά παιδιά στην προμετωπίδα για να «χτυπήσουν» τον Χατζηδάκη (μαζί και τον Γ. Αυτιά).
Χωρίς να ντρέπονται απαρίθμησαν και τον κατάλογο των 7 αιτημάτων τους ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η απαίτηση να καταργηθεί η εισφορά 2% υπέρ της ανεργίας.
Για την ιστορία, στο δρόμο που βγήκαν ζήτησαν να μην ξεχαστούν τα Τέμπη και οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις: Οριζόντια αύξηση 10% στους μισθούς των εργαζομένων στο Δημόσιο, προκειμένου να αντιμετωπισθεί στοιχειωδώς η ακρίβεια κι ο πληθωρισμός, ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΔΩ και ΤΩΡΑ των ΔΩΡΩΝ, συλλογικές συμβάσεις για τους μισθούς μας, Κατάργηση του μισθολογικού παγώματος της διετίας 2016 – 17, Κατάργηση της εισφοράς 2% υπέρ της ανεργίας, Αύξηση του αφορολόγητου στα 12.000€, Αύξηση του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας, να στελεχωθούν άμεσα με μόνιμους υπαλλήλους όλοι οι κρίσιμοι δημόσιοι φορείς (υγεία, παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, ασφάλιση κ.α) και να αναβαθμιστούν όλες οι αναγκαίες υποδομές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου