Το μαγικό μανιτάρι είναι ένα είδος μύκητα το οποίο, όταν καταναλώνεται, συνήθως με τη μορφή σκόνης, προκαλεί στον άνθρωπο παραισθήσεις
Θέλω να πιστεύω ότι στο περίφημο γεύμα των 8 στο οποίο αποφασίστηκε η
υποψηφιότητα της κ. Γεροβασίλη, κάποιος έριξε στα πιάτα μια γερή δόση
από την ως άνω ουσία. Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί ότι εξέλαβαν ως
πραγματικότητα τις δικές τους ονειροπολήσεις.
Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το τρομακτικό γεγονός ότι αυτά τα μοναδικής ανικανότητας πρόσωπα, είχαν την ευθύνη της χώρας για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ανήκουν στο παρελθόν βέβαια, η συνειδητοποίηση ωστόσο του πόσο κοντά στην καταστροφή φτάσαμε, δεν παύει να προκαλεί σοκ.
Εντάξει όχι μόνο σοκ αλλά και γέλιο. Το τι συνέβη στο συνέδριο το απέδωσε με μοναδικό τρόπο ο Αρκάς. Στο τελευταίο σκίτσο του παρουσιάζει ένα τσούρμο πιτσιρίκια ντυμένα κλόουν που πετάνε το ένα στη μούρη του άλλου τούρτες. Τσίρκο κανονικό δηλαδή.
Προφανώς υπάρχει και η σοβαρή πλευρά. Μέσα στη ναρκισσιστική μεγαλομανία τους τα στελέχη της αριστεράς μιλούν διαρκώς για την πολιτική με κεφαλαίο Π. Κατάφεραν όμως να κάνουν ή ίσως να χαραμίσουν, ένα ολόκληρο συνέδριο χωρίς την παραμικρή αναφορά στην πολιτική. Απλώς σκοτώνονταν σαν μικρά παιδιά. Κουτσομπολιό, ίντριγκες, δημόσιες επιθέσεις και δηλητηριώδη υπονοούμενα ήταν το αποκλειστικό αντικείμενο όλων των τοποθετήσεων. Για τα προβλήματα των πολιτών δεν ακούστηκε το παραμικρό. Το κωμικό, για κάποιους ίσως τραγικό, είναι ότι η κύρια υπαιτιότητα ανήκει σε αυτούς οι οποίοι κατηγορούσαν τον Κασσελάκη ότι οι παρεμβάσεις του εξαντλούνται στην επικοινωνία, ότι δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο.
Όσο για τον απολογισμό, από το συνέδριο υπάρχουν κυρίως χαμένοι. Πρώτη απ όλους η κ. Γεροβασίλη. Δήλωσε υπερηφάνως παρούσα βάζοντας υποψηφιότητα, για να την αποσύρει την επόμενη ημέρα. Όταν συνειδητοποίησε δηλαδή ότι πιθανότατα θα έχανε τις εκλογές. Επικαλέστηκε διαφωνία επί της διαδικασίας, αποδεικνύοντας ότι η υποψηφιότητα της δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια κίνηση μαριονέτας με τον κ. Τσίπρα να κινεί τα νήματα. Γιατί ποιος πολιτικός με προσωπικό πολιτικό εκτόπισμα, αποφεύγει να απευθυνθεί στους πολίτες για λόγους διαδικασίας; Για να μη πούμε για τα λόγια με τα οποία απευθύνθηκε στους συνέδρους, την ευθύνη της, όπως είπε, απέναντι στην ιστορία. Κράτησε μόλις 24 ώρες.
Χαμένος βγαίνει φυσικά και ο κ. Κασσελάκης.
Ήλπιζε ότι μέσα από την εκλογική αναβάπτιση θα μπορούσε να κατοχυρώσει τη θέση του τουλάχιστον ως τις εθνικές εκλογές. Δεν το πέτυχε. Ακόμα χειρότερα οι πιθανότητες του να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα τον Ιούνιο είναι πια σαφώς μειωμένες. Ο Σύριζα βγαίνει από το Συνέδριο σε χειρότερη κατάσταση από ότι πριν. Ο κ. Κασσελάκης θα μπορεί βέβαια να επικαλεστεί ως δικαιολογία μιας πιθανής ήττας, τον πόλεμο που του γίνεται. Δεν άρχισε αυτός τον τελευταίο γύρο της αντιπαράθεσης. Η ευθύνη ωστόσο να ενώσει το κόμμα είναι δική του. Αυτός, με τόσες και τόσες άστοχες ενέργειες, απέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων τον αμφισβητούν.
Ο μεγάλος χαμένος ωστόσο είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Πριν να κάνει τις μοιραίες δηλώσεις με τις οποίες ζήτησε νέες εσωκομματικές εκλογές, είχε μπροστά του ένα καθαρό τοπίο. Αν ο κ. Κασσελάκης πήγαινε άσχημα στις ευρωεκλογές θα είχε το ηθικό και το πολιτικό δικαίωμα να ζητήσει την αντικατάσταση του. Σπάζοντας τη σιωπή του μπλέχτηκε και αυτός στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις. Ταυτόχρονα έδειξε μια πρωτοφανή τακτική ανικανότητα. Ζήτησε εκλογές, όταν όμως συνειδητοποίησε ότι πιθανώς θα τις κερδίσει ο κ. Κασσελάκης και ότι μαζί με τις εκλογές θα του πάρει και το κόμμα, αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
Η δήλωση κύκλων του ότι στο εξής όλοι θα κριθούν από τα αποτελέσματα είναι η πιο ηχηρή ομολογία αποτυχίας: Αυτό θα μπορούσε να το δηλώσει πριν το συνέδριο και κανείς δεν θα μπορούσε να του το αρνηθεί. Τώρα μοιάζει σαν μια ταπεινωτική υπαναχώρηση. Το χειρότερο όμως για τον κ. Τσίπρα είναι πως φάνηκε ότι πια έχει χάσει και την απήχηση που είχε μέσα στο κόμμα. Δεν κατάφερε να στηρίξουν την πρόταση του ούτε οι πάλαι ποτέ πιο στενοί του συνεργάτες. Ο κ. Καρανίκας για παράδειγμα αλλά βέβαια και ο Νίκος Παππάς, ο έτερος βλαστός της «δρακογενιάς», για να θυμηθούμε τις εποχές που κάποιοι τον θεωρούσαν το alter ego του Τσίπρα.
Αν ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να επιστρέψει κάποια στιγμή στην πολιτική, θα βρει ο δρόμος του έγινε λίγο πιο δύσκολος μετά από αυτό το τριήμερο του παραλόγου. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τη δύναμη της νοσταλγίας, αν ο Σύριζα συνεχίσει την καθοδική του πορεία. Για να λειτουργήσει ωστόσο η νοσταλγία, ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να εμμείνει στην αρχική του απόφαση της αποχής από τα εσωκομματικά. Τώρα έγινε και αυτός μέρος του προβλήματος.
Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το τρομακτικό γεγονός ότι αυτά τα μοναδικής ανικανότητας πρόσωπα, είχαν την ευθύνη της χώρας για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ανήκουν στο παρελθόν βέβαια, η συνειδητοποίηση ωστόσο του πόσο κοντά στην καταστροφή φτάσαμε, δεν παύει να προκαλεί σοκ.
Εντάξει όχι μόνο σοκ αλλά και γέλιο. Το τι συνέβη στο συνέδριο το απέδωσε με μοναδικό τρόπο ο Αρκάς. Στο τελευταίο σκίτσο του παρουσιάζει ένα τσούρμο πιτσιρίκια ντυμένα κλόουν που πετάνε το ένα στη μούρη του άλλου τούρτες. Τσίρκο κανονικό δηλαδή.
Προφανώς υπάρχει και η σοβαρή πλευρά. Μέσα στη ναρκισσιστική μεγαλομανία τους τα στελέχη της αριστεράς μιλούν διαρκώς για την πολιτική με κεφαλαίο Π. Κατάφεραν όμως να κάνουν ή ίσως να χαραμίσουν, ένα ολόκληρο συνέδριο χωρίς την παραμικρή αναφορά στην πολιτική. Απλώς σκοτώνονταν σαν μικρά παιδιά. Κουτσομπολιό, ίντριγκες, δημόσιες επιθέσεις και δηλητηριώδη υπονοούμενα ήταν το αποκλειστικό αντικείμενο όλων των τοποθετήσεων. Για τα προβλήματα των πολιτών δεν ακούστηκε το παραμικρό. Το κωμικό, για κάποιους ίσως τραγικό, είναι ότι η κύρια υπαιτιότητα ανήκει σε αυτούς οι οποίοι κατηγορούσαν τον Κασσελάκη ότι οι παρεμβάσεις του εξαντλούνται στην επικοινωνία, ότι δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο.
Όσο για τον απολογισμό, από το συνέδριο υπάρχουν κυρίως χαμένοι. Πρώτη απ όλους η κ. Γεροβασίλη. Δήλωσε υπερηφάνως παρούσα βάζοντας υποψηφιότητα, για να την αποσύρει την επόμενη ημέρα. Όταν συνειδητοποίησε δηλαδή ότι πιθανότατα θα έχανε τις εκλογές. Επικαλέστηκε διαφωνία επί της διαδικασίας, αποδεικνύοντας ότι η υποψηφιότητα της δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια κίνηση μαριονέτας με τον κ. Τσίπρα να κινεί τα νήματα. Γιατί ποιος πολιτικός με προσωπικό πολιτικό εκτόπισμα, αποφεύγει να απευθυνθεί στους πολίτες για λόγους διαδικασίας; Για να μη πούμε για τα λόγια με τα οποία απευθύνθηκε στους συνέδρους, την ευθύνη της, όπως είπε, απέναντι στην ιστορία. Κράτησε μόλις 24 ώρες.
Χαμένος βγαίνει φυσικά και ο κ. Κασσελάκης.
Ήλπιζε ότι μέσα από την εκλογική αναβάπτιση θα μπορούσε να κατοχυρώσει τη θέση του τουλάχιστον ως τις εθνικές εκλογές. Δεν το πέτυχε. Ακόμα χειρότερα οι πιθανότητες του να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα τον Ιούνιο είναι πια σαφώς μειωμένες. Ο Σύριζα βγαίνει από το Συνέδριο σε χειρότερη κατάσταση από ότι πριν. Ο κ. Κασσελάκης θα μπορεί βέβαια να επικαλεστεί ως δικαιολογία μιας πιθανής ήττας, τον πόλεμο που του γίνεται. Δεν άρχισε αυτός τον τελευταίο γύρο της αντιπαράθεσης. Η ευθύνη ωστόσο να ενώσει το κόμμα είναι δική του. Αυτός, με τόσες και τόσες άστοχες ενέργειες, απέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων τον αμφισβητούν.
Ο μεγάλος χαμένος ωστόσο είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Πριν να κάνει τις μοιραίες δηλώσεις με τις οποίες ζήτησε νέες εσωκομματικές εκλογές, είχε μπροστά του ένα καθαρό τοπίο. Αν ο κ. Κασσελάκης πήγαινε άσχημα στις ευρωεκλογές θα είχε το ηθικό και το πολιτικό δικαίωμα να ζητήσει την αντικατάσταση του. Σπάζοντας τη σιωπή του μπλέχτηκε και αυτός στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις. Ταυτόχρονα έδειξε μια πρωτοφανή τακτική ανικανότητα. Ζήτησε εκλογές, όταν όμως συνειδητοποίησε ότι πιθανώς θα τις κερδίσει ο κ. Κασσελάκης και ότι μαζί με τις εκλογές θα του πάρει και το κόμμα, αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
Η δήλωση κύκλων του ότι στο εξής όλοι θα κριθούν από τα αποτελέσματα είναι η πιο ηχηρή ομολογία αποτυχίας: Αυτό θα μπορούσε να το δηλώσει πριν το συνέδριο και κανείς δεν θα μπορούσε να του το αρνηθεί. Τώρα μοιάζει σαν μια ταπεινωτική υπαναχώρηση. Το χειρότερο όμως για τον κ. Τσίπρα είναι πως φάνηκε ότι πια έχει χάσει και την απήχηση που είχε μέσα στο κόμμα. Δεν κατάφερε να στηρίξουν την πρόταση του ούτε οι πάλαι ποτέ πιο στενοί του συνεργάτες. Ο κ. Καρανίκας για παράδειγμα αλλά βέβαια και ο Νίκος Παππάς, ο έτερος βλαστός της «δρακογενιάς», για να θυμηθούμε τις εποχές που κάποιοι τον θεωρούσαν το alter ego του Τσίπρα.
Αν ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να επιστρέψει κάποια στιγμή στην πολιτική, θα βρει ο δρόμος του έγινε λίγο πιο δύσκολος μετά από αυτό το τριήμερο του παραλόγου. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τη δύναμη της νοσταλγίας, αν ο Σύριζα συνεχίσει την καθοδική του πορεία. Για να λειτουργήσει ωστόσο η νοσταλγία, ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να εμμείνει στην αρχική του απόφαση της αποχής από τα εσωκομματικά. Τώρα έγινε και αυτός μέρος του προβλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου