Το Πολυτεχνείο, η συνωμοσία και το μπούμερανγκ

Γράφει ο
Γεώργιος Χαροκόπος

Φαίνεται ότι γύρω από το άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στο φύλλο 796/2012 με την παρακάτω επικεφαλίδα επικράτησε το ρητό « Η σιωπή είναι χρυσός».
Όμως το ντοκουμέντο που αναφερθήκαμε για να δώσουμε το χαρακτηρισμό «Μπούμερανγκ» για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι αδιάψευστο. Και επειδή το θέμα είναι τεράστιο γιατί «ενός κακού μύρια έπονται», το ξαναδημοσιεύουμε εφέτος για να δούμε αν θα συγκινήσει τους επιζώντες ήρωες της περιόδου και διερωτηθούν για το ρόλο που έπαιξαν άθελά τους στα γεγονότα που ακολούθησαν:
Εορτάστηκε πάλι η επέτειος της εξέγερσης των φοιτητών και γενικά της Ελληνικής νεολαίας κατά της δικτατορίας την 17η Νοεμβρίου 1973. Πολλά έχουν γραφεί κατά τα χρόνια που πέρασαν και ιδιαίτερα για τον δικτάτορα ταξίαρχο Δ. Ιωαννίδη. Παραβλέπεται όμως το πώς ο υπερεθνικιστής αυτός ανήλθε στην
εξουσία και πως εξελίχθηκαν ακριβώς τα γεγονότα και τα δεινά, που επακολούθησαν. Μέχρι την εξέγερση απόλυτος κύριος της κατάστασης ήταν ο αρχηγός του πραξικοπήματοςτης 21ης Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν να είναι. Γιατί ο πανέξυπνος αλλά υπερφιλόδοξος ταξίαρχος Ιωαννίδης είχε κατορθώσει να έχει με το μέρος του τους περισσότερους από τους ανώτερους και κατώτερους αξιωματικούς!
Οι άλλοι δύο της Τρόικας των πραξικοπηματιών Σ. Παττακός και Ν. Μακαρέζος βρίσκονταν εκτός Κυβερνήσεως γιατί ήδη Πρωθυπουργός ήταν ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης. Η Κυβέρνησή του είχε αναλάβει δύο μήνες περίπου πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όταν με το Δημοψήφισμα είχε και τυπικά καταργηθεί η Βασιλεία, είχε ανακηρυχθεί «Δημοκρατία», είχε περιορισθεί η λογοκρισία και επιφανειακώς οι περιορισμοί του δικτατορικού καθεστώτος. Η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη ήταν πολιτική και θα προετοίμαζε το έδαφος για την προκήρυξη εκλογών και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όπως ισχυρίζονταν ο Παπαδόπουλος, ως Πρόεδρος και οι «συν αυτώ».
Ο Δ. Ιωαννίδης, όμως, είχεν άλλα σχέδια, τα οποία, ως φαίνεται, επιδοκίμαζαν οι πράκτορες μιας μεγάλης Δύναμης, με τους οποίους ήταν σε επαφή, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων...Καραδοκούσε, λοιπόν, να βρει την ευκαιρια να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο, να αναλάβει Πρόεδρος και να καταργήσει την Κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
Έτσι θα επανέφερε πλήρη τη δικτατορία και θα τακτοποιούσε τους ανοιχτούς λογαριασμούς που είχε τότε ο Πρόεδρος της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τη δικτατορία, απαιτώντας την ανάκληση από την Κύπρο ενός τμήματος, κυρίως αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ. Οι αξιωματικοί αυτοί ήσαν επικεφαλής της Ελληνικής Δύναμης, που η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να διατηρεί στην Κύπρο, σύμφωνα με όσα καθορίζονταν από τις γνωστές Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Αν όμως γινόταν η ανάκληση αυτή πώς ο Ιωαννίδης θα πετύχαινε τα σχέδιά του για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα; Ο Παπαδόπουλος ήταν τελείως αντίθετος με την ιδέα του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου!..
Πώς το έμαθα...
Κανένας δεν το εχει γράψει μέχρι σήμερον. Ο γράφων, όμως, το έχει «γραπτόν» από πολλών ετών. Έτυχε να έχει φίλο του, από την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής 1941-44, το μοναδικό αξιωματικό της Intelligence Service, τον Ralph Stockbridge, που είχεν υπηρετήσει στην Κρήτη κατά την Κατοχή. ( Στην αρχή Οκτώβριος 1941 – Απρίλιος 1942 και κατόπιν από τον Οκτώβριο του 1943 ως το τέλος του πολέμου ). Οι άλλοι Βρετανοί της Αγγλικής μυστικής αποστολής που έδρασε στην Κρήτη την Κατοχή ανήκαν στις υπηρεσίες ειδικών επιχειρήσεων (SOE – Force 133 ). Μετά τον πόλεμο ο Ralph Stockbridge υπηρέτησε στην Ελλάδα με την Βρετανική Αποστολή μέχρι τον «εμφύλιο» 1946-49 όταν οι Άγγλοι απεχώρησαν και ήλθαν οι Αμερικανοί...
‘Εκτοτε είχα για αρκετό καιρό αλληλογραφία με τον Ralph – τον Σήφη της κατοχής. Με ημερομηνία 9.11.98 (14 χρόνια πριν) μου απάντησε σε μία επιστολή μου, στην οποία, εκτός των δικών μας φιλικών θεμάτων, του έγραφα για τις αδικίες που γίνονταν από τους Συμμάχους μας στην Ελλάδα για το Κυπριακό. Παραθέτω το μέρος αυτό της επιστολής του, που είναι γραμμένη στα Ελληνικά, τα οποία έγραφε και ομιλούσε όταν ζούσε, (έφυγε το 2010 ) σαν να ήταν Έλληνας Καθηγητής:
« Δεύτερο και ακόμα πιό κουτό, παράδειγμα το Κυπριακό. Δεν ήταν μόνον ο Μακάριος αλλά κάθε έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο πρόβλεψε ότι η ένωσις ήταν ένα θανάσιμο λάθος. Δεν μπορούσε να καταλάβη ο καθένας ότι η Τουρκία θα επενέβαινεν αμέσως δεδομένου ότι η Κύπρος κείται δίπλα στην Τουρκία, πολύ μακριά από την Ελλάδα. Μερικοί σου λένε σήμερα ότι οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν την Ελλάδα εν περιπτώσει Τουρκικής αντεπίθεσης. Κολοκύθια και ψέμματα. Σου λέγω και κάτι άλλο. Έτυχε να γνωρίζω λιγάκι τον Παπαδόπουλο πριν τη Χούντα, όταν ήταν Διοικητής του Β’ Κλάδου της ΚΥΠ και θυμάμαι μία φορά που μιλούσαμε για την Κύπρο ότι μου είπε καθαρά ότι προσωπικώς ήταν εναντίον της ένωσης για ευνοήτους λόγους. Είμαι, βέβαιος ότι, αν αργότερα δεν τον είχαν διώξει από Πρόεδρο δεν θα είχε γίνει καθόλου το Κυπριακό. Ο βλάκας ο διάδοχός του ήταν υπεύθυνος για την αναπόφευκτη καταστροφή, ύστερα...»...
Από τα παραπάνω είναι πλέον σαφές ότι αν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο δεν είχαν συμβεί, ο Ιωαννίδης δεν θα έβρισκε την ευκαιρία να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο και να προχωρήσει στην εγκληματική δράση κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τα γνωστά αποτελέσματα. Κατά συνεπεια η κατά τα άλλα γενναία εξέγερση στο Πολυτεχνείο κατέληξε τελικά σε ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.
Απόλυτος άρχων των Η.Π.Α. την εποχή εκείνη ήταν ο Υπουργός των Εξωτερικών κ. Κίσινγκερ, επειδή ο Πρόεδρος Νίξον είχε αποδυναμωθεί και η μόνη προσπάθεια και το μόνο θέμα που τον απασχολούσε ήταν να αποφύγει την παραίτησή του, που επιζητούσε το Κογκρέσο για την περίφημη υπόθεση «Γουοτεργκέητ».
«Μας πρόδωσαν, μας πρόδωσαν τριπλά!».
Η φράση αυτή ειπώθηκε από τον επικεφαλής της μοιραίας Χούντας Δ. Ιωαννίδη, στους στενούς συνεργάτες του, αμέσως μόλις έγινε γνωστή η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το πρωί της 20/7/74.
Το σχέδιο της μεγάλης συνωμοσίας ήταν του Κίσινγκερ και η τέλεια παραπλάνηση της Χούντας από τους Αμερικανούς. Άφηναν, δηλαδή, να εννοήσουν ότι αν έκαναν το πραξικοπημα κατά του Μακαρίου, η Τουρκία δεν θα επενέβαινε. Η δεύτερη προδοσία κατά της Χούντας εκ μέρους των Αμερικανών ιθυνόντων τότε, φαίνεται ότι ήταν ότι δεν θα απέκρουαν την ένωση με την Κύπρο. Και η τρίτη και αποφασιστική, εξίσου, προδοσία ήταν ότι ο Υφυπουργός των Εξωτερικών κ. Σίσκο είχε κατορθώσει να επιφέρει σύγχυση στα σχέδια άμυνας της Χούντας με την απόσυρση των δύο υποβρυχίων μας από το ανοιχτό πέλαγος της Κηρύνειας, που υπήρξε αποφασιστική για την επιτυχία της Τουρκικής εισβολής.
Για τον σκοπό αυτό - με βάση τις εντολές του Κίσινγκερ , στάλθηκε στην Ελλάδα ο Υφυπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Τζόσεφ Σίσκο. Ο Πρεσβευτής τους στην Αθήνα κ. Τάσκα, ήταν πλέον εκτός του μεγάλου παιχνιδιού. Από όσα έχουν γίνει γνωστά και από όσα για λόγους ασφαλείας δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη, ο ιστορικός μελετητής καταλήγει στο σμπέρασμα ότι η αποστολή του κ. Σίσκο ήταν παραπλανητική. Πηγαινοερχόταν μεταξύ Αθήνας – Άγκυρας – Λονδίνου για να δημιουργήσει τις προυποθέσεις για την Τουρκική εισβολή την οποίαν είχεν αποφασίσει ο Κίσινγκερ για να πλήξει την Ελλάδα.
Παράλληλα θα προσπαθούσε ο κ. Σίσκο να επιφέρει σύγχυση και διαφωνίες στις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην είναι σε θέση να δράσουν ενωτικά και αποτελεσματικά κατά την ώρα τηςΤουρκικής εισβολής. Το «πράσινο φως» θα διδόταν από τον Κίσινγκερ στους Τούρκους την κατάλληλη στιγμή και αμέσως μετά την απόσυρση των δύο Ελληνικών υποβρυχίων από το ανοικτό πέλαγος της Κυρήνειας, που αποτελούσαν θανάσιμη απειλή για τις Τουρκικές αποβατικές δυνάμεις. Και πράγματι ο κ. Σίσκο κατόρθωσε το ακατόρθωτο πείθοντας τη ναυτική ηγεσία της Χούντας ότι ο κίνδυνος δεν ήταν από την Τουρκία αλλά από τα βόρεια σύνορα της Ελλάδος...Όλα τα άλλα ήσαν τώρα όχι τόσο δύσκολα γιατί οι διαφωνίες στην Ελληνική στρατιωτική ηγεσία ήταν ασυμβίβαστες.
Έτσι η μεγάλη συνωμοσία του Κίσινγκερ επέτυχε πλήρως με μόνη τη διαφορά ότι η επάνοδος στην Ελλάδα από το Παρίσι του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας απότρεψε περαιτέρω καταστροφή, όχι όμως και την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Κύπρο, η οποία εξακολουθεί μετά τόσα χρόνια να εγκυμονεί κινδύνους λόγω της συνεχιζόμενης Τουρκικής αδιαλλαξίας.