Από την Λέσβο στην Λωζάννη

Γράφει ο
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η ελληνική πολιτική τάξη φάνηκε να εκπλήσσεται από τις δηλώσεις του τούρκου προέδρου για την συνθήκη της Λωζάννης. Ως αν να ζουν σε μια χώρα διαφορετική απ’ αυτή που κυβερνούν, ως αν οι αποφάσεις που παίρνουν να μην δημιουργούν κλίμα και τετελεσμένα που δίνουν στην τούρκικη πλευρά  την δυνατότητα να αμφισβητήσει όλα όσα το ελληνικό έθνος έχει επιτύχει τα τελευταία διακόσια χρόνια.
Πως είναι δυνατόν να εκπλήσσονται από τις δηλώσεις Ερντογάν, όταν οι ίδιοι έχουν αποδεχθεί στις πρόσφατες συμφωνίες, τούρκοι κρατικοί υπάλληλοι να εγκατασταθούν στα ελληνικά νησιά και να αποφασίζουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από αυτά; Όταν οι ίδιοι άνοιξαν τα ελληνικά σύνορα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κύμα μουσουλμανικής λαθρομετανάστευσης που
οδηγεί στον αφελληνισμό της Ελλάδας.
Αυτό που δεν πρόσεξαν οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ είναι πόσο συχνά χρησιμοποιήθηκε η λέξη πληθυσμός γύρω από το θέμα της συνθήκης της Λωζάννης τις τελευταίες εβδομάδες από την τούρκικη πλευρά. Φαίνεται ότι για του Τούρκους η παρουσία και εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ελλάδα νομιμοποιεί και αναβιώνει τούρκικες διεκδικήσεις.  Και ενώ η ελληνική πολιτική τάξη ζει στις μεταμοντέρνες φαντασιώσεις της μετά-εθνικότητας, η τούρκικη ηγεσία ζει στον πραγματικό κόσμο όπου η κουλτούρα, η θρησκεία και o αριθμός των ανθρώπων αλλάζουν τα δεδομένα ισχύος και επιρροής.
Στην Ελλάδα παρατηρούμε την αδημονία της ελληνικής πολιτικής τάξης προκειμένου να προχωρήσει στον αφελληνισμό του εκπαιδευτικού συστήματος. Πρώτα η προσπάθεια να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών, μετά ήρθαν οι αλλαγές στο μάθημα της ιστορίας με την αποβολή του Μέγα Αλέξανδρου και των Περσικών πολέμων. Και μπορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα να μην φημίζεται για αυτό που λέμε συνέχεια του κράτους, αλλά όσον αφορά το δόγμα της λεγόμενης πολυπολιτισμικότητας υπάρχει μιας διαρκής προσπάθεια να επιβληθεί ανεξάρτητα από το πιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία.
Από την εποχή της κας Ρεπούση μέχρι τον κ. Φίλη έχουν αλλάξει αρκετές κυβερνήσεις, η κατεύθυνση της πολιτικής όμως παραμένει αμετάβλητη. Το θέμα για το μέσο Έλληνα πολίτη θα μπορούσε να ήταν κάπως θεωρητικό και απόμακρο, αλλά σύντομα θα αρχίζει να ζει την πραγματικότητα που οι πιο πρόσφατες και τρέντι δοξασίες της πολιτικής τάξης θα δημιουργήσουν. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η πολυπολιτισμικότητα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι μια μεταβατική περίοδος. Τελικά υπερισχύει η κουλτούρα που έχει τους αριθμούς (βλ. πληθυσμός) με το μέρος της και που πιστεύει πολύ πιο έντονα από όλες τις άλλες στις ιδέες και αρχές της κουλτούρας της.
Μεταξύ ενός πληθυσμιακά ακμαίου και ιδεολογικά φανατισμένου στοιχείου και ενός φθίνοντος πληθυσμού όπου η ηγεσία του προσπαθεί να αποδημήσει τις παραδόσεις και το πολιτισμό του, δεν είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε ποια θα είναι η κυρίαρχη κουλτούρα στο τέλος της μεταβατικής περιόδου της πολυπολιτισμικότητας. 
Στην Θεσσαλονίκη μια 23χρονη κοπέλα βιάσθηκε από τρεις «πρόσφυγες». Φυσικά η είδηση αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ. Οποιαδήποτε είδηση που επιβεβαιώνει τις πραγματικές συνέπειες της μαζικής μετανάστευσης μουσουλμάνων αποσιωπάται. Το βασικό ερώτημα για το Έλληνα πολίτη είναι τι μπορεί να περιμένει από μια πολιτική της οποίας βασικό συστατικό είναι η απόκρυψη της αλήθεια.