Αλήθεια, θέλουμε χαρισματικούς ηγέτες; Του ΑΝΔΡΕΑ ΔΡΥΜΙΩΤΗ

«Στην πολιτική υποθέτουμε ότι όποιος γνωρίζει πώς να μαζεύει ψήφους, γνωρίζει πώς να διαχειριστεί μια πόλη ή μια χώρα. Οταν όμως αρρωσταίνουμε… δεν αναζητούμε τον ομορφότερο γιατρό, ή τον πλέον ικανό στα λόγια». Δυστυχώς τα παραπάνω σοφά λόγια του Πλάτωνα, τα αγνοούμε συστηματικά όταν επιλέγουμε αυτούς που θα μας κυβερνήσουν....Αναζητούμε χαρισματικούς ηγέτες και δεν εξετάζουμε αν θα μπορέσουν να κυβερνήσουν μια δύσκολη χώρα όπως η Ελλάδα. 

Την αφορμή για το σημερινό άρθρο μου την έδωσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου σχετικά με τον Τσίπρα. Τι δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός; Χαρακτήρισε «συμπαθή και χαρισματικό ως προσωπικότητα» τον Αλέξη Τσίπρα, τονίζοντας ότι διατηρεί καλές σχέσεις μαζί του. Επιπλέον η παρουσία του στην εκδήλωση προς τιμήν του Εβο Μοράλες, δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να προκληθεί σύγχυση σχετικά με τις προθέσεις του. Αφησε μάλιστα να εννοηθεί ότι μετεκλογικά θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί του.

Οι περισσότεροι απατεώνες που κατά καιρούς απασχόλησαν τον κόσμο ήταν και είναι «χαρισματικοί». Ας θυμηθούμε τρεις αληθινές ιστορίες που έγιναν επιτυχημένες κινηματογραφικές παραγωγές: «The Great Gatsby», «O λύκος της Wall Street» και «Πιάσε με, αν μπορείς». Συμπτωματικά και στις τρεις ταινίες πρωταγωνιστεί ο πολύ χαρισματικός Leonardo di Caprio. Είναι γεγονός ότι το να είναι κανείς χαρισματικός είναι αναγκαία συνθήκη για να γίνει απατεώνας. Δεν είναι όμως και ικανή συνθήκη. Πρέπει να το έχει η κούτρα του, ώστε να χρησιμοποιήσει το χάρισμά του για να εκμεταλλευτεί άλλους.

Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο γιατί αναζητούμε χαρισματικούς ηγέτες για να μας κυβερνήσουν. 

Ελάτε να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. 

Χαρισματικός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ξαναβρέθηκε στην επικαιρότητα με τα 100 χρόνια από τη γέννησή του και το κακό κακέκτυπό του τον Αλέξη Τσίπρα. Με συνθήματα όπως «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», «Εδώ και τώρα Αλλαγή», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Εξω οι βάσεις του θανάτου», το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 1981 με ένα τεράστιο ποσοστό 48,07% και διαφορά από τη Ν.Δ. 12,2 μονάδων και από τότε άρχισε η καταστροφή της χώρας. Μάλιστα, όπως δήλωσε πρόσφατα ο γιος του Γιώργος, «το 1981 είχαμε την Πρώτη Φορά Αριστερά». Στο νικητήριο διάγγελμά του ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «…Μας δώσατε ισχυρή, αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων, ώστε να μπορέσουμε δίχως δισταγμούς και δίχως αναστολές, να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση της Αλλαγής… Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα μείνουμε στις επάλξεις αυτού του αγώνα για τη Νέα Ελλάδα, που όλοι προσδοκούμε. Μιαν Ελλάδα που θα ανήκει στον λαό της, μιαν Ελλάδα που θα την διαφεντεύει ο λαός της…».

Πράγματι, τα συνθήματα που χρησίμευσαν για να δελεάσουν τους ψηφοφόρους, ξεχάστηκαν γρήγορα. Ούτε από το ΝΑΤΟ φύγαμε ούτε από την ΕΟΚ, αλλά προ πάντων δεν έφυγαν οι βάσεις του θανάτου προς μεγάλη απογοήτευση όλων των αριστερών. Αυτό όμως που τήρησε το ΠΑΣΟΚ ήταν ότι «την Ελλάδα θα την διαφεντεύει ο λαός της».

Η πρώτη μεγάλη και καταστροφική αλλαγή ήλθε από το υπουργείο Εσωτερικών με υπουργό τον Μένιο Κουτσόγιωργα.Καταργήθηκαν οι Γενικοί Διευθυντές καριέρας και αντικαταστάθηκαν από διορισμένους Γενικούς Γραμματείς, συνεπικουρούμενους από τους πρασινοφρουρούς που βρίσκονταν σε παρακείμενα δωμάτια. Οποιαδήποτε απόφαση έπρεπε να έχει την έγκριση των πρασινοφρουρών. Ετσι άρχισε το γκρέμισμα της ιεραρχίας στο Δημόσιο και η απόλυτη κομματικοποίησή του.

Ακολούθησε η θεοποίηση των συνδικάτων και η απόλυτη κυριαρχία των, με σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις. Ξαναθυμίζω την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) των μισθών, ανεξάρτητα από την παραγωγικότητα. Ευτυχώς, έπειτα από μερικά χρόνια ανέλαβε υπουργός Οικονομικών ο Κώστας Σημίτης και σταμάτησε τον κατήφορο. Τα αποτελέσματά του όμως ήταν ήδη φανερά στην ελληνική οικονομία. Η δραχμή έχανε την αξία της και έτσι ουσιαστικά φτωχαίναμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Η ισοτιμία δολαρίου - δραχμής το 1981 ήταν 55,4 δραχμές και έφτασε το 1985 στις 138,1 δραχμές, δηλαδή υποτιμήθηκε κατά 149%! Αυτά ήταν τα αποτελέσματα της αλόγιστης οικονομικής πολιτικής.

Κάπως μετριάστηκε η κατρακύλα το 1990 όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο «μη χαρισματικός» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος με την ισχνή πλειοψηφία του ενός δανεικού βουλευτή, δεν πρόλαβε να κάνει πολλά πράγματα. Σας θυμίζω ότι προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας (μεταξύ άλλων), αλλά οι συνδικαλιστές Σταμουλοκoλλάδες ξεβράκωσαν τους οδηγούς που ήθελαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Αυτή ήταν η δύναμη των συντεχνιών τότε, που συνεχίστηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Τον μη χαρισματικό Μητσοτάκη διαδέχθηκε ο χαρισματικός αλλά άρρωστος Παπανδρέου και η χώρα μπήκε στον αυτόματο πιλότο με μαντζούνια και άλλες δοξασίες.  

Ακολούθησε το 1996 ο μη χαρισματικός Κώστας Σημίτης, ο οποίος με το «μπλοκάκι» του έβαλε τάξη στη χώρα στην πρώτη περίοδο που κυβέρνησε. Στη δεύτερη περίοδο (2000-2004) τα πράγματα χαλάρωσαν λιγάκι.  

Ακολούθησε η περίοδος του (χαρισματικού;) Καραμανλή, ο οποίος μάλλον άφησε τη χώρα στον αυτόματο πιλότο που οδήγησε στα εξωφρενικά ελλείμματα.  

Τα υπόλοιπα είναι πολύ γνωστά. Από το 2009 παιδευόμαστε γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε τους πραγματιστές ότι «εμείς φταίμε για τη χρεοκοπία μας», αλλά πιστέψαμε τους κατά καιρούς χαρισματικούς και τους λαοπλάνους που μας χάιδευαν τα αυτιά με ουτοπικές υποσχέσεις.

Μέχρι που πάρα πολλοί πίστεψαν τον «χαρισματικό» Τσίπρα, ο οποίος υποσχέθηκε ότι «θα καταργούσε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», ότι «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται αλλά καταργείται», ότι «εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν», ότι «αν πούμε στους Ευρωπαίους τον πόνο μας, θα μας παρακαλούνε να μας δώσουν τα χρήματα» και άλλα πολλά τα οποία αποδείχθηκαν αυταπάτες, οι οποίες δυστυχώς μας στοίχισαν πολύ ακριβά. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί που τον αξιολογούν θετικά.  

Ακούει κανείς τις πιο απίθανες διαπιστώσεις: «Πιάνει πουλιά στον αέρα». «Εχει αλλάξει, έχει γίνει συστημικός». «Αρέσει στους Ευρωπαίους». «Είναι έξυπνος τακτικιστής». «Είναι χαρισματικός και συμπαθής» κ.ά.  

Προσωπικά, έχω άλλη άποψη. Σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας: Εξυπνάδα που δεν συνοδεύεται από σοφία, είναι πανουργία. Κοροϊδεύει ασύστολα τους πάντες. Με ψέματα κατέλαβε την κυβέρνηση, με ψέματα συνεχίζει να κυβερνά και με ψέματα προσπαθεί να παραμείνει στην εξουσία. Είναι πραγματικά αδιανόητο ότι ύστερα από τέσσερα και πλέον χρόνια που ο Σύριζα κυβερνά και έχουμε διαπιστώσει ότι διακατέχεται από μια ξεπερασμένη κομμουνιστική ιδεοληψία, υπάρχουν συμπολίτες μας που εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν.

Μας έχει ταράξει στους φόρους και στις εισφορές προκειμένου να δημιουργεί πλεονάσματα για να μοιράζει επιδόματα σε ορισμένες κατηγορίες που πιστεύει ότι είναι οι ψηφοφόροι του. Εχει αλώσει με κάθε δυνατό τρόπο το Δημόσιο και συνεχίζει τις καταστροφικές προσλήψεις ναρκοθετώντας το μέλλον της χώρας. Τίποτα όμως δεν τον νοιάζει, ούτε τον σταματά. Γνωρίζει ότι τις επόμενες εκλογές (όποτε γίνουν) θα τις χάσει με μεγάλη διαφορά και προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του μέχρι τη συνταγματικά επιτρεπόμενη ημερομηνία.

Κλείνοντας, θέλω να ξαναγυρίσω στη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Σύριζα έχει λεηλατήσει και συνεχίζει να λεηλατεί το ΠΑΣΟΚ. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον ακατανόητο ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να εκθειάζει τον βασικότερο εχθρό της παράταξής του με χαρακτηρισμούς όπως «συμπαθής και χαρισματικός», αφήνοντας μάλιστα παράθυρο για μετεκλογική συνεργασία. Και μόνο η αναφορά του ονόματος του εχθρού μας, του δίνει αξία. Ο Yves Saint Laurent απαγόρευε στους συνεργάτες του να αναφέρουν τα ονόματα των ανταγωνιστών του, όχι να τα εκθειάζουν!

Υ.Γ. 1 «Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Ελληνες. Και αυτό, γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα». (Κωνσταντίνος Καραμανλής, 1907-1998)

Και εμείς εκλέξαμε έναν… (βάλτε όσους χαρακτηρισμούς θέλετε), αλλά «χαρισματικό» για να μας κυβερνήσει. Ας προσέχαμε και ας προσέξουμε!

Υ.Γ. 2 «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». (Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος)