Το ΠΡΩΤΟ σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το ΔΕΥΤΕΡΟ, να φωτίσεις την ορμή και να συνεχίσεις το έργο τους. Το ΤΡΙΤΟ σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Νίκος Καζαντζάκης «ΑΣΚΗΤΙΚΗ».

ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΛΟΥΤΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΝΟΜΑΡΧΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΙ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ ΤΕΡΠΙΤΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΙ ΚΕΝΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙΣΑΡΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΠΡΟΟΔΟ ΕΝΩ ΤΟΣΕΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ.

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Μια Ελλάδα γεμάτη… συννεφιασμένα χαμόγελα


Γράφει ο
Μάνος Οικονομίδης
Στο περιθώριο της βαθιάς μελαγχολίας για το κατάντημα του πολιτικού κόσμου της χώρας στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία, αξίζει μια βουτιά στα.. αβαθή της κοινωνικής ψυχανάλυσης.

Να κάνει κάποιος μισό βήμα πίσω για να έχει καλύτερη και συνολική θέα. Να κοντοσταθεί, να παρατηρήσει, να σκεφτεί, και να καταλήξει σε συμπεράσματα για τη διάγνωση του μεγαλύτερου από τα προβλήματα που μας κληρονόμησε η βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση των τελευταίων ετών.
Ένα πρόβλημα που, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, λειτουργεί ως ανατροφοδότης, ίσως και ως μεγάλος επιταχυντής της κρίσης. Με πρακτικό, όσο και δραματικό αποτέλεσμα, να αδυνατούμε να σηκώσουμε κεφάλι, επτά χρόνια μετά από τη μοιραία στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του κάτω από το… σύμφωνο συμβίωσης με την εθνική ανάσχεση της εποχής των Μνημονίων.
Το πρόβλημα αυτό σεργιανίζει στον πυρήνα των γονιδιακών καταβολών μας. Και έχει να κάνει με την ψυχολογία μας. Προσωπική, ατομική αλλά και συλλογική. Επειδή είμαστε κατεξοχήν λαός ψυχολογίας. Με επίμονη περιφρόνηση του μέτρου ως σημείου αναφοράς αλλά και ως διαρκούς εθνικής και προσωπικής σταθεράς.
Η κοινωνία της κρίσης των Μνημονίων λοιπόν, είναι μια κοινωνία σε βαθιά σύγχυση, μελαγχολία και κατάθλιψη. Μια κοινωνία σε διαρκή αποπροσανατολισμό, με επόμενη εύλογη συνέπεια την κρίση ηθικής, αξιών και προτεραιοτήτων.
Μια ματιά να ρίξετε, εκτός από τον… καθρέφτη, σε όσους κυκλοφορούν γύρω σας, δίπλα και μπροστά σας, λίγη αμφιβολία θα σας απομείνει για το «βουνό» που καλούμαστε να ανεβούμε ως κοινωνία.
Η Ελλάδα της κρίσης φιλοξενεί μια κοινωνία γεμάτη από… συννεφιασμένα χαμόγελα. Για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Για την πρακτική απώλεια της βιωσιμότητας του παρόντος. Για την επί της ουσίας υπονόμευση του όποιου μέλλοντος.
Τα κεφάλια είναι κατεβασμένα. Το ίδιο και η ματιά, του μυαλού και της καρδιάς. Μόνο που έτσι, μια κοινωνία ψυχισμού όπως είναι η ελληνική, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να πάει πουθενά. Δεν μπορεί να διεκδικήσει ένα διαφορετικό, καλύτερο και ρεαλιστικά βιώσιμο μέλλον.
Γι’ αυτό χρειάζεται το φως. Ξέρετε, εκείνο που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.

http://ysterografa.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CE%B1%CE%BC%CF%8C/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=%CE%A5%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1+22+%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85+2017+03

(Από την «Αξία»)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου