Αφήστε τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν

Γράφει ο
Γιάννης Συνοδινός

Η Ελλάδα έχει τόσα προβλήματα να αντιμετωπίσει, που το τελευταίο που θα ενδιέφερε τους πολίτες της είναι αν οι τηλεοπτικές άδειες θα είναι 4 ή επτά. Ύστερα από «θητεία» περίπου 40 χρόνων σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, θεωρώ, πως 4 πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικά δίκτυα (δύο κρατικά και δύο ιδιωτικά) είναι αρκετά για μια χώρα σαν την δική μας. Θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες για να εξηγήσω το σκεπτικό μου.
Παρόλα αυτά, και με δεδομένο πως τα περιφερειακά κανάλια θα συνεχίσουν να εκπέμπουν, δε βλέπω γιατί να μην επιτρέπεται η λειτουργία των λεγόμενων «θεματικών» καναλιών (τουρισμός, γεύσεις, αθλητισμός, πολιτισμός κοκ) υπό την προϋπόθεση ότι θα τα βγάζουν πέρα οικονομικά. Δηλαδή το κανάλι της Βουλής, που είναι θεματικό, πρέπει να καταργηθεί; Και όμως έχει λειτουργικά έξοδα, που κάποιον βαρύνουν. Αλλά είναι χρήσιμο…

Και εδώ που τα λέμε, δε με ενοχλεί καθόλου να υπάρχουν περισσότερα από 7 πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικά δίκτυα, από τη στιγμή πάντα που δε θα ζημιώνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Είτε μας αρέσει είτε όχι ζούμε σε μια εποχή ελεύθερης οικονομίας, ή έστω ελεγχόμενης ελεύθερης οικονομίας. Είναι λάθος να προσπαθείς να περιορίσεις και την ελευθερία της σκέψης, της γνώμης, της ανάλυσης κλπ.
Ένα σωστό κράτος δεν πρέπει να φοβάται τον ανταγωνισμό. Αν αυτό λειτουργεί σωστά, οι κρατικές του υπηρεσίες-περιλαμβανομένης της ενημέρωσης από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα-προσφέρουν αυτά που αξίζουν οι πολίτες του, δεν έχει να χάσει τίποτε από την παρουσία των ιδιωτικών φορέων.
Για να μη μιλήσω για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το δε επιχείρημα πως η διαφημιστική πίττα θα περιοριστεί με τη λειτουργία πολλών τηλεοπτικών δικτύων, οπότε θα χάνει έσοδα ο κρατικός φορέας, είναι πολύ αδύναμο από τη στιγμή που η χώρα λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς.
Οι αρμόδιοι λοιπόν ας αφήσουν τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν, όπως έλεγε ο μεγάλος ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας Τένγκ Χσιάο Πίνγκ, που τόλμησε απίστευτα ανοίγματα, χάρη στα οποία η χώρα του έχει αναδειχθεί σε παγκόσμια υπερδύναμη, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Και όπως πολύ σοφά πρόσθετε, «δεν με ενδιαφέρει το χρώμα της γάτας, μου αρκεί να τρώει τα ποντίκια».