Μετά το χειροκρότημα τι;…

Αναντίλεκτα τονωτική για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, η έκφραση ευχαριστιών των πολιτών μέσω χειροκροτήματος… Αισθάνομαι (ανεξάρτητα από την διατύπωση -εστίαση )πως (θα πρέπει να) ανήκει/απονέμεται όχι μόνον στους γιατρούς, αλλά και στο νοσηλευτικό προσωπικό, τις καθαρίστριες και όλους όσους εργάζονται στα Νοσοκομεία
και Θεραπευτήρια. Τα πληρώματα του ΕΚΑΒ, οι Φαρμακοποιοί κ.α δικαιούνται μέρος από το ευχαριστήριο χειροκρότημα. Το να διακινδυνεύσεις διαρκώς να προσβληθείς από τον κορωνοιό εσύ και να τον μεταδώσεις στην οικογένειά σου δεν είναι δα, και κάτι που επιτρέπεται να παραθεωρηθεί.
Ο προσωπικός μου προβληματισμός είναι άλλος: Τι γίνεται μετά το
χειροκρότημα; ή αρκεί /πρέπει να αρκεστούμε εμείς και -κυρίως- η πολιτεία σε αυτό; Μήπως θα πρέπει να γίνει κάτι (συγκεκριμένο, 0υσιαστικό) προς την κατεύθυνση ενίσχυσης; οικονομικής, αριθμού προσωπικού, κτηριακών υποδομών, καθαριότητας, εξυπηρέτησης από μέρους του ΕΣΥ και όχι μόνον;
Ακούμε -εδώ και δεκαετίες – για ανάγκες στελέχωσης με το κατάλληλο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Για προσλήψεις που … δεν γίνονται.
Για ανθρώπους που παρακαλούν, κάνουν αιτήσεις, αλλά δεν προσλαμβάνονται. Δεν γίνονται σωστές, ριζικές απολυμάνσεις. Οι κατσαρίδες ενδημούν χωρίς κανείς να συγκινείται. Νοθεύονται σε πολύ μεγάλο ποσοστό τα φάρμακα /υλικά απολύμανσης. Η καθαριότητα -στα περισσότερα Νοσοκομεία – παραμένει Α ε ι ζ η τ ο ύ μ ε ν ο (!).

Ιδού λοιπόν η Ρόδος. Το αμιγές καλό, του (κακού) κορωνοιού. Ας το αποφασίσει η παρούσα Κυβέρνηση και ας την συνδράμουμε όλοι μας (και οικονομικά αν απαιτηθεί) ώστε το ανεπαρκές σύστημα Υγείας μας να βελτιωθεί θεαματικά. Δεν είναι ζήτημα κομματικό. Είναι κοινωνικό, εθνικό.
Τώρα που μας έλαχε ο φονικός ιός με την πάνδημη εξάπλωσή του, θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Ρότα.
Οι ιοί, όπως και οι πόλεμοι, τα προβλήματα, δεν πρόκειται να τελειώσουν. Κάθε τόσο θα εμφανίζονται και θα μας ταλαιπωρούν, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Το ζήτημα είναι αν θα πρέπει να παραμείνουμε επιμηθείς ή αν θα θελήσουμε να γίνουμε προμηθείς.
Βέβαια είμαι υποχρεωμένος να τονίσω κάτι το χιλιοειπωμένο και χιλιοτονισμένο -από ειδικούς και μη – : Για να περάσουμε την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της κορωνολαίλαπας, χρειάζεται ψυχραιμία, αλληλοκατανόηση, αυτοαπομόνωση και πειθαρχία από όλους μας στις αποφάσεις /εντολές των ειδικών και της πολιτείας. Οι κοινωνίες δεν επιτρέπεται -και ούτε ποτέ προκόβουν – όταν ο καθένας μας λειτουργεί … εν κενώ των υπολοίπων συνανθρώπων του. Προεξάρχει ο αλληλοσεβασμός.
ΥΓ Κάνω έκκληση (ξεκινώντας από τον εαυτό μου): Ας προσπαθήσουμε όλοι μας -χωρίς εξαιρέσεις – να αντιμετωπίσουμε από κοινού το κακό που μας βρήκε. Διαφορετικά θα θρηνήσουμε πάρα πολλά ακόμη θύματα, άλλων, αλλά
και δικών μας ανθρώπων. Κάτι που ούτε επιθυμούμε, αλλά που -αθέλητα, άκριτα, ανεύθυνα- θα βοηθήσουμε με την αβελτηρία μας, να επισυμβεί.
Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)