ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

 Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου

  (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων)

Επειδή η θρησκεία ήταν ζυμωμένη με τα λαϊκά στρώματα, ο Ένγκελς, άσκησε δριμύτατη κριτική στουςεκπροσώπους της Παρισινής Κομμούνας του 1871 (βλ. Μ. Παπαϊωάννου: «Η παρισινή κομμούνα», Αθήνα, 1995).

Ασκώντας κριτική στους Μπλανκίστες, που ήταν οπαδοί του Γάλλου σοσιαλιστή Επαναστάτη Λ. Μπλανκί (1805-1881) έγραφε και τα εξής: «Για ν’ αποδείξουν ότι είναι οι πιο ριζοσπάστες απ’ όλους καταργούν τον Θεό με διάταγμα, όπως έγινε το 1793». Τι έκαναν οι εκπρόσωποι της παρισινής κομμούνας;

Εξέδωσανδιάταγμα που έλεγε: «Η Κομμούνα ας ελευθερώσει την ανθρωπότητα για πάντα από το φάντασμα της αθλιότητας του

παρελθόντος… Δεν υπάρχει θέση για ιερείς στην Κομμούνα. Κάθε θρησκευτική εκδήλωση, κάθε θρησκευτική οργάνωση πρέπει ν’ απαγορευθεί».

Σχολιάζοντας ο Ένγεκλς αυτή την πράξη έγραφε: «Και αυτό το αίτημα, ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να μεταβληθούν σε άθεους με διαταγή του μουφτή, υπογράφτηκε από δύο μέλη της κομμούνας, που είχαν πραγματικά αρκετή ευκαιρία ν’ ανακαλύψουν ότι, πρώτον, πάρα πολλά πράγματα μπορούν να διαταχθούν στο χαρτί, χωρίς αναγκαστικά και να πραγματοποιηθούν και δεύτερον ότι η δίωξη είναι το καλύτερο μέσον να προωθηθούν ανεπιθύμητες πεποιθήσεις. Αυτό είναι πάρα πολύ βέβαιο. Η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφερθεί σήμερα στον Θεό είναι να κηρυχθεί ο αθεϊσμός υποχρεωτικό άρθρο πίστης…», (βλ. οπ.π. σελ. 150).

Εδώ δεν αντέχω να μην πω ότι οι Συριζαίοι του 2015, θυμίζουν τους επαναστάτες Μπλανκιστές του 1870 στην απόπειρά τους να καταργήσουν τα θρησκευτικά ως μάθημα και την θρησκεία με νόμους.

Αν ζούσε ο Ένγκελς, ποιος ξέρει τι θα τους έσουρνε.

Μαθητευόμενοι πιονέρι του σοσιαλισμού και της κοινωνικής αλλαγής, ενώ ταυτόχρονα σωρεύουν ακίνητα και πλούτη, ξεπερνώντας και την μανία πολλών αστών να τ’ αυγατίζουν, διαρκώς.

Είναι ο «σοσιαλισμός» νέου τύπου, όπως τον διδάσκει ο Παπαδημουλισμός!

Τέλος, για να κλείσω όπως άρχισα με το θεμελιώδες κομμουνιστικό αξίωμα: Πρόκειται για μια προσπάθεια, από τις τόσες που έγιναν στο απώτερο παρελθόν, η οποία ταλάνισε την ανθρωπότητα από το 1850 καταβάλλοντας πολύ αίμα, δάκρυ και πόνο.

Ναυάγησε με την παταγώδη αυτοκατάρρευση του μεγάλου ονείρου εκατομμυρίων ανθρώπων, εκεί στην Μέκκα του, στο Κρεμλίνο της Μόσχας το 1989-90.

Το γιατί και πώς, το επιχείρησε ο γράφων στο έργο του: «Η Κομμουνιστική ουτοπία. Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού» (Β’ Εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – 2013).

Εκεί ανάμεσα στις σπουδαίες αναλύσεις του Μαρξ αναδεικνύεται και η μεγάλη του ουτοπία για την πραγμάτωση του αξιώματός του: «Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Αυτό πια δεν το πιστεύουν ούτε και οι πιο καλοί Χριστιανοί – τουλάχιστον η συντριπτική τους πλειοψηφία – (βλ. τα άρθρα μου: «Οι λογαριασμοί της αμαρτίας και τα καθήκοντα των πιστών. Οι μυστικές καταθέσεις στις τράπεζες του κόσμου, παγκόσμιο στίγμα στην ηθική των ανθρώπων», «Πολιτικά Θέματα» της 8-5-2001 και αναδημοσίευσή του στον Β’ τόμο του έργου μου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», Εκδ. «Πολιτικά Θέματα» 2004, σελ. 67-70).

Πρόκειται για τους υποκριτές Χριστιανούς οι οποίοι εδήλωσαν ότι: «Δεν ζούμε χωρίς το Χ.Ο. στις ταυτότητες», αλλά ψήφιζαν και ψηφίζουν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που το κατάργησαν!!!
Ο Χριστός, ούτε καταθέσεις μυστικές είχε στις τράπεζες, ούτε τους Φαρισαίους υποστήριζε. Ο Χριστιανισμός απαιτεί πιστούς ανώτατου ηθικού επιπέδου, το οποίο να πλησιάζει προς την υψηλή του διδασκαλία όπως και ο κομμουνισμός απαιτούσε κάποτε κομμουνιστές «ειδικής φτιαξιάς, ειδικό υλικό», δηλαδή νέου τύπου ανθρώπου, όπως έγραφε ο Λένιν (βλ. Ζ. Ελενστάϊν: «Ιστορία του Σταλινικού φαινομένου», Εκδ. «Θεμέλιο» 1976, σελ. 68).

 Τέτοιοι όμως κομμουνιστές υπήρξαν λίγοι όπως λίγοι είναι και οι αληθινοί πιστοί του Χριστιανισμού.

Το ατομικό συμφέρον που διέπει τα πάντα και είναι σφηνωμένο στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής δεν επιτρέπει την… παραγωγή νέου τύπου ανθρώπου κατά μάζας.

Εξάλλου, όπως έγραφε και ο Θουκυδίδης «έκαστος το εαυτού συμφέρον φροντίζει»και «ο χαρακτήρ του ανθρώπου είναι αμετάβλητος» (βλ. «Ιστορίαι» Γ’).

Λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις και λιγότερη υποκρισία και έωλη θεωρία, γιατί όπως έγραφε και ο διανοητής Γκαίτε στον περίφημο «Φάουστ»: «Ξερή αδελφέ είναι η θεωρία και χλωρό το χρυσόδεντρο της ζωής» (βλ. «Φάουστ», Εκδ. «Γράμματα» 1990, σελ. 70).

Καταλήγοντας σημειώνω και τούτη την άποψη του Κομμουνιστικού «Φιλοσοφικού Λεξικού» το οποίο στο «λήμμα» Πλάτωνας γράφει: «Η ιδεαλιστική φιλοσοφία του Πλάτωνα έπαιξε τεράστιο ρόλο στην επεξεργασία της διδασκαλίας του Χριστιανισμούγια την αθανασία της ψυχής και το αμαρτωλό της σάρκας, δηλαδή της ύλης» (βλ. την έκδοση αυτού του λεξικού των Ροζεντάλ – Γιούντιν από «Γ. Οικονόμου», Αθήνα 1956 που ανάγεται στην Α’ Έκδοση της Μόσχας το 1945, λήμμα «Πλάτωνας».