Οι Έλληνες στρατιώτες έδωσαν μια ηρωική μάχη στα οχυρά. Ξεχωριστή όμως, είναι η ιστορία του έφεδρου Λοχία Δημήτρη Ίτσιου.

 

Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα έγινε τον Απρίλιο του 1941.

Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου οι Γερμανοί προσπαθούν να διασπάσουν τη γραμμή Μεταξά, από τα σύνορα μας με την Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία.

Η Γιουγκοσλαβία είχε πέσει δια περιπάτου και οι Βούλγαροι συμμάχησαν με τον Άξονα.

Η Ιταλία μόλις είχε ηττηθεί στο Έπος της Αλβανίας και ο Χίτλερ έπρεπε να αποκαταστήσει το κύρος του Άξονα και να διασφαλίσει τα νώτα του.

Η αήττητη ως τότε γερμανική πολεμική μηχανή πίστευε ότι θα κάνει στρατιωτικό περίπατο στην Ελλάδα.

Η λεγόμενη αμυντική γραμμή Μεταξά, εκτείνονταν από τις Σέρρες έως την Κομοτηνή.

Ο Ίτσιος αν και ήταν μόνο με πέντε φαντάρους δεν παραδόθηκε και οι Γερμανοί είχαν μόνο μια λύση για να τους αφοπλίσουν.

Να πάνε οι ίδιοι να πάρουν τα όπλα τους.

Το συγκεκριμένο πολυβολείο Π8, κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή του ήταν να αντέξει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε και στην συνέχεια να αποχωρήσει και η τελευταία δύναμη αυτή, αλλά οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν εκεί.

Ο Ίτσιος δίνει εντολή στους στρατιώτες του να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση.

Οι άνδρες υπάκουσαν εκτός από δυο φαντάρους, συντοπίτες του από το διπλανό χωριό.

Οι τρεις άνδρες μένουν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι, αλλά ούτε οι βολές των Στούκας τους εξοντώνουν, ούτε το πυροβολικό, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ.

Τελικά τους νίκησε το αναπόφευκτο.

Η εξάντληση δηλαδή των πυρομαχικών τους.

Ο έφεδρος λοχίας και φαντάροι του άντεξαν μέχρι να τους τελειώσουν όλα τα πυρομαχικά.

Περίπου 38 χιλιάδες σφαίρες ανάγκασαν τους Γερμανούς να θυσιάσουν πάνω από 250 άνδρες και να χάσουν έναν αντισυνταγματάρχη, τον Έμπελινγκ.

Δεν είχαν πλέον άλλες σφαίρες, αναγκαστικά παραδόθηκαν.

Οι Γερμανοί με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία.

Ο διάλογος φθάνει με διάφορες παραλλαγές αλλά το πνεύμα είναι πάντα ίδιο

Στρατηγός Σόρνερ:

Που είναι ο αξιωματικός σου;

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος:

Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής

Στρατηγός Σόρνερ:

Εσύ;

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος:

Ναι;

Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου.

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος:

Έκανα το καθήκον μου

Στρατηγός Σόρνερ:

Τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου.

Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.

Ο Διοικητής διέταξε να τον εκτελέσουν.

Ο Ίτσιος με απορία ρώτησε γιατί, αλλά ο Γερμανός δεν είχε άλλες απαντήσεις.

Έβαλε τους άνδρες του να παρουσιάσουν όπλα.

Τον τίμησε και αμέσως μετά με το όπλο του πυροβόλησε τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι, ενάντια στο πολεμικό δίκαιο και στις διεθνείς συνθήκες που προστατεύουν τους αιχμαλώτους.

Ο Λοχίας με την ανδρεία του κέρδισε χρόνο για τους συμμαχητές του.

Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα.

Έτσι κάθε φορά που θα θυμόμαστε τον ήρωα θα μνημονεύουμε και τον εγκληματία.

Αυτή την αθανασία κέρδισε ο καθένας με τα έργα και τις πράξεις του.

Τους άλλους δύο φαντάρους δεν τους πείραξε.

Μετά από λίγο τους άφησε ελεύθερους και αυτοί διηγήθηκαν την ιστορία τους και τη θυσία του Ίτσιου.

Ο λοχίας Ίτσιος κείτεται νεκρός μετά την εκτέλεσή του, έξω από το πυροβολείο του.

Ένας Γερμανός βρίσκει την κατάλληλη στιγμή να ποζάρει δίπλα στο άψυχο σώμα του και να φωτογραφηθεί μαζί.

Η φωτογραφία αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου και μια κορυφαία στιγμή ηρωισμού.

Μετά τον πόλεμο η γυναίκα του ξέθαψε τα οστά του και τον έθαψε στο χωριό τους που ήταν κάτω από το πολυβολείο, την Άνω Πορρόια

Ο Έφεδρος λοχίας Ίτσιος Δημήτριος τιμήθηκε με μετάλλιο και το όνομα του δόθηκε σε στρατόπεδο.

Σερρών.

Αυτοί ήταν οι Έλληνες που πολέμησαν στο έπος του 40', αγωνίστηκαν για την ελευθερία, τίμησαν την πατρίδα και την Σημαία μας με το ίδιο τους το αίμα.

Ήρωες, μόνο σεβασμό προς το πρόσωπο τους.

Αθάνατοι!!!!