ΖΗΤΩ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΣΚΙΑΘΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ

Τό ἔτος 1807 εἰς αὐτήν τήν Ἱεράν Μονήν ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μιαούλης, ὁ Παπαβλαχάβας, ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους Στέφανος Δημητριάδης, οἱ Λαζαῖοι, ὁ Σταθάς, ὁ Νικοτσάρας, ὁ Τσάμης καί ἄλλοι καπεταναῖοι μέ τό δισάκκι τους εἰς τόν ὦμον γιά τόν δρόμο, πού μέσα θα εἶχε κάποιο ξεροκόματο, καμιά ἐλιά καί κανά παγούρι μέ νερό, ἐπῆγαν εἰς τό Μοναστήριον τῆς Εὐαγγελίστριας τῆς Σκιάθου νά Ὁρκισθοῦν διά τήν Ἐλευθερίαν μας. Εἰς αὐτήν τήν Ἱεράν Μονήν ὑφάνθη, εὐλογήθη, ἀνυψώθη αὐτή ἡ σημαία, καί εἰς αὐτήν Ὁρκίσθηκαν ὑπό τάς Εὐλογίας τοῦ Μοναχοῦ Νήφωνα νά μᾶς ἀπελευθερώσουν. Ἄσπρος Σταυρός σέ γαλάζιο φόντο.


Μακρυγιάννης:«Ἐμεῖς τούς παπάδες τούς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καί δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διά νά βλογᾶνε τά ὄπλα τά ἱερά, ἀλλά καί αὐτοί μέ ντουφέκι καί γιαταγάνι, πολεμώντας σάν λεοντάρια».

Ὁ Κολοκοτρώνης ὁ ὁποῖος ὁμιλόντας μέ σοφίαν πρός τούς μαθητάς τῆς Α! Λυκείου εἰς τήν Πνύκα εἰς τάς 7/10/1838 μεταξύ τῶν ἄλλων, τούς εἶπεν: «Πρέπει να φυλάξετε τὴν πιστὴ σας καὶ να τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».

Ὅλαι αἱ σημαῖαι τῆς Ἐπαναστάσεως ἐναντίον τῆς Τυρρανικῆς Τουρκοκρατίας εἶχον τόν Σταυρόν.

Ἡ 01/01/1822 εἶναι μία ἀπό τάς σημαντικοτέρας καί Ἰεροτέρας ἡμερομηνίας τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, διότι διεκπεραιώθησαν δύο γεγονότα, καθ’ ὅτι μετά 400 χρόνια Σκλιαβάς.: Α)Ἐψηφίσθει τό πρῶτον προσωρινόν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος καί Β) ἐγγράφει καί ἀνεκοινώθη ἡ Διακήρυξις τῆς Ἀνεξαρτησίας τῆς Ἐλλάδος.

Ἡ πρώτη σελίς τοῦ πρώτου Συντάγματος τῶν Ἑλλήνων γράφει:

ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ- ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ καί συνεχίζοντας γράφει: Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος, τό ὑπό τήν φρικώδη ὀθωμανικήν δυναστείαν, μή δυνάμενον νά φέρῃ τόν βαρύτατον καί ἀπαραδειγμάτιστον ζυγόν τῆς τυρρανίας, καί ἀποσεῖσαν αὐτόν μέ μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά τῶν νομίμων παραστατῶν του εἰς τήν ἐθνικήν συνηγμένην Συνέλευσιν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τήν Πολιτικήν του αὑτοῦ Ὕπαρξιν καί Ἀνεξαρτησίαν. ἐν Ἐπιδαύρῳ τήν α΄ἰανουαρίου ἔτει, αωκβ΄ καί Α΄τῆς ἀνεξαρτησίας.

Ἡ μεγαλυτέρα πολιτική προσωπικότης ὄλων τῶν ἐποχῶν εἶναι Ὁ Περικλῆς, τοῦ ὁποίου ἡ περίοδος διακυβερνήσεως ὀνομάζεται ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ. Τοῦ ἀνδρός τοῦτο διασώζεται ἀπό τόν Θουκυδίδη μία μνημειώδης ὁμιλία, ὁ λεγόμενος ἐπιτάφιος τοῦ Περικλέους καί λέγει: «Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν».

Ἐπομένως καί δίκαιον καί πρέπον εἶναι νά τιμῶμεν τούς Ἥρωας προγόνους μας, διότι αὐτοί μᾶς παρέδωσαν Πατρίδαν Ἐλευθέραν

Βεβαίως σήμερον ὑπάρχουν ἄριστοι Ἕλληνες πού εἶναι ἄθεοι, ἀλλά ὄχι ἀντίΧριστοι. Οἱ Ἕλληνες ἄθεοι θά εἰσέλθουν εἰς μίαν Ἑκκλησίαν νά ἀνάψουν ἔνα κερί διά νά τιμήσουν μέ εὐλάβειαν τούς προγόνους μας.

Αὐτοί πού μάχονται καί μισοῦν κάθε τί τό Ἑλληνικόν, ἀκόμη καί τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 εἶναι ἡ ἠγεσία καί ὄχι οἱ ψηφοφόροι ἑνός κόμματος πού αὐτοπροσδιορίζεται ὡς προοδευτικό, ἀλλά ἐπιδεικνύει καί μίαν ἀντίΧριστον συμπεριφοράν. Ἔχουν γράψει εἰς ἐφημερίδαν: Δεν επιζητούσαν, δηλαδή, τη διαφυγή από μια απροσδιόριστη «σκλαβιά» στην οποία ήταν δήθεν υποδουλωμένη η καθημερινότητα τους, αφου ως γνωστόν στην πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχε πλήρης ελευθερία διδασκαλίας και ανάπτυξις.

Τίθεται ἔνα ἐρώτημα, αὐτήν τήν παραμόρφωσιν, διαστρέβλωσιν καί παραχάραξιν τῆς Ἱστορικῆς ἀληθείας τήν ἔχουν γράψει Τούρκοι ἤ Ἕλληνες.

Εἰς τά ἀπομνημονεύματα του ὁ Μακρυγιάννης γράφει, πῶς πῆγαν εἰς τήν οἰκίαν δύο ἐπιτήδειοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μισομαθεῖς καί ἄθρησκοι, καί μοῦ ξηγῶνται ἔτσι: «Πουλᾶς Ἑλλάδα, Μακρυγιάννη»; δηλ. Μακρυγιάννη εἶσαι Ἐθνικόφρων. Καί ὁ Μακρυγιάννης γράφει: «Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα. Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάμουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν ἔχομεν».

Ἐπίσης ὁ Κολοκοτρώνης λέγει εἰς τούς μαθητάς: «μερικοί γιά ταῖς δόξες καί ταῖς ἡδονές ἄφηναν τήν πίστην τους καί ἐγίνοντο μουσουλμάνοι». Ὁπότε μερικές(βάλτε ὅποιο ἐπίθετον θέλετε) προτίμησαν τάς ἡδονάς εἰς τό χαρέμι μέ τόν βάρβαρον, αἱμοχαρήν, βρωμιάρη ἀπολίτιστον κατακτητήν καί ἔκαναν τά τουρκομπάστρδα τά ὁποία διακρίνονται γιά μουσουλμανολατρείαν. Μία ἀπό δαῦτες ἦταν καί ἡ Φροσύνη 1773 - 1801, ἡ ὁποία ἐγκαταλείπει τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της γιά νά πάει νά μαρκαληθῆ εἰς τό χαρέμι μέ τόν γιό τοῦ Ἀλή Πασά. Τήν γουστάριζε καί ὁ Πασάς ἀλλά στό τέλος τήν ἔπνιξε εἰς τήν λίμνη μέ μερικές ἄλλες τσοῦλες τοῦ χαρεμιοῦ. Αὐτό τό ποσοστόν εἶναι ἀπειροελάχιστον, λιγότερον τοῦ 0,5%. Δηλ. εἰς τούς 200 Ἕλληνες ἔνας μισεῖ τήν Ἑλλάδα καί τούς Ἕλληνες.

Ἕλληνες κατά 99,5% εἴμεθα οἱ ἀπόγονοι, οἱ κληρονόμοι, οἱ διάδοχοι, τῶν μεγαλυτέρων Σοφῶν καί Ἡρώων τοῦ πλανήτη Γῆ. Ἕνα ἔχομεν Ἰερόν χρέος νά τούς τιμῶμεν.