Ο Τουρισμός που είναι για την Πατρίδα μας, σοβαρός οικονομικός παράγων, εκτός των άλλων που αναδεικνύουν την ιστορική μας χώρα, άρχισε πάλι να αναπτύσσεται, μετά την διετή πανδημία που πλήττει και την χώρα μας.
Ελπίζω και πιστεύω, ότι δεν θα ξαναεπανέλθουν, τα έκτροπα κάποιας εποχής, που ήταν, τόσο βάναυσα εις βάρος της πατρίδος μας, από εμάς τους ιδιους τους Έλληνες.
Πιστεύω ότι, τουλάχιστον οι εργαζόμενοι στα αθάνατα αυτά μνημεία του τόπου μας, θα αισθάνονται την γοητεία και το μεγαλείο, μειούμενοι σε μία Ιερουργία των Ιερών Ιστορικών μνημείων, όταν συμμετέχουν με τους προσκυνητές που επισκέπτονται, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.
Φαίνεται όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα, για όλους τους εργαζομένους, διότι μερικοί εργατοπατέρες-καθοδηγητές είχαν άλλη γνώμη. Καίτοι! Γνώριζαν και γνώριζε κάθε συμβασιούχος ότι, η εργασία των αυτή έχει ημερομηνία λήξεως, όμως, για τον τρόπο διεκδίκησης όποιων δικαίων είχαν, επέλεγαν για να επιτύχουν στο σκοπό τους, να φέρουν ζημιά στη χώρα και ταλαιπωρία και απογοήτευση εκείνων, που ούτε υπεύθυνοι ήσαν για τα προβλήματά των και ούτε μπορούσαν να κάνουν κάτι. Αντίθετα έπρεπε να σκεφθούν ως υπεύθυνοι ότι η εργασία των στον ευαίσθητο αυτό χώρο, δημιουργεί μόνο προϋποθέσεις για τους εργαζομένους αυτούς ώστε, όταν δημιουργηθούν ανάγκες προσλήψεων να έχουν προτεραιότητα στις προσλήψεις και τίποτε άλλο. Έτσι! Έντιμα πρέπει να διεκδικούνται τα δίκαια αιτήματα μας και όχι με εκβιασμούς προς το Κράτος.
Αυτά βέβαια για τους, με λαθεμένη και επιζήμια σκέψη, μερικούς εργατοπατέρες ήταν τότε ψηλά γράμματα. Διότι! δεν δίστασαν να ωθήσουν τον προβληματισμένο πρώην εργαζόμενο σ’ αυτές τις ακραίες πράξεις καταπατώντας κάθε στοιχείο ανθρωπίνου δικαιώματος. Δηλαδή! Να μην επιτρέψουν την είσοδο, στο παγκοσμίου φήμης Ιστορικό μνημείο της πατρίδος μας, στους ξένους προσκυνητές του Παρθενώνα και να τους στερήσουν την μοναδική ίσως ευκαιρία της ζωής των, να δουν και να προσκυνήσουν την Ιστορία μας.
Δεν φταίνε οι ξένοι επισκέπτες σε τίποτε και όμως τιμωρούνται και παράλληλα δυσφημίζεται η Πατρίδα μας, από αυτούς που έπρεπε με δέος και Ιστορική ευθύνη να διαφημίζουν αυτήν.
Έχει ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση, να δούμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, τι σκέπτεται ένας Τούρκος την εποχή εκείνη για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Έχει βρεθεί μία επιστολή του Κιουταχή προς τον Βεζίρη της Βούλας, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, γιατί έπεσε στα χέρια των Επαναστατών. Μεταξύ άλλων ο Κιουταχής γράφει για την Ακρόπολη: «… Το φρούριο της Αθήνας καθώς σας είναι γνωστό είναι παλαιόθεν οικοδομημένο εις πέτραν υψηλήν και δύσβατον. Επειδή είναι τόπος παλαιότητας και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και επειδή τα όποια έχει τεχνικά έργα της αρχαιότητας προξενούσι θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους, δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι θεωρούσι το φρούριο τούτον, ως ιδίαν αυτών οικίαν και επειδή το νομίζουν ως προσκυνητάριο, τόσον οι Ευρωπαίοι καθώς και όλα τα Έθνη των απίστων το υπερασπίζουσι…».
Σπίτι και προσκυνητάρι των Ευρωπαίων και όχι μόνον, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής την Ακρόπολη, αρκετά χρόνια προτού να έλθει ο ΕΡΝΕΣΤΟΣ ΡΕΝΑΝ, να προσευχηθεί στον Ιερό Βράχο.
Κρίμα! για την πατρίδα μας, με τον παγκοσμίου φήμης ζείδωρο Ιστορικό φως της, που έδωσε στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, φως από την φλόγα της και Αυτή, χάριν κάποιων ολίγων Ελλήνων συνδικαλιστών της και όχι μόνο, να παραμένει ένα ταπεινό λυχνάρι που το φως του, θα τρεμοσβήνει επικίνδυνα.
“Αν η ελευθερία και η ισότητα γεννήθηκαν στην σκέψη κάποιου ανθρώπου, στην πράξη μπορούν να βρεθούν στην Δημοκρατία, όπου όλοι οι Άνθρωποι έχουν ευθύνη για τα κοινά”(ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου