25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 ΤΟ ΞΕΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑ

.            Μετά την πτώση της βασιλεύουσας και την κατάκτηση της υπολοίπου Ελλάδος, από τα βάθη της Ασίας ερχόμενο Τούρκο κατακτητή, το έθνος έχει χάσει εντελώς την πολιτική του ανεξαρτησία και ζει κάτω από τον  ζυγό του αλλόφυλου και αλλόθρησκου κατακτητή.  Κατά την περίοδο αυτή ο ελληνικός λαός έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή.                                                         Συσπειρωμένο   στα   χρόνια  της σκλαβιάς το ελληνικό έθνος, γύρω από τους εθνικούς θεσμούς, την μεγάλη εκκλησία και τις κοινότητες με στήριγμα την ορθόδοξη πίστη και την εθνική συνείδηση κατόρθωσε να  επιζήσει. Οι διωγμοί, οι σφαγές, ο βίαιος εξισλαμισμός το παιδομάζωμα για τους γενίτσαρους,   δεν μπόρεσαν να επιτύχουν την εξαφάνιση του ελληνισμού.

            Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο πατριάρχης έγινε τότε ο πολιτικός αρχηγός του έθνους, οι δημογέροντες, οι

κοινοτάρχες, η εκκλησία και αργότερα τα σχολεία έγιναν τα κρησφύγετα της εθνικής ιδέας.

            Έτσι περνούσαν τα χρόνια και οι αιώνες για τους σκλαβωμένους έλληνες που ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν, να ελπίζουν και να αγωνίζονται για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού.

            Η πυριτιδαποθήκη που χρόνια σιγοάναβε το φυτίλι της υπομονής και της επιμονής του έθνους για την απόκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του, επιτέλους ανατινάχθηκε το πρωινό  εκείνο της 25^ης Μαρτίου του 1821, την ημέρα ακριβώς του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

            Όταν ο δοξασμένος εκείνος επίσκοπος Παλαιών  Πατρών Γερμανός, ύψωνε το λάβαρο της ελευθερίας και βροντοφωνούσε την απόφαση των ελλήνων να ζήσουν ελεύθεροι ή να πεθάνουν..

            Η επανάσταση εκείνη των Ελλήνων, δεν ήταν επανάσταση που απέβλεπε στην αποτίναξη ντόπιου ή ξένου ζυγού, ούτε κίνημα κοινωνικής τάξης, ομάδος ή φυλής που ζητούσε δικαιώματα ισοπολιτείας ή πολιτειακή καταβολή, μα ούτε και τέλος ήταν ταξική επανάσταση των φτωχών ανθρώπων εναντίον των πλουσίων, ήταν ένας τιτάνιος αγώνας ανθρώπων, ενός έθνους, ενός λαού που δεν άντεχε πλέον να είναι η πατρίδα του σκλαβωμένη.  Γι’ αυτούς μόνο δύο δρόμοι υπήρχαν, ελευθερία ή θάνατος.

             «Όταν αποφασίσουμε να κάνουμε την επανάσταση έλεγε, ο γέρος του Μοριά, δεν συλλογιστήκαμε ούτε πόσοι είμαστε, ούτε πως οι Τούρκοι είναι πολλοί και κρατούν τα κάστρα, σαν βροχή έπεσε σε όλους μας ο πόθος για την ελευθερία και όλοι μαζί μικροί και μεγάλοι σε αυτόν τον κόσμο αποφασίσαμε να ελευθερωθούμε ή να πεθάνουμε».  Παντού ο αγώνας των Ελλήνων  πήρε τότε μορφή ιερή και συγκινητική. Εκεί όμως που ο αγώνας τους εκείνος παρουσίασε την ιερότερη και συγκινητικότερη μορφή του, υπήρξε το Μεσολόγγι.  Εκεί, η ανθρώπινη δυνατότητα έφθασε στα όρια του μυθικού.  Εκεί οι πολιορκημένοι με την θυσία τους δίδαξαν την ανθρωπότητα, πως δεν υπάρχει στον κόσμο τούτο πολυτιμότερο αγαθό από την ελευθερία.

            Έτσι η μεγάλη ιδέα που χρόνια και αιώνες παρέμεινε ο ρομαντισμός ενός ονειροπαρμένου έθνους, μετά από ένα εννιάχρονο επικό αγώνα όλων των Ελλήνων, έγινε πραγματικότητα.  Η Ελλάδα και τυπικά πλέον απέκτησε την ελευθερία της με το πρωτόκολλο του Λονδίνου την 3^ης Φεβρουαρίου του 1830.

            Αν ο Ασιάτης κατακτητής είχε αφήσει ελεύθερα τα σχολεία, τότε ο ρόλος της εκκλησίας δε θα ήταν ίσως καθοριστικός. Όμως τουλάχιστον τους δυο πρώτους αιώνες της δουλείας, η παιδεία ήταν αποκλειστικά έργο της εκκλησίας.  Αυτή και μόνο κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη συνέχεια της παράδοσης, κράτησε ζωντανή μέσα στις ψυχές των υπόδουλων την εθνική τους ταυτότητα. Ο ιερέας έγινε και δάσκαλος και παιδαγωγός και σημαιοφόρος της εθνικής ιδέας.

            Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, προστάζει προκήρυξη του Υψηλάντη.  Ο Κολοκοτρώνης θα πει το περίφημο: «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω».

           

            γ.         Το ’21 δεν θα είχε γίνει ασφαλώς, αν είχε αποκοπή η ψυχή του γένους από την παράδοση και από τις ρίζες.

Τα Ονόματα των καραβιών ήταν βγαλμένα από το θρυλικό παρελθόν όπως ‘ΑΡΗΣ’, ‘ΚΙΜΩΝ’, ‘ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ’, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ’, ‘ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ’, ‘ΗΡΑ’, ‘ΚΛΕΙΩ’,  ‘ΑΦΡΟΔΙΤΗ’, κ.λπ.         Ο Νικηταράς στα Δολιανά φωνάζει στους Τούρκους: «Σταθείτε Πέρσαι να πολεμήσουμε», στον Άγιο Σώστη παροτρύνει τους άνδρες του ‘κτυπάτε τους Πέρσες’. Ο Νικηταράς  δρασκελίζει 24 αιώνες Ελληνικής ιστορίας. 

            Το 1823 στην Επίδαυρο, οι αντιπρόσωποι του έθνους για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη νομοθεσίας, ορίζουν ότι: «ισχύουν οι νόμοι των ημετέρων αειμνήστων Χριστιανών αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως».

            Λέει ο Μακρυγιάννης: «Πάμε να ιδούμε τους Έλληνες εις το μέρος όπου κατοικούνε να βρούμε το γέρο Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Θεμιστοκλή, τον λεβέντη Λεωνίδα και να τους ειπούμε, της χαροποιές ειδήσεις, ότι αναστήθηκαν οι απόγονοί τους».

            Άλλο, ένα μήνυμα που προστάζουν οι ήρωες του ’21: «Προστατέψτε τις παραδόσεις μας, είναι ο ομφάλιος λώρος που μας  συνδέει με την ζωοδότρα μήτρα του ελληνισμού. Αρπαχτείτε γερά από τις ρίζες μας.  Είναι  φυλακτό για την διατήρηση του ελληνικού έθνους, είναι φυλακτό με άγιο ξύλο για δύσκολες ώρες».

            Εδώ και μερικά χρόνια έχει δημιουργηθεί η μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης, στην οποία είμαστε και εμείς μέλος. Έχουμε άραγε προσέξει όσο πρέπει, αξιοποιήσει και εκμεταλλευτεί  αυτή τη διάσταση του ’21, ότι δηλαδή από το ’21 αρχίζει η σταδιακή εκδίωξη του ασιάτη κατακτητή από την Ευρώπη;

            Όπως οι αρχαίοι Έλληνες, έτσι και οι αγωνιστές της παλιγγενεσίας συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας, εναντίον των Περσών τότε, εναντίον των Τούρκων τώρα, είναι μια πάλη για την Ευρώπη.  Ότι πρόκειται για μια σύγκρουση όχι μεταξύ δυο λαών, αλλά μεταξύ δυο κόσμων.

         Είναι επιτακτική η ανάγκη στις δύσκολές αυτές ώρες που περνάμε, να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη, ότι τα ανατολικά σύνορα της βρίσκονται στην Μυτιλήνη, την Χίο, την Σάμο, τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο. Σπίτι και Προσκυνητάρι των Ευρωπαίων, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής, την ΑΚΡΟΠΟΛΗ, αρκετά χρόνια προτού έλθει ο Ερνέστος Ρενάν, να προσευχηθεί στον ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.   

           

            Αυτοί λοιπόν οι Τούρκοι επιδιώκουν, με το έτσι θέλω, να ενταχθούν στην ενωμένη Ευρώπη με το χατζάρι τους και  να θεωρηθούν Ευρωπαίοι. Κι’ αυτό δυστυχώς, γιατί τα εγκληματικά δικά μας σφάλματα και η μακιαβελική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918, τους επέτρεψαν να πατούν με το ένα πόδι πάνω στην Ευρώπη. Στο προγεφύρωμα της Ανατολικής Θράκης, ‘Ευρωπαϊκή Τουρκία’, ένας εννιολογικός  Φρανγκεστάιν.

            Όμως, καιρός είναι να έλθουμε στο  πιο δραματικό δίδαγμα του ’21.  Ας μιλήσουμε με θάρρος και τόλμη για την εθνική μας αρρώστεια την διχόνοια.

            Το ’21 για την διχόνοια δεν μιλάει απλώς, δεν διδάσκει απλώς, δεν κραυγάζει απλώς, αλλά αναθεματίζει, μαστιγώνει, εξορκίζει, και την χαρακτηρίζει κατάρα κωδικοποιημένη στα χρωματοσώματα και τα γονίδιά μας. 

            Θα ήταν άσκοπο να παρακολουθήσουμε στην μακραίωνη ιστορία της πατρίδος μας τα ματωμένα αχνάρια της διχόνοιας.  Ας έλθουμε όμως κατ’ ευθείαν στο 1821:

            -Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Οι επαναστάτες ενωμένοι, μονιασμένοι, νικούσαν τον Τούρκο. Μόλις όμως απομακρύνθηκε κάπως ο κίνδυνος, ξέσπασε η επιδημία, άρχισε η φαγωμάρα.    Οι τότε διπλωμάτες της Ευρώπης είχαν σχηματίσει τη γνώμη ότι η πιο έξυπνη ενέργεια του σουλτάνου είναι να αποσύρει όλα τα στρατεύματά του, οπότε η επανάσταση θα εκπνεύσει μόνη της από τις αντιζηλίες, μόλις οι Έλληνες μείνουν μόνοι τους.

            -Άνοιξη του 1825, στο Ναύπλιο ο Παλαιών Πατρών Γερμανός λέγει στον Παπαφλέσσα: «δεν θέλουμε να εννοήσουμε ότι τίποτε δεν εκάμαμε νικήσαντες τους Τούρκους, αν δεν νικήσουμε και σύντομα μάλιστα τα πάθη μας. Η διχόνοια, να ο μεγάλος εχθρός. Αυτή ξεθεμελιώνει σπίτια, ρημάζει λαούς και βασίλεια.  Αυτή θα μας φάει…’,

            -‘Δολερή’ την χαρακτηρίζει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός την διχόνοια στο γνωστό τετράστιχο από τον εθνικό μας ύμνο. Την παρουσιάζει να κρατάει ένα σκήπτρο το σύμβολο της εξουσίας και χαμογελαστά να το υπόσχεται σ’ όλους.

Ο Μακρυγιάννης γράφει:  ‘Τα πολλά εγώ δεν κατόρθωσαν να γίνουν εμείς’.

            Δυστυχώς το χειρότερο αποτέλεσμα της διχόνοιας ήταν ότι χρειάσθηκε τελικά η επέμβαση των τριών προστάτιδων δυνάμεων στο Ναβαρίνο. Η διχόνοια μας φιλοδώρησε με προστάτες. Από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των οποίων δεν έχουμε ακόμη γλιτώσει και πολύ φοβούμαι δεν πρόκειται να γλυτώσουμε.  Ευτυχισμένα τα έθνη που δεν χρειάζονται, ούτε προστάτες, ούτε δάνεια, ούτε Μνημόνια.

            Το ’21 ξανάναψε το καντήλι του γένους.  Στις μέρες μας  όμως η φλόγα του τρεμοσβήνει επικίνδυνα. Άνεμοι και μπουρίνια ολόγυρα μας.

            Μέσα στα τείχη διακρίνουμε πολλές φορές ανθρώπους τραγικούς, κενούς και ανερμάτιστους, γκρεμίζουν με μανία το παρελθόν, το περιφρονούν, το συντρίβουν και το καταπατούν. Απομακρύνουν την παιδεία των νέων μας από την Χριστιανική πίστη, τον Πατριωτισμό, την Αρχαία και νέα ιστορία μας, ακόμη και από την Αριστεία. Οι πολιτικοί μας δυστυχώς ποτέ δεν παραδειγματίσθηκαν από την ιστορία μας, συνεχίζουν στα ματωμένα ανάρια της διχόνοιας και δεν μπορούν τα πολλά «ΕΓΩ» να τα κάμουν «ΕΜΕΙΣ». Τα γειτονικά κράτη γύρω μας διεκδικούν εδάφη από την Πατρίδα μας. Και ! ενώ διακυβεύεται σήμερα η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδος μας, οι Πολιτικοί μας ουδεμία εθνική ομοψυχία παρουσιάζουν, που είναι τόσο απαραίτητη στις μέρες μας.

          

            Η νεολαία μας, δημιούργημα δικό μας, ξεκομμένη από την παράδοση, απομακρυσμένη από την χριστιανική πίστη, εκμαυλισμένη από την καταναλωτική κοινωνία ζει σ’ ένα πνευματικό λήθαργο.  Παθαίνει αναφυλαξία όταν ακούει να της μιλούν για φιλοπατρία, για ιδανικά.

            - Όμως μια ενδόμυχη πίστη μας κάμει να ελπίζουμε ότι όλα αυτά τα συμπτώματα της φθοράς, της παρακμής και της πολιτικής παράνοιας δεν είναι παρά επιφανειακά,  και επιπόλαια.  Ναι, μαραίνονται τα φύλλα στο εθνικό μας δένδρο. Μαραίνονται και μαδάνε επικίνδυνα.  Όμως η  ρίζα του αιωνόβιου δένδρου της φυλής, η ψυχή του γένους ελπίζουμε ότι είναι ικανή, όποτε χρειαστεί, να ανεβάσει νέους Ζείδωρους χυμούς και καινούργιες ανθοφόρες δυνάμεις.  Αυτή τη ρίζα κανένας κατακλυσμός και κανένας ευδαιμονισμός, δεν μπορεί, πιστεύω, να την χαλάσει.

            Αν η επανάσταση του ’21 ήταν άσπιλη, ακηλίδωτη, ανεπανάληπτη τότε εμάς τους νεότερους θα μας συνέπαιρνε, απελπισία, ηττοπάθεια και φυγομαχία.

            Αν πάλι οι ήρωες του ’21 ήταν αψεγάδιαστοι, τέλειοι, ατρόμητοι, τότε κάθε σύγκριση με αυτούς θα μας συνέτριβε, θα μας κονιορτοποιούσε, θα μας σφράγιζε με ανεξίτηλα ψυχολογικά προβλήματα.

           

Όμως !   Οι ήρωες του ’21 παρουσιάζουν ανάγλυφες όλες τις αρετές και όλα τα ελαττώματα της φυλής μας και στις πράξεις τους βρίσκονται συμπυκνωμένες όλες οι ομορφιές και όλες οι ασχήμιες του γένους.

Ας ευχηθούμε, με την ευκαιρία της εφετινής επετείου του ’21 και ας ελπίζουμε στα δύσκολα αυτά χρόνια ιδεολογικής, κοινωνικής, πνευματικής, Πατριωτικής και οικονομικής δοκιμασίας των Ελλήνων, να έλθει κάποτε η γενιά εκείνη των Ελλήνων Πολιτικών, που θα απαλλάξει τους Έλληνες από την κατάρα της διχόνοιας και θα κάμει το δένδρο του γένους να παραμείνει παντοτινά  Αειθαλές, και Ζείδωρο.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης

Αντιστράτηγος ε.α.

       Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.