Το
όνομα του Νίκου Καρανίκα έχει συνδεθεί στενά με τον όρο «αντιρρησίας
συνείδησης». Έναν όρο που εκλαμβάνουν όσοι Έλληνες πολίτες αρνούνται να
υπηρετήσουν τις ένοπλες δυνάμεις, είτε λόγω θρησκευτικών, είτε ηθικών,
είτε ιδεολογικών πεποιθήσεων. Με πλήρη συνείδηση. Αποτέλεσμα αυτού,
πολλές φορές, είναι η δίωξή τους από το ελληνικό κράτος για ανυποταξία ή
και για λιποταξία.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και του Νίκου Καρανίκα, του υποψηφίου δημοτικού συμβούλου της Θεσσαλονίκης με την παράταξη «Θεσσαλονίκη-Ανοιχτή Πόλη», ο οποίος ήδη από το 1995 διώκεται για ανυποταξία. Να σημειωθεί ότι εκείνη την χρονική περίοδο δεν υπήρχε το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, κάτι που ψηφίστηκε -ως νόμος- δυο χρόνια αργότερα , όπως και για την εναλλακτική υπηρεσία.
Από τότε ακολουθούν συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακές, και πολλές αντιδράσεις για έναν Έλληνα πολίτη, ο οποίος δεν συμφωνεί με την ιδεολογία του ελληνικού στρατού και γι΄ αυτό δεν την αποδέχεται. Δεν είναι ο μόνος, καθώς σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, στην Ελλάδα, εμφανίζονται κάθε χρόνο 150 αντιρρησίες συνείδησης.
Η συνείδηση μιας αντίρρησης
«Δεν υπηρέτησα τον ελληνικό στρατό καθαρά για θέμα ιδεολογίας. Δεν είχα βρει κανέναν απολύτως λόγος να το κάνω. Κι άλλωστε τι να υπηρετήσω; Έναν στρατό που υπηρετεί μονάχα τους κυρίαρχους; Έναν στρατό χωρίς ιδανικά; Να προστατεύσω τι; Αν ζούσα σε μια χώρα που πίστευε σε υψηλά ιδανικά, σε μια πολιτεία οργανωμένη με σωστή και γερή παιδεία και υγεία, που δεν περιόριζε τα δημόσια αγαθά, τότε ναι θα υπηρετούσα ευχαρίστως», δήλωσε στο parousiazw.gr ο Νίκος Καρανίκας.
Σύμφωνα με τον κ.Καρανίκα, το χαρτί για την παρουσία του στον στρατό ήρθε σε μια πολύ γόνιμη περίοδο για τον ίδιο, καθώς μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στο τμήμα Τουριστικών Επαγγελμάτων κι είχε πολλά σχέδια για το μέλλον τα οποία θα του τα περιόριζε η θητεία του στον στρατό, ενώ υποστηρίζει ότι η κοινωνική οργάνωση είναι πιο ουσιαστική από τη θητεία του ενός έτους στον στρατό.
«Ξαφνικά εκεί που είσαι σ’ έναν πολύ ενεργητικό χρόνο για τη ζωή σου, έρχονται και σου λένε σταμάτα τα όλα. Δεν γίνεται αυτό. Εξάλλου δεν συμφωνώ και με το δόγμα του στρατού που είναι η άμυνα. Για εμένα η ουσιαστική άμυνα είναι η κοινωνική μέριμνα και οργάνωση. Σε περιόδους πολέμου ή γενικά σε περιόδους κρίσιμες για μια πολιτεία, αυτό που προσφέρει είναι η κοινωνική οργάνωση με την κατάλληλη παιδεία, υγεία και τον πολιτισμό της. Ο στρατός, αντίθετα, δεν βοηθάει την κοινωνία», επισημαίνει ο κ. Καρανίκας.
Οι συνέπειες μιας ιδεολογίας
Όσον αφορά τη δίωξη του από το ελληνικό κράτος και τη σύλληψή του, ο κ.Καρανίκας, σημειώνει :
«Το 1995 καταδικάστηκα για ανυποταξία σε 4 χρόνια φυλάκιση, με αποτέλεσμα τον Αύγουστο του ίδιου έτους να μπω στη φυλακή, από την οποία βγήκα τον Δεκέμβριο, έπειτα από μείωση της ποινής μου σε 1 χρόνο με αναστολή. Αφού εξέτισα την ποινή μου, με κατηγόρησαν για λιποταξία, καθώς αρνήθηκα και πάλι να παρουσιαστώ. Ωστόσο, το 2000 απαλλάχθηκα από αυτήν την κατηγορία από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν μου αναγνώρισε ποτέ το δικαίωμά μου στην αντίρρηση συνείδησης, κι έτσι μέχρι σήμερα, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, κατηγορούμαι για ανυποταξία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, καθώς την ποινή μου την εξέτισα όπως έπρεπε. Σε βάζουνε δηλαδή φυλακή και μετά σε ξαναδικάζουνε. Θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», υπογραμμίζει ο ίδιος, ενώ αναφέρει ότι η δίκη έχει πάρει αναβολή για τις 8 Μαρτίου, έπειτα από την εκ νέου σύλληψή του από τις αστυνομικές αρχές που έγινε στις 20 Φεβρουαρίου.
Καταλήγοντας ο κ .Καρανίκας τονίζει ότι «Πάντα ήθελα να υπηρετώ με έναν άλλο τρόπο, γιατί η ανάλυση των εμπειριών που είχα βιώσει μου είχαν δείξει έναν άλλο δρόμο. Και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Είναι θέμα της προσήλωσης που έχω στη συνείδησή μου, αλλά και μιας συνολικής ιδεολογίας που πιστεύω από τα μαθητικά μου χρόνια ακόμα. Τότε ήταν που άρχισα να έχω επαφή με την πολιτική και την κοινωνική οργάνωση, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ακόμα και στα πλαίσια της γειτονίας μου πχ. με την γειτονική αλληλεγγύη.»
Να σημειωθεί ότι η Διεθνής Αμνηστία είχε εκφράσει την απογοήτευσή της για την δίκη του Νίκου Καρανίκα, και είχε καλέσει τις ελληνικές αρχές να προσαρμόσουν τη νομοθεσία και για την αντίρρηση συνείδησης με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα.
Πηγή: parousiazw.gr - Ρεπορτάζ: Γιώτα Ρουμελιώτη
Μια τέτοια περίπτωση είναι και του Νίκου Καρανίκα, του υποψηφίου δημοτικού συμβούλου της Θεσσαλονίκης με την παράταξη «Θεσσαλονίκη-Ανοιχτή Πόλη», ο οποίος ήδη από το 1995 διώκεται για ανυποταξία. Να σημειωθεί ότι εκείνη την χρονική περίοδο δεν υπήρχε το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, κάτι που ψηφίστηκε -ως νόμος- δυο χρόνια αργότερα , όπως και για την εναλλακτική υπηρεσία.
Από τότε ακολουθούν συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακές, και πολλές αντιδράσεις για έναν Έλληνα πολίτη, ο οποίος δεν συμφωνεί με την ιδεολογία του ελληνικού στρατού και γι΄ αυτό δεν την αποδέχεται. Δεν είναι ο μόνος, καθώς σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, στην Ελλάδα, εμφανίζονται κάθε χρόνο 150 αντιρρησίες συνείδησης.
Η συνείδηση μιας αντίρρησης
«Δεν υπηρέτησα τον ελληνικό στρατό καθαρά για θέμα ιδεολογίας. Δεν είχα βρει κανέναν απολύτως λόγος να το κάνω. Κι άλλωστε τι να υπηρετήσω; Έναν στρατό που υπηρετεί μονάχα τους κυρίαρχους; Έναν στρατό χωρίς ιδανικά; Να προστατεύσω τι; Αν ζούσα σε μια χώρα που πίστευε σε υψηλά ιδανικά, σε μια πολιτεία οργανωμένη με σωστή και γερή παιδεία και υγεία, που δεν περιόριζε τα δημόσια αγαθά, τότε ναι θα υπηρετούσα ευχαρίστως», δήλωσε στο parousiazw.gr ο Νίκος Καρανίκας.
Σύμφωνα με τον κ.Καρανίκα, το χαρτί για την παρουσία του στον στρατό ήρθε σε μια πολύ γόνιμη περίοδο για τον ίδιο, καθώς μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στο τμήμα Τουριστικών Επαγγελμάτων κι είχε πολλά σχέδια για το μέλλον τα οποία θα του τα περιόριζε η θητεία του στον στρατό, ενώ υποστηρίζει ότι η κοινωνική οργάνωση είναι πιο ουσιαστική από τη θητεία του ενός έτους στον στρατό.
«Ξαφνικά εκεί που είσαι σ’ έναν πολύ ενεργητικό χρόνο για τη ζωή σου, έρχονται και σου λένε σταμάτα τα όλα. Δεν γίνεται αυτό. Εξάλλου δεν συμφωνώ και με το δόγμα του στρατού που είναι η άμυνα. Για εμένα η ουσιαστική άμυνα είναι η κοινωνική μέριμνα και οργάνωση. Σε περιόδους πολέμου ή γενικά σε περιόδους κρίσιμες για μια πολιτεία, αυτό που προσφέρει είναι η κοινωνική οργάνωση με την κατάλληλη παιδεία, υγεία και τον πολιτισμό της. Ο στρατός, αντίθετα, δεν βοηθάει την κοινωνία», επισημαίνει ο κ. Καρανίκας.
Οι συνέπειες μιας ιδεολογίας
Όσον αφορά τη δίωξη του από το ελληνικό κράτος και τη σύλληψή του, ο κ.Καρανίκας, σημειώνει :
«Το 1995 καταδικάστηκα για ανυποταξία σε 4 χρόνια φυλάκιση, με αποτέλεσμα τον Αύγουστο του ίδιου έτους να μπω στη φυλακή, από την οποία βγήκα τον Δεκέμβριο, έπειτα από μείωση της ποινής μου σε 1 χρόνο με αναστολή. Αφού εξέτισα την ποινή μου, με κατηγόρησαν για λιποταξία, καθώς αρνήθηκα και πάλι να παρουσιαστώ. Ωστόσο, το 2000 απαλλάχθηκα από αυτήν την κατηγορία από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν μου αναγνώρισε ποτέ το δικαίωμά μου στην αντίρρηση συνείδησης, κι έτσι μέχρι σήμερα, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, κατηγορούμαι για ανυποταξία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, καθώς την ποινή μου την εξέτισα όπως έπρεπε. Σε βάζουνε δηλαδή φυλακή και μετά σε ξαναδικάζουνε. Θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», υπογραμμίζει ο ίδιος, ενώ αναφέρει ότι η δίκη έχει πάρει αναβολή για τις 8 Μαρτίου, έπειτα από την εκ νέου σύλληψή του από τις αστυνομικές αρχές που έγινε στις 20 Φεβρουαρίου.
Καταλήγοντας ο κ .Καρανίκας τονίζει ότι «Πάντα ήθελα να υπηρετώ με έναν άλλο τρόπο, γιατί η ανάλυση των εμπειριών που είχα βιώσει μου είχαν δείξει έναν άλλο δρόμο. Και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Είναι θέμα της προσήλωσης που έχω στη συνείδησή μου, αλλά και μιας συνολικής ιδεολογίας που πιστεύω από τα μαθητικά μου χρόνια ακόμα. Τότε ήταν που άρχισα να έχω επαφή με την πολιτική και την κοινωνική οργάνωση, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ακόμα και στα πλαίσια της γειτονίας μου πχ. με την γειτονική αλληλεγγύη.»
Να σημειωθεί ότι η Διεθνής Αμνηστία είχε εκφράσει την απογοήτευσή της για την δίκη του Νίκου Καρανίκα, και είχε καλέσει τις ελληνικές αρχές να προσαρμόσουν τη νομοθεσία και για την αντίρρηση συνείδησης με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα.
Πηγή: parousiazw.gr - Ρεπορτάζ: Γιώτα Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου