Η δια της λάσπης άσκηση της εξουσίας

Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Από ιστορικής πλευράς, στο μέτρο που η βιομηχανική επανάσταση δημιουργούσε στην Δύση πρωτόγνωρες για την ανθρώπινη ιστορία συνθήκες παραγωγής και συσσωρεύσεως πλούτου, η περίφημη κατά Κάρολο Μαρξ «ταξική πάλη» γινόταν το λάβαρο όλων αυτών που αναλάμβαναν εργολαβικά την σωτηρία του προλεταριάτου δια της δικτατορίας. Πάνω σε αυτήν την επικίνδυνα απλοϊκή αρχή θεμελιώθηκε ο μαρξισμός-λενινισμός και παντού όπου έγινε πολιτική εξουσία οι νεκροί αντιπροσωπεύουν κάποια εκατομμύρια ψυχές.
Για την μη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, έτσι, η καλλιέργεια του μίσους αποτελεί κορυφαίο όπλο της. Στο επίπεδο αυτό, μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι Αριστερά και Ακροδεξιά συμπίπτουν –άρα
δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη το γεγονός ότι οι θεμελιωτές του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία και του φασισμού στην Ιταλία ξεκίνησαν από την αριστερά για να καταλήξουν εκεί που κατέληξαν. Για παράδειγμα, σήμερα, αν αναλύσει κανείς πολύ προσεκτικά τα συνθήματα και τις απόψεις της κυρίας Μαρίν Λε Πεν στην Γαλλία, θα διαπιστώσει ότι ελάχιστα διαφέρουν από παλαιότερες θέσεις του ΚΚ Γαλλίας. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που το 60% των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου (που πρόσφατα άλλαξε όνομα) είναι πρώην μέλη και ψηφοφόροι του σταλινικού ΚΚ Γαλλίας.
Στην Ελλάδα, το μίσος και ο φθόνος αποτελούν μόνιμα πολιτικά όπλα των ακραίων πολιτικών παρατάξεων, από καταβολής του ελληνικού κράτους. Μεταπολεμικά δε προκάλεσαν και τον πιο αιματηρό εμφύλιο πόλεμο της νεοελληνικής ιστορίας.
Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης των Συριζανέλ να διατηρείται στην εξουσία δια της λασπολογίας. Για τους κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένο, η λάσπη υπήρξε το κύριο πολιτικό τους επιχείρημα προεκλογικά, μαζί με την χωρίς προηγούμενο κάλπικη υποσχεσιολογία. Αντί, έτσι, να συμβάλουν στην ορθολογική και αποτελεσματική αντιμετώπιση της χρηματοοικονομικής κρίσης της χώρας, την αξιοποίησαν δι’ ίδιον πολιτικόν όφελος με σκοπό την άνοδό τους στην εξουσία. Και αφού προκάλεσαν τις πρόωρες εκλογές τού 2015, το πρώτο εξάμηνο της ίδιας χρονιάς επιβάρυναν την ελληνική οικονομία με 200 δισεκατομμύρια ευρώ, υπογράφοντας στην συνέχεια ένα τρίτο μνημόνιο, επαχθέστερο από τα δύο προηγούμενα.
Με την υπογραφή αυτή, όμως, ο δύο κυβερνητικοί εταίροι απώλεσαν όλα σχεδόν τα επιχειρήματα και τις υποσχέσεις που είχαν χρησιμοποιήσει για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Σήμερα δε, αμφότεροι βρίσκονται αντιμέτωποι με γεωπολιτικές και χρηματοοικονομικές καταστάσεις οι οποίες, για να επιλυθούν ή να αντιμετωπιστούν, απαιτούν ενέργειες για τις οποίες οι δύο συνεταίροι θα πρέπει να κάνουν και νέες κωλοτούμπες ολκής. Θα χάσουν έτσι κάθε ίχνος φερεγγυότητας έναντι όλων αυτών που δύο φορές τούς υπερψήφισαν.
Τί απομένει, συνεπώς, ως πολιτικό επιχείρημα έναντι της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς αντιπολίτευσης; Δυστυχώς, μόνον η λάσπη και οι ύβρεις. Η τακτική του μίσους, με πιο απλά λόγια.
Σε μία κρίσιμη καμπή για την χώρα και το μέλλον της, ο κύριος πρωθυπουργός, πλήρως απογυμνωμένος από ουσιαστικά επιχειρήματα για το αύριο και την απαραίτητη κοινωνική ανασυγκρότηση, προσφεύγει στον διχαστικό λόγο για να δημιουργήσει κλίμα έντασης. Και αυτό, την ώρα που η πτωχευμένη χώρα μας καλείται να αντιμετωπίσει επικίνδυνες γεωπολιτικές προκλήσεις.
Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής του, ο κ. Αλ. Τσίπρας άνοιξε έναν κύκλο λάσπης που από μακριά κάνει «νιάου-νιάου» και που δεν θα αφήσει κανέναν αλώβητο. Ακόμα χειρότερα, ωφελημένοι θα είναι μόνον εκείνοι που απεργάζονται το τέλος της Δημοκρατίας και τον διασυρμό της πολιτικής. Ωστόσο, αν δημοκρατία και πολιτική πάνε κατά κρημνού στην χώρα, τότε ο δρόμος θα έχει ανοίξει και για μία νέου τύπου οθωμανοποίησή της –σχέδιο που κάποιοι πολύ σοβαρά έχουν εκπονήσει για την Ελλάδα.
Όμως, το πολιτικό μειράκιον που ασκεί εξουσία δια της λάσπης, ας προσέχει. Μπορεί με κωλοτούμπα να απέφυγε το Grexit, αλλά υπάρχουν και χειρότερα…