Είναι ο τάφος του Γεωργίου Τσουτσάνη του ανθρώπου που έσωσε τα κόκκαλα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη εκείνη την άγρια νύχτα της μεγάλης νεροποντής του 1942, στην Τρίπολη.
Ο Ιταλός Φεστούτσι, είχε δώσει εντολή στους στρατιώτες του να σπάσουν το μνημείο και να πετάξουν τα κόκκαλα του ήρωα μέσα στη βροχή...στις λάσπες!! Αυτοί το έκαναν.
Ο μικρός Γιώργος τότε 13 χρόνων μόνο, μαζί με τον πατέρα του, ξεκίνησαν για να μαζέψουν τα οστά. Η κυκλοφορία όμως τη νύχτα απαγορευόταν αυστηρά. Έτσι για να φτάσουν στην πλατεία και να μην τους δει κανείς έπρεπε να πάνε μέσα από το δάσος.
Στη διαδρομή και λίγο πριν φτάσουν ο πατέρας λιποθύμησε. Ο μικρός καταφέρνει και φτάνει στο μνημείο και αρχίζει και ψάχνει μέσα στις λάσπες τα κόκκαλα του ήρωα.
Τα τοποθετεί σε ένα μεγάλο σακί από ζάχαρη, το οποίο είχε πάρει μαζί του για αυτό το σκοπό. Κατόπιν μαζί με τον πατέρα του και με χίλιες δυο δυσκολίες καταφέρνουν να φτάσουν στο σπίτι τους. Τα κόκκαλα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη είχαν σωθεί οριστικά.
Με τον Γιώργο Τσουτσάνη γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια στο Λουτράκι όπου διέμενε. Από τότε τον έβλεπα συχνά. Την ιστορία, μου την διηγήθηκε ο ιδιος κ υπάρχει ηχογραφημένη με συνταρακτικές λεπτομέρειες.
Ένα απόσπασμα με τη φωνή του, από όλα όσα μου είπε, ήθελα να το εντάξω σε θεατρικό έργο που αφορά το συγκεκριμένο ήρωα. Το ήθελε και αυτός πολύ..
θα προλάβουμε Γιώργο;...με ρωτούσε συνεχώς.
Θα προλάβουμε... του απαντούσα.
Θαμαι κι εγώ στην πρεμιέρα? Ξαναρωτούσε.
Αν δεν είσαι εσύ, ποιος τότε ποιος θαναι?
Τελικά δεν προλάβαμε. Γιατί αυτή η πουτανα η ζωή, μας προλαβαίνει συνεχώς.
Ο Γιώργος Τσουτσάνης "έφυγε" από φυσικά αιτια, την ημέρα των Βαΐων στις 12 του Απρίλη 2020.
Ειρωνική λεπτομέρεια: 5 μέρες πριν είχε προγραμματιστεί η πρεμιέρα του έργου, όπου θα ακούγονταν η φωνή του ίδιου, "Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του.... Θεόδωρος Κολοκοτρώνης!" σε σκηνοθεσία της Γιώτας Κουνδουρακη.
Η οποία πρεμιέρα αναβλήθηκε λόγω κορονοϊού!!
Όταν πέθανε πικραθηκα πολύ. Χτες λοιπόν με την ευκαιρία μιας συνάντησης με την αντιδήμαρχο πολιτισμού και τουρισμού στην Τρίπολη, κυρία Καρούντζου Ελένη, πήγα σε αυτόν. Στο μνήμα του.
Μιλήσαμε. Του υποσχέθηκα κ πάλι...ότι "στο έργο, θα είσαι ΠΑΡΩΝ".
Με τη φωνή σου...!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου