Γιατί οι αριστεροί συστήνονται ως «προοδευτικοί» και «δημοκράτες»;

 

Η ανάγκη για συνεχή υπενθύμιση χαρακτηριστικών προδίδει απουσία των χαρακτηριστικών που υπενθυμίζονται

Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την ελληνική αριστερά και την ανάγκη της να «διαφημίζει» σε κάθε ευκαιρία την προοδευτικότητά της

Όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) ξέρουμε ότι όταν ακούμε κάποιον σε κάθε ευκαιρία να επαίρεται για την εντιμότητά του καλά θα κάνουμε να κρατάμε γερά το πορτοφόλι μας. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όταν κάποιος νιώθει την ανάγκη να διαφημίζει την ηθική του δεν πρέπει να έχει και πολύ από αυτή. Και όταν ακούμε κάποιον να καμαρώνει δεξιά και αριστερά για τις ερωτικές του επιδόσεις καταλαβαίνουμε ότι το πιο πιθανό είναι οι επιδόσεις αυτές να επετεύχθησαν χειροκίνητα κατά τη διάρκεια παρακολούθησης βίντεο στο Porn το Hub.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την επιμονή των συντρόφων να υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία την προοδευτικότητα και τη δημοκρατικότητά τους. Πρόκειται για ιδιαιτέρως πετυχημένη στο παρελθόν, αλλά πια μάλλον γραφική προσπάθεια να πείσουν και τους υπόλοιπους αλλά και τους εαυτούς τους για χαρακτηριστικά με τα οποία δεν έχουν καμία σχέση. 

Αν οι σύντροφοι ήταν στ’ αλήθεια προοδευτικοί δεν θα αντιστέκονταν με πάθος σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και σε κάθε αλλαγή που μπορεί να κάνει τη χώρα μας να μοιάζει περισσότερο με δυτική χώρα του 21^ου αιώνα. Δεν θα έμεναν κολλημένοι σε θεωρίες του παρελθόντος οι οποιες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς. Δεν θα υπέκυπταν στην νεκροφιλική παρελθοντολαγνία που μόνο με την λατρεία των χριστιανών για τους νεκρούς αγίους τους μπορεί να συγκριθεί.

Αν ήταν δημοκράτες δεν θα ήταν απολογητές των σκληρών δικτατορικών καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ. Θα αντιλαμβάνονταν ότι ο Κάστρο υπήρξε επαναστάτης μέχρι που κατέκτησε την εξουσία και έγινε αυτό που ειναι η μοίρα των πετυχημένων επαναστατών να γίνουν: δικτάτορας.

Εδώ οι σύντροφοι ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ της ανεξιθρησκείας, της ισότητας των δύο φύλων, της σεξουαλικής ελευθερίας και βρίσκονται μονίμως στο πλευρό του αραβικού κόσμου στον οποίο όλα αυτά όχι απλώς είναι ανύπαρκτα αλλά και απαγορευμένα ως σκέψεις. 

Όπως κανείς τίμιος και κανείς ηθικός δεν χρειάζεται να διαφημίζει κάθε λίγο και λιγάκι την τιμιότητα και την ηθική του έτσι και κάποιος που στ’ αλήθεια είναι προοδευτικός και δημοκράτης δεν χρειάζεται να το υπενθυμίζει στους συνομιλητές και τους ακροατές του γιατί το ξέρουν ήδη. Είναι φανερό στις απόψεις του, τη στάση του, τις επιδιώξεις του. Η ανάγκη για συνεχή υπενθύμιση χαρακτηριστικών προδίδει απουσία των χαρακτηριστικών που υπενθυμίζονται.