Δημήτρης Δανίκας
Τώρα όλοι αυτοί εναντίον του. Τώρα, εκ των υστέρων, ανακάλυψαν το σύνδρομο και την τοξικότητα «Παύλος Πολάκης».
Τώρα που ορθώνεται εναντίον τους. Τώρα που σπρώχνει Stefano Kasselaki. Τώρα ο Πολάκης είναι πρόβλημα. Τώρα λένε «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Τώρα η ομπρελοπαρέα κόβει τις γέφυρες με τον «αψύ» Πολάκη. Αυτή η ηθική τους. Αυτή η συνέπειά τους. Οποιος δεν είναι με το μέρος μου είναι εχθρός μου. Οπορτουνισμός στη νιοστή.
ΤΙ είναι άραγε ο Παύλος Πολάκης; Πρώτα και κύρια είναι αυτά που λέει. Όπως για παράδειγμα η φράση «ένας κουβάς γεμάτος σ….τα». Αυτό το επιχείρημά του εναντίον Γιάννη Πρετεντέρη. Αυτό το επίπεδό του. Αυτός ο πολιτικός πολιτισμός του.
Να του το επιστρέψω; Ποιο; Μα φυσικά τον κουβά με τα σ…τα. Όχι δεν θα το κάνω. Και γιατί δεν θα το κάνω; Επειδή θα ορμήσει και έτσι το στόμα του ανοίξει θα με παρασύρει στον καμπινέ του. Να πιάνεις τη μύτη σου.
Αραγε πόσοι τον ακολουθούν; Πόσοι μαζί του συμφωνούν; Πόσοι τέτοιους κουβάδες και τέτοια σ…τα εκστομίζουν εναντίον πολιτικών και άλλων παραγόντων; Είναι μόνος; Είναι μειοψηφία; Είναι γραφικός; Είναι «νούμερο» από reality show;
Όχι, ο Πολακισμός φαινόμενο των καιρών. Και για αρκετούς ο Πολάκης είναι χαρισματικός. Ποια τα χαρίσματά του; Ο αυθορμητισμός του. Η ορμητικότητά του. Η αμεσότητά του. Η ειλικρίνειά του.
Αυτός που δεν μασάει τα λόγια του. Που το θυμικό του υπερβαίνει την λογική των ισορροπιών, των κομματικών σχέσεων και όλων των συνεπειών. Ο «δικός» μας άνθρωπος. Ενας από εμάς.
Ποιοι «εμείς»; Οσοι μουτζώνουν. Οσοι εκτοξεύουν και λούζουν κάθε δόλιο και διαπλεκόμενο πολιτικό. «Εμείς» το ανυπεράσπιστο πλήθος των απλών και των «ανώνυμων» πολιτών. Εμείς του κοινωνικού περιθωρίου. Των περιφρονημένων. «Εμείς» που βαρεθήκαμε και σιχαθήκαμε το «εσείς» και το «εσάς». «Εμείς» οι μη «κανονικοί». Αφού η «κανονικότητα» επιβάλλεται από τους από πάνω προς στους από κάτω. Και αφού αυτή η «κανονικότητα» παραβιάζεται, συστηματικά, από τους από πάνω.
Αυτή η λαική ασυλία του Παύλου Πολάκη. Αυτό το εφαλτήριό του. Αυτό το ακροατήριό του. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» του Ηλία Κασιδιάρη. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» των ψεκασμένων. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» των χριστιανικών ορδών που εφορμούν εναντίον νέων ταυτοτήτων και Εωσφόρου. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» κάθε κοινωνικής ομάδας που στοιχίζεται σε κάθε «όχι» και που μοναδικό της επιχείρημα εναντίον των πολιτικών είναι ο κουβάς με τα σ…τα.
Με απλά λόγια ο «πολακισμός» δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» του ΣΥΡΙΖΑ. Με απλά λόγια ελάχιστη η απόσταση που χωρίζει τον Παύλο Πολάκη από τον (φερ ειπείν) Αχιλλέα Μπέο. Με απλά λόγια όπως στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ ο «αυριανισμός» έτσι και σήμερα ο «πολακισμός».
Με απλά λόγια, όπως κάθε διαμέρισμα, κάθε οικία, κάθε σπίτι διαθέτει τον καμπινέ του, έτσι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαθέτει τον Πολακισμό της!
Τώρα που ορθώνεται εναντίον τους. Τώρα που σπρώχνει Stefano Kasselaki. Τώρα ο Πολάκης είναι πρόβλημα. Τώρα λένε «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Τώρα η ομπρελοπαρέα κόβει τις γέφυρες με τον «αψύ» Πολάκη. Αυτή η ηθική τους. Αυτή η συνέπειά τους. Οποιος δεν είναι με το μέρος μου είναι εχθρός μου. Οπορτουνισμός στη νιοστή.
ΤΙ είναι άραγε ο Παύλος Πολάκης; Πρώτα και κύρια είναι αυτά που λέει. Όπως για παράδειγμα η φράση «ένας κουβάς γεμάτος σ….τα». Αυτό το επιχείρημά του εναντίον Γιάννη Πρετεντέρη. Αυτό το επίπεδό του. Αυτός ο πολιτικός πολιτισμός του.
Να του το επιστρέψω; Ποιο; Μα φυσικά τον κουβά με τα σ…τα. Όχι δεν θα το κάνω. Και γιατί δεν θα το κάνω; Επειδή θα ορμήσει και έτσι το στόμα του ανοίξει θα με παρασύρει στον καμπινέ του. Να πιάνεις τη μύτη σου.
Αραγε πόσοι τον ακολουθούν; Πόσοι μαζί του συμφωνούν; Πόσοι τέτοιους κουβάδες και τέτοια σ…τα εκστομίζουν εναντίον πολιτικών και άλλων παραγόντων; Είναι μόνος; Είναι μειοψηφία; Είναι γραφικός; Είναι «νούμερο» από reality show;
Όχι, ο Πολακισμός φαινόμενο των καιρών. Και για αρκετούς ο Πολάκης είναι χαρισματικός. Ποια τα χαρίσματά του; Ο αυθορμητισμός του. Η ορμητικότητά του. Η αμεσότητά του. Η ειλικρίνειά του.
Αυτός που δεν μασάει τα λόγια του. Που το θυμικό του υπερβαίνει την λογική των ισορροπιών, των κομματικών σχέσεων και όλων των συνεπειών. Ο «δικός» μας άνθρωπος. Ενας από εμάς.
Ποιοι «εμείς»; Οσοι μουτζώνουν. Οσοι εκτοξεύουν και λούζουν κάθε δόλιο και διαπλεκόμενο πολιτικό. «Εμείς» το ανυπεράσπιστο πλήθος των απλών και των «ανώνυμων» πολιτών. Εμείς του κοινωνικού περιθωρίου. Των περιφρονημένων. «Εμείς» που βαρεθήκαμε και σιχαθήκαμε το «εσείς» και το «εσάς». «Εμείς» οι μη «κανονικοί». Αφού η «κανονικότητα» επιβάλλεται από τους από πάνω προς στους από κάτω. Και αφού αυτή η «κανονικότητα» παραβιάζεται, συστηματικά, από τους από πάνω.
Αυτή η λαική ασυλία του Παύλου Πολάκη. Αυτό το εφαλτήριό του. Αυτό το ακροατήριό του. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» του Ηλία Κασιδιάρη. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» των ψεκασμένων. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» των χριστιανικών ορδών που εφορμούν εναντίον νέων ταυτοτήτων και Εωσφόρου. Κάπου εκεί εφάπτεται με την μη «κανονικότητα» κάθε κοινωνικής ομάδας που στοιχίζεται σε κάθε «όχι» και που μοναδικό της επιχείρημα εναντίον των πολιτικών είναι ο κουβάς με τα σ…τα.
Με απλά λόγια ο «πολακισμός» δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» του ΣΥΡΙΖΑ. Με απλά λόγια ελάχιστη η απόσταση που χωρίζει τον Παύλο Πολάκη από τον (φερ ειπείν) Αχιλλέα Μπέο. Με απλά λόγια όπως στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ ο «αυριανισμός» έτσι και σήμερα ο «πολακισμός».
Με απλά λόγια, όπως κάθε διαμέρισμα, κάθε οικία, κάθε σπίτι διαθέτει τον καμπινέ του, έτσι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαθέτει τον Πολακισμό της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου