Και ενώ 200 χρόνια σχεδόν από την Επανάσταση
του 1821 η Ελλάδα διανύει μία από τις χειρότερες περιόδους της
σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η «γάγγραινα» του εθνομηδενισμού έχει
εισχωρήσει βαθιά στην πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ του οργανισμού της
και ο Αττίλας βρίσκεται προ των πυλών, ορισμένοι τιποτένιοι εξακολουθούν
από θέσεις εξουσίας να υπονομεύουν τον πατριωτισμό και να επιβάλλουν
έναν νεοραγιαδισμό μέσω μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης. Να ξεχάσουμε,
λοιπόν, τους Ηρωές μας και τις θυσίες του Γένους των Ελλήνων για την
ελευθερία μας λέει η Επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου, που εξελίσσεται
σε «εθνική καρικατούρα»...
Δηλαδή, να ακούει ο λαός για την Επανάσταση του 1821 και να παθαίνει κορονοϊό απελπισίας και κατάθλιψης. Να ακούει για τον Καραϊσκάκη και να τον πιάνει σύγκρυο, να διαβάζει για τον «δικτάτορα» Καποδίστρια και να ανεβάζει πυρετό κ.ά. Οι επιφανέστεροι των ηρώων μας να μετατρέπονται σε κλωτσοσκούφι του κάθε μωρού Νεοέλληνα και οι σπουδαιότεροι των αγωνιστών προγόνων μας να γίνονται παίγνια στα χέρια του κάθε εθνομηδενιστή. Το τι έχουμε να δούμε και να ακούσουμε δεν περιγράφεται. Α, ρε ταλαίπωρο ’21, τι σου ‘μελλε να πάθεις ύστερα από δύο αιώνες. Ενα τίποτα μέχρι χθες, ονόματι Αριστείδης Χατζής, μέλος της Επιτροπής, που προβάλλει προκλητικά τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις του περί ελληνικής Ιστορίας, σε πρόσφατο κείμενό του χαρακτήρισε «δικτάτορα» τον Καποδίστρια, προκαλώντας πραγματική θύελλα.
Οταν γνωρίζουμε ότι ο Κίσινγκερ στη διδακτορική διατριβή του, η οποία εξεδόθη το 1957, με τίτλο «A World Restored» (υπάρχει και σε δύο ελληνικές μεταφράσεις), μελετώντας την ευαίσθητη ισορροπία των δυνάμεων που επεβλήθη στην Ευρώπη το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης, παρατηρεί τη σύγκρουση του Αυστριακού καγκελαρίου Μέτερνιχ και του Κερκυραίου Ιωάννη Καποδίστρια, συνυπουργού των Εξωτερικών της Ρωσίας. Ο Καποδίστριας υποστήριζε το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση, ο Μέτερνιχ ήταν αντίθετος. Ο Καποδίστριας ήταν ο φιλελεύθερος ιδεαλιστής κατά τον Κίσινγκερ και ο Μέτερνιχ ήταν ο μακιαβελικός και κυνικός διπλωμάτης. Ο συγγραφέας καταλήγει στην ογκώδη μελέτη του με τη διαπίστωση: Δύο ειδών άνθρωποι υπάρχουν στην πολιτική. Οι Μέτερνιχ και οι Καποδίστριες! Αυτόν, λοιπόν, τον οποίον ο Κίσινγκερ θεωρεί ως πρότυπο πραγματικού φιλελεύθερου, βρέθηκε ο τίποτα να τον χαρακτηρίσει «δικτάτορα»!
Η επέτειος των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 είναι πολλαπλά σημαντική. Το ελληνικό κράτος έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να τιμήσει τη δημιουργία του. Ηρθε η ώρα της Δημοκρατίας να αναμετρηθεί με την ιστορική μνήμη. Οι επέτειοι είναι ευκαιρίες μνήμης. Πολύτιμες και υπό όρους αναγεννητικές. Η διαχείρισή τους είναι βαθιά πολιτική πράξη. Επέτειος του ’21 σημαίνει να δούμε το ταξίδι αυτών των δύο αιώνων. Να δούμε τους γενέθλιους αρμούς μας. Πώς αυτός ο λαός βρισκόταν αντιμέτωπος με την ανάγκη συνεκτικού εθνικού ταυτοτικού ιστού; Πώς εξοβέλιζε όσα στοιχεία (κρινόταν ότι) περίσσευαν, συχνά βίαια, άλλοτε όχι; Μια συνετή και ουσιαστική προσέγγιση του ’21 σημαίνει να δούμε τι σημαίνει γεννιέμαι Ελληνας και Ελληνίδα σήμερα. Οι εθνικές αλήθειες αλλά και οι εθνικοί μύθοι είναι εδώ.
Κυρίως, όμως, οφείλουμε να συζητήσουμε για την τρίτη εκατονταετία του ελληνικού κράτους. Ποια θα είναι η Χάρτα μας για τον επόμενο αιώνα ζωής αυτής της χώρας; Με ποια προτάγματα, ποιες θεμελιακές παραδοχές προχωράμε; Οι επέτειοι τέμνουν τον χρόνο, είναι εκείνες οι στιγμές που μπορούμε να κοιτάμε μπροστά και πίσω ταυτόχρονα. Βεβαίως, όπως ο πόλεμος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους στρατηγούς, έτσι και η επέτειος μιας εθνικής παλιγγενεσίας είναι εξίσου σοβαρή ιστορία για να την παρατήσουμε αποκλειστικά στα χέρια αυτής της επικίνδυνης επιτροπής. Επειδή στον μέχρι σήμερα ηγεμονικό σημιτικό και αριστερόστροφο εθνομηδενισμό προστέθηκαν και οι εκφραστές της νέας φουρνιάς του νεοφιλελεύθερου εθνομηδενισμού. Η ένταξή τους και στην «Επιτροπή για το 1821» μου προκαλεί βαθιά απελπισία. Αλήθεια, πώς το ανέχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Δηλαδή, να ακούει ο λαός για την Επανάσταση του 1821 και να παθαίνει κορονοϊό απελπισίας και κατάθλιψης. Να ακούει για τον Καραϊσκάκη και να τον πιάνει σύγκρυο, να διαβάζει για τον «δικτάτορα» Καποδίστρια και να ανεβάζει πυρετό κ.ά. Οι επιφανέστεροι των ηρώων μας να μετατρέπονται σε κλωτσοσκούφι του κάθε μωρού Νεοέλληνα και οι σπουδαιότεροι των αγωνιστών προγόνων μας να γίνονται παίγνια στα χέρια του κάθε εθνομηδενιστή. Το τι έχουμε να δούμε και να ακούσουμε δεν περιγράφεται. Α, ρε ταλαίπωρο ’21, τι σου ‘μελλε να πάθεις ύστερα από δύο αιώνες. Ενα τίποτα μέχρι χθες, ονόματι Αριστείδης Χατζής, μέλος της Επιτροπής, που προβάλλει προκλητικά τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις του περί ελληνικής Ιστορίας, σε πρόσφατο κείμενό του χαρακτήρισε «δικτάτορα» τον Καποδίστρια, προκαλώντας πραγματική θύελλα.
Οταν γνωρίζουμε ότι ο Κίσινγκερ στη διδακτορική διατριβή του, η οποία εξεδόθη το 1957, με τίτλο «A World Restored» (υπάρχει και σε δύο ελληνικές μεταφράσεις), μελετώντας την ευαίσθητη ισορροπία των δυνάμεων που επεβλήθη στην Ευρώπη το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης, παρατηρεί τη σύγκρουση του Αυστριακού καγκελαρίου Μέτερνιχ και του Κερκυραίου Ιωάννη Καποδίστρια, συνυπουργού των Εξωτερικών της Ρωσίας. Ο Καποδίστριας υποστήριζε το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση, ο Μέτερνιχ ήταν αντίθετος. Ο Καποδίστριας ήταν ο φιλελεύθερος ιδεαλιστής κατά τον Κίσινγκερ και ο Μέτερνιχ ήταν ο μακιαβελικός και κυνικός διπλωμάτης. Ο συγγραφέας καταλήγει στην ογκώδη μελέτη του με τη διαπίστωση: Δύο ειδών άνθρωποι υπάρχουν στην πολιτική. Οι Μέτερνιχ και οι Καποδίστριες! Αυτόν, λοιπόν, τον οποίον ο Κίσινγκερ θεωρεί ως πρότυπο πραγματικού φιλελεύθερου, βρέθηκε ο τίποτα να τον χαρακτηρίσει «δικτάτορα»!
Η επέτειος των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 είναι πολλαπλά σημαντική. Το ελληνικό κράτος έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να τιμήσει τη δημιουργία του. Ηρθε η ώρα της Δημοκρατίας να αναμετρηθεί με την ιστορική μνήμη. Οι επέτειοι είναι ευκαιρίες μνήμης. Πολύτιμες και υπό όρους αναγεννητικές. Η διαχείρισή τους είναι βαθιά πολιτική πράξη. Επέτειος του ’21 σημαίνει να δούμε το ταξίδι αυτών των δύο αιώνων. Να δούμε τους γενέθλιους αρμούς μας. Πώς αυτός ο λαός βρισκόταν αντιμέτωπος με την ανάγκη συνεκτικού εθνικού ταυτοτικού ιστού; Πώς εξοβέλιζε όσα στοιχεία (κρινόταν ότι) περίσσευαν, συχνά βίαια, άλλοτε όχι; Μια συνετή και ουσιαστική προσέγγιση του ’21 σημαίνει να δούμε τι σημαίνει γεννιέμαι Ελληνας και Ελληνίδα σήμερα. Οι εθνικές αλήθειες αλλά και οι εθνικοί μύθοι είναι εδώ.
Κυρίως, όμως, οφείλουμε να συζητήσουμε για την τρίτη εκατονταετία του ελληνικού κράτους. Ποια θα είναι η Χάρτα μας για τον επόμενο αιώνα ζωής αυτής της χώρας; Με ποια προτάγματα, ποιες θεμελιακές παραδοχές προχωράμε; Οι επέτειοι τέμνουν τον χρόνο, είναι εκείνες οι στιγμές που μπορούμε να κοιτάμε μπροστά και πίσω ταυτόχρονα. Βεβαίως, όπως ο πόλεμος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους στρατηγούς, έτσι και η επέτειος μιας εθνικής παλιγγενεσίας είναι εξίσου σοβαρή ιστορία για να την παρατήσουμε αποκλειστικά στα χέρια αυτής της επικίνδυνης επιτροπής. Επειδή στον μέχρι σήμερα ηγεμονικό σημιτικό και αριστερόστροφο εθνομηδενισμό προστέθηκαν και οι εκφραστές της νέας φουρνιάς του νεοφιλελεύθερου εθνομηδενισμού. Η ένταξή τους και στην «Επιτροπή για το 1821» μου προκαλεί βαθιά απελπισία. Αλήθεια, πώς το ανέχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου