Δεν νοείται αποστρατιωτικοποίηση έστω ενός νησιού

Σάκης Μουμτζής

Ο ελλιμενισμός στην Αττάλεια του τουρκικού ερευνητικού σκάφους είναι αναμφίβολα ένα θετικό γεγονός. Είναι ένα σημαντικό βήμα αποκλιμάκωσης, κάτι που άρχισε να διαφαίνεται από το απόγευμα της Παρασκευής 11 Σεπτεμβρίου.

Προφανώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε αν η αποχώρηση του Oruc Reis οφείλεται στην διεθνή πίεση που ασκήθηκε στον Τ. Ερντογάν ή σε κάποια προκαταρκτική συμφωνία που συνήφθη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με την μεσολάβηση της Γερμανίας.

Αυτό θα φανεί στην συνέχεια. Πάντως ο Τ. Ερντογάν δεν μπορεί ούτε στο πολιτικό ούτε στο επικοινωνιακό επίπεδο να χρεωθεί μιαν άτακτη υποχώρηση. Θα ζητήσει ανταλλάγματα, αν δεν τα έχει λάβει ήδη, καθώς στο εσωτερικό της χώρας του η θέση του φαίνεται πως είναι κλονισμένη.

Για του λόγου το αληθές ο λαλίστατος υπουργός Αμύνης της Τουρκίας Χ. Ακάρ από το Αντίφιλο (Κας) επανέφερε το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης 18 ελληνικών νησιών, ενώ ζήτησε και την αποστρατιωτικοποίηση του Καστελορίζου.

Το αίτημα για την αποστρατιωτικοποίηση συγκεκριμένων νησιών δεν μπήκε για διαπραγματευτικούς λόγους. Μπήκε για να παραμείνει.

Είναι κοινός τόπος πως η άμυνα των νησιών του Αιγαίου στερεί από την Τουρκία ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Της εύκολης και αβίαστης κατάληψης τους ή της απειλής κατάληψης τους, κάτι που παραλύει οποιαδήποτε ελληνική δυναμική αντίδραση, σε όλα τα επίπεδα. Αν γνωρίζεις πως θα χάσεις εθνικό έδαφος, τα περιθώρια κινήσεων σου στενεύουν υπερβολικά, για να μην πω ότι εκμηδενίζονται.

Κάτι τέτοιο συνέβη το 1974, όταν όλα τα νησιά ήταν ανοχύρωτα και κινδύνευαν με κατάληψη.

Είναι γνωστό πως η τουρκική ελίτ, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική, λειτουργεί με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Την εισβολή στην Κύπρο την προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 60.

Προς αυτήν την κατεύθυνση-- εκμεταλλευόμενη άστοχους χειρισμούς της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Κύπρου τον Νοέμβριο του 1967 και την αφέλεια των Ελλήνων συνταγματαρχών-- πέτυχε την αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο τον Δεκέμβριο του 1967.

Το πρώτο βήμα έγινε. Ακολούθησε το δεύτερο βήμα, εφτά χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1974.

Συνεπώς οι Τούρκοι την συνταγή την έχουν. Πρώτα αποστρατιωτικοποίηση και στην συνέχεια, αν διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες, κατάληψη. Γι΄αυτό και αυτή η επιμονή τους να αποστρατιωτικοποιηθούν 18 νησιά του Αιγαίου.

Είμαι σίγουρος πως δεν θα υπάρξει ποτέ, καμιά ελληνική κυβέρνηση, που έστω θα συζητήσει παρόμοια απαίτηση. Ως εκ τούτου, επειδή πλέον αυτή η απαίτηση αποτελεί μόνιμο στόχο της τουρκικής πολιτικής, θα αποτελεί και μόνιμο αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Πάντα θα υπάρχει στην ατζέντα του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

Η τουρκική ελίτ γνωρίζει πως ουδεμία ελληνική κυβέρνηση θα συζητήσει παρόμοιο αίτημα. Το θέτει όμως για δύο λόγους:

1. Nα εμφανίσει την Ελλάδα στην διεθνή κοινότητα ως μια χώρα που δεν σέβεται τις συνθήκες που έχει υπογράψει και

2. αν υπάρξει επεισόδιο τύπου Ιμίων με παρεμφερή κατάληξη, τότε ως προαπαιτούμενο αποκλιμάκωσης να τεθεί η αποστρατιωτικοποίηση των 18 νησιών, ολικώς ή μερικώς.

Γι΄ αυτόν τον λόγο, ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η υπόθεση της ΑΟΖ του Καστελόριζου, τα ανοικτά θέματα με την Τουρκία πάντα θα υπάρχουν, κάτι που καθιστά απαραίτητους τους εξοπλισμούς που ανήγγειλε χθες ο πρωθυπουργός.

libaral.gr