Πενήντα χρόνια από την επέτειο της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου και η ιστορική προσέγγιση του γεγονότος κρίνεται απαραίτητη. Είναι σημαντικό εφ’ όσον υπάρχουν ακόμη εν ζωή ,οι συντονιστές εκείνου του ξεσηκωμού, να γίνει μια αντικειμενική καταγραφή των αιτιών της εξεγέρσεως, όπως άλλωστε και της προηγηθείσης της Νομικής σχολής Αθηνών. Ο χρόνος που παρήλθε από τα δύο γεγονότα, επιτρέπουν πλέον στους μετέχοντες ,αλλά και στους συντονιστές της εξεγέρσεως να καταγράψουν μια ρεαλιστική εκδοχή των γεγονότων. Έτσι και οι νεώτερες γενιές θα έχουν σημεία αναφοράς πραγματικών γεγονότων, αλλά θα είναι ευκολότερο να αξιολογηθούν και τα αποτελέσματα, που έχουν να κάνουν με τα τότε ζητούμενα. Μισός αιώνας, είναι αρκετός ,να αποκαλυφθούν
αλήθειες, αλλά και να γκρεμισθούν μύθοι, θεμελιωμένοι σε ψεύδη. Είναι σημαντικός χρόνος για να δουν οι νεώτεροι, πως οι κατακτήσεις μέσω αγώνων επιτυγχάνονται ,μόνον μέσω ρεαλιστικών αναζητήσεων στοχευμένων και καθαρών από εξαρτήσεις, δογματικού χαρακτήρος.Το <<ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ>> που ήτο το μεγάλο ζητούμενο της εξεγέρσεως, ως εντυπωσιακό σύνθημα εκέρδισε τον τότε κόσμο, όμως έκρυβε υπάρχουσες αλήθειες.
Ψωμί υπήρχε για όλους τους Έλληνες, άλλωστε η χώρα δεν είχε χρέη, Παιδεία υπήρχε, σε σύγκριση μάλιστα με την σημερινή της ανυπαρξία, εξαιρετική. Το μεγάλο ζητούμενο ήτο η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του λόγου, προφορικού και γραπτού και φυσικά η έλλειψη δημοκρατικής κυβερνήσεως. Μιας τέτοιας κυβερνήσεως δηλαδή, που οδήγησε στην επτάχρονη διακυβέρνηση της χώρας από τους στρατιωτικούς. Διότι και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ λειτουργεί με αυστηρούς νόμους και κανόνες.
Προσπαθώντας να προσεγγίσει κάποιος αναζητητής της αλήθειας τα γεγονότα της περιόδου εκείνης ,συναντά την γεωργία σε εξαιρετικά επίπεδα παραγωγής, με τους αγρότες απηλλαγμένους των χρεών τους, την βιομηχανία να ανθεί, τις βιοτεχνίες να εργάζονται σε δωδεκάωρη ή και δεκαοκτάωρη βάση, τον στρατό να είναι οργανωμένος, τα σχολεία και να πανεπιστήμια να λειτουργούν κανονικά σε καθαρούς χώρους και η ύπαιθρος να ακμάζει, κρατώντας σε μεγάλο μέρος τον πληθυσμό της. Παραλλήλως λειτουργούσαν σχολεία σε όλα τα κατοικημένα χωριά με επάρκεια διδασκάλων. Γυμνάσια εξατάξια λειτουργούσαν στις πόλεις και στις κωμοπόλεις, ενώ υπήρχαν και τα κέντρα νεότητος, που προσέφεραν, στέγη, διατροφή και φροντίδα στους εφήβους που οι οικογένειές τους διαβιούσαν σε χωριά της υπαίθρου. Όσο για τους καθηγητές ,που πενήντα χρόνια μετά, είναι το σημερινό μεγάλο ζητούμενο επανδρώσεως των σχολείων της επαρχίας και όχι μόνον, τότε χωρίς αναπληρωτές καλύπτονταν οι κενές θέσεις ,από υπηρετούντες την στρατιωτική τους θητεία ,αποφοιτήσαντες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Υπήρχε λοιπόν μια πρόνοια για την εύρυθμο λειτουργία του κρατικού μηχανισμού ,με τους καλυτέρους για την εποχή όρους. Τα πανεπιστήμια λειτουργούσαν κανονικά, άνευ καταλήψεων από συλλογικότητες και ακραίες φωνές. Μισό αιώνα μετά, μεγάλο ζητούμενο παραμένει για την χώρα, η ΠΑΙΔΕΙΑ, αυτή που εξαιρουμένης της εκπαιδεύσεως σε εξειδικευμένο αντικείμενο, μένει και συνοδεύει τον αποφοιτήσαντα ενός ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος, σ’ όλη του την επαγγελματική ζωή. Είναι αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μορφωμένου ανθρώπου. Αυτό το έχουν οι αποφοιτήσαντες εκείνα τα <δύστοκα>για την μάνα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Ελλάδα. Επίσης οι έχοντες αποφοιτήσει από τα τότε εξατάξια γυμνάσια, κατέχουν γνώσεις σημαντικότερες αυτών, των αποφοιτησάντων των σημερινών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Είναι πολλά που θα μπορούσε να αναφέρει κάποιος, αναφερόμενος στην προσφερομένη παιδεία των χρόνων εκείνων. Αρκεί να αναφερθεί, ότι το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, ανεγνωρίζετο ως ένα εκ των καλυτέρων παγκοσμίως ιδρυμάτων του είδους. Αυτό που έλειπε τότε, ήτο η πληθώρα των προνομίων που έχει κάποιος όταν υπάρχει δημοκρατικό πολίτευμα στην χώρα. Από τους εκλεγμένους με τον καθ’ υπόθεσιν δημοκρατικό τρόπο, καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των πρυτανικών αρχών, μέχρι και την ελευθερία του διαλόγου εντός αυτών και της διακινήσεις των ιδεών. Το μεγάλο ζητούμενο ήτο τότε η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Απλώς κανείς δεν τόλμησε να την οριοθετήσει. Κανείς δεν τόλμησε να ξεστομίσει, ότι προϋπόθεση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, είναι ο αλληλοσεβασμός. Ο σεβασμός της δημοσίας περιουσίας, των δασκάλων όλων των βαθμίδων εκπαιδεύσεως, των απόψεων, των όρων του διαλόγου. Έτσι μεταπολιτευτικώς, η πολυπόθητος ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, έγινε ασυδοσία και ταυτίσθηκε δυστυχώς με την ανοχή της ανομίας. Η δυνατότητα εκφράσεως ελευθέρως θέσεων και απόψεων, προϊόντων των χρόνων, <επιτηρείται και λογοκρίνεται> ακρίτως από την ολιγαρχία της < αριστερής διανόησης>. Κάθε μη αριστερός τιμωρείται με την απαξίωση που καλλιεργούν οι πεφωτισμένοι. Στρατιές αγραμμάτων Ελλήνων, πτυχιούχων πανεπιστημίων παράγονται, στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού. Η Ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται, οι δε γνώστες αυτής καθημερινώς λιγοστεύουν. Στοχοποιούνται οι εκπαιδευτικοί που έχουν την δυνατότητα και επιθυμούν να την διδάξουν, αλλά και να προσφέρουν παιδεία στους νέους. Η ελευθεριότητα, ευτελές αποκύημα απαιδεύτων που κατέχουν θέσεις ευθύνης, προσφέρεται ως ελευθερία, δημιουργώντας στρατιές απαιδεύτων. Η ΠΑΙΔΕΙΑ, το ζητούμενο των τότε νέων, είναι σε τέλμα σήμερα και τα ημίμετρα που επιβάλλουν οι απαίδευτοι ιθύνοντες, πλήν του αυθορμήτου γέλωτος, προκαλούν και ανησυχία για το μέλλον των νέων Ελλήνων. Η καλλιέργεια της ατιμωρησίας, δημιουργεί λάθος πρότυπα που σε συνεργασία με την ανυπαρξία βουλήσεως εξορθολογισμού και αποδόσεων ευθυνών, υποβαθμίζει καθημερινώς την ποιότητα της εκπαιδεύσεως. Δυστυχώς για όσους είχαν την δυνατότητα να βιώσουν τις συνθήκες ΠΑΙΔΕΙΑΣ τότε και σήμερον, η ζυγαριά γέρνει προς την ποιότητα της τότε Εθνικής Παιδείας, που υπήρξε και για λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Εκεί γύρω στο 1981-90,εδωροδοκήθησαν οι Έλληνες με ανοχή στην αγραμματοσύνη, επιβράβευση του θράσους και ανάδειξη των απαιδεύτων αλλά κομματικώς εντεταγμένων, σε θέσεις ευθύνης. Αργότερα ήλθε και ο αποχωρισμός της Παιδείας από την Εθνική Παιδεία, ο αναλφαβητισμός καλύφθηκε με όμορφα λόγια, και η αγραμματοσύνη επιβραβεύθηκε πολλαπλώς. Έζησε η χώρα έχοντας υπουργούς παιδείας μη ομιλούντες την Ελληνική και μή διαθέτοντες παιδείαν. Η πορεία προς τον δικαιωματισμό, και την έλλειψη βουλήσεως τότε ξεκίνησε. Η νοητική κρίση έπαψε να καλλιεργείται και η τεχνολογία αφέθηκε να αντικαταστήσει τον δημιουργό της. Δυστυχώς στην πατρίδα μας, το μέλλον της Παιδείας είναι αβέβαιο, εκλειπούσης της γνώσεως της Ελληνικής γλώσσης αλλά και της ιστορικής γνώσεως. Άλλωστε τα πρότυπα που ευρέως έχουν υιοθετηθεί από τους κυβερνώντες της τελευταίας δεκαετίας, απέχουν πολύ από τα υγειή ελληνοπρεπή που παρήγαγαν σκέψη. Η υποδούλωση στις επιταγές της Νέας Τάξεως πραγμάτων, οδηγεί σε ατραπούς, την ελευθερία της εκφράσεως του λόγου .Εν μέσω δημοκρατίας, χρησιμοποιείται ο παραγόμενος φόβος, που τεχνηέντως διαδίδεται από τους έχοντες θέσεις ευθύνης και κατακυριεύει τους μή έχοντες πλέον δυνατότητα διακρίσεως. Μεθοδικώς, τα τείχη εκτίσθη σαν έτσι, ώστε οι Έλληνες να αποδέχονται αναντιρρήτως τα εντελόμενα.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, το υπάρχον τότε Ψωμί, δυστυχώς σήμερα αναζητείται από πολλούς συμπατριώτες μας που πένονται, η Παιδεία, έγινε εκπαίδευση περιορισμένων γενικών γνώσεων, η δέ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αντικατεστάθη υπό του φόβου που σε τεράστιες πιεστικές δόσεις προσφέρεται από τους κατέχοντες μέσω χρηματισμού, και την δύναμη που διαθέτουν τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ, άνευ ουσιαστικού ελέγχου των προωθουμένων απόψεων.
Το <αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχων, ανεπαίσθητως με έκλεισαν από τον κόσμο, της γνώσεως και της κρίσεως, έξω> είναι αυτό που μένει να αναφωνήσουν οι απόγονοι των τότε εξεγερθέντων. Οι ευθύνες όλων των πολιτικών όντων πολλές. Μένει η εξέγερση των διαθετόντων την κοινή λογική, για να σωθεί η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΠΑΙΔΕΙΑ. Όραμα χρειάζεται και εγρήγορση των εχόντων εθνική άλλωστε ο σπουδαίος Έλληνας Ιών Δραγούμης είπε: εάν το έθνος κινδυνεύει από τους πολιτικούς, πρέπει να παύσουν να υπάρχουν και να αντικατασταθούν από άλλους που θα προστατεύουν το Έθνος. Ήγγικεν η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου