Στέφανος Τζανάκης
Η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού και οι βολικοί μύθοι
Φαντάζει δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την συνεχιζόμενη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να διευκολύνει τους Έλληνες του εξωτερικού στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Ο νόμος των πολλαπλών δυσκολιών που είχε αναγκαστεί να ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οδήγησε μόνον κάποιες λίγες χιλιάδες συμπατριωτών μας στην κάλπη στις τελευταίες εκλογές – και το ερώτημα είναι: άραγε, αυτό θέλουν; Και γιατί;
Στην Ελλάδα ζούμε με μύθους – και ένας από αυτούς, για ένα μεγάλο
κομμάτι της κοινωνίας μας, είναι ο Ελληνοαμερικάνος τρίτης και τέταρτης
γενιάς, που δεν είναι γραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους, δεν έχει
την ελληνική υπηκοότητα και ελάχιστα ή καθόλου δεν ασχολείται με τα
ελληνικά πράγματα, έχει κατά τα άλλα μεγάλο καημό να επηρεάσει τους
εκλογικούς συσχετισμούς στην χώρα.
Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ πιο απλά: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα – είναι μόνον Αμερικανοί πολίτες, μπορούν να ψηφίσουν τον Τζο Μπάιντεν ή τον Ντόναλντ Τραμπ και όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή την Έφη Αχτσιόγλου, αύριο – μεθαύριο.
Το ζήτημα δεν αφορά τον Ελληνοαμερικάνο τρίτης ή τέταρτης γενιάς – παρότι η χώρα μας μόνον να κερδίσει θα είχε αν επιχειρούσε να κάνει μία καμπάνια ώστε να υπενθυμίσει στους ανθρώπους αυτούς την ελληνική τους καταγωγή, τις ελληνικές τους ρίζες.
Κατά τα άλλα, η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού αφορά τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν σε διάφορες περιόδους, αλλά εξακολουθούν να ενδιαφέρονται σε καθημερινή βάση για τα ελληνικά πράγματα – και να ενημερώνονται με λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Λίγες ημέρες έχουν περάσει από ένα reunion με κάποιους από τους συμμαθητές μου – οι απόφοιτοι του ΄81 του Πειραματικού Σχολείου του πανεπιστημίου Αθηνών – όπου μεταξύ άλλων συνάντησα έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος διδάσκει πάνω από 10 χρόνια στο εξωτερικό. Πρώτα στη Βρετανία και τώρα πια στο Ντουμπάι. Αγνοούσα την επαγγελματική του ανέλιξη – εκείνος όμως με διαβεβαίωσε ότι με διαβάζει, όπως και πολλούς άλλους εγχώριους αρθρογράφους των ενημερωτικών sites ώστε να είναι ενημερωμένος για τα ελληνικά πράγματα.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θέλουν να επιβάλουν περιορισμούς στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε τέτοιους ανθρώπους; Τι σημαίνει άραγε αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές, ότι εκείνοι που λείπουν χρόνια από την Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν λόγο στο πώς θα κυβερνηθεί η χώρα;
Τίποτε δεν σημαίνει – ειδικά σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει συγγενή ή φίλο στην ξενητειά. Το αντίθετο – η νομοθέτηση για την διευκόλυνση των ανθρώπων αυτών ώστε να μπορούν να ασκήσουν από το εξωτερικό το εκλογικό τους δικαίωμα πρέπει να είναι μόνον η αρχή για τον εκσυγχρονισμό του συνόλου της εκλογικής διαδικασίας στη χώρα μας: Για παράδειγμα, η επιστολική ψήφος – ακόμα και η Τουρκία την έχει κατοχυρώσει και με οκταπλάσιο εκλογικό σώμα, τα αποτελέσματα της κάλπης βγήκαν σε χρόνο ρεκόρ.
Άλλο παράδειγμα; Το ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων και η διασύνδεσή τους με τα ληξιαρχεία – που θα μπορούσε να είναι η αρχή για να λυθεί και το ζήτημα της ψήφου εκείνων που είναι εγγεγραμμένοι στη Μεσσηνία, αλλά την ημέρα των εκλογών είναι υποχρεωμένοι να είναι στη Ρόδο ή στη Σαντορίνη για δουλειά. Αλλά για να γίνουν αυτά απαιτούνται συναινέσεις στα αυτονόητα – κάτι πολύ δύσκολο έως αδύνατο όταν το κάθε κόμμα βλέπει μέχρι εκεί που το βολεύει…
Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ πιο απλά: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα – είναι μόνον Αμερικανοί πολίτες, μπορούν να ψηφίσουν τον Τζο Μπάιντεν ή τον Ντόναλντ Τραμπ και όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή την Έφη Αχτσιόγλου, αύριο – μεθαύριο.
Το ζήτημα δεν αφορά τον Ελληνοαμερικάνο τρίτης ή τέταρτης γενιάς – παρότι η χώρα μας μόνον να κερδίσει θα είχε αν επιχειρούσε να κάνει μία καμπάνια ώστε να υπενθυμίσει στους ανθρώπους αυτούς την ελληνική τους καταγωγή, τις ελληνικές τους ρίζες.
Κατά τα άλλα, η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού αφορά τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν σε διάφορες περιόδους, αλλά εξακολουθούν να ενδιαφέρονται σε καθημερινή βάση για τα ελληνικά πράγματα – και να ενημερώνονται με λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Λίγες ημέρες έχουν περάσει από ένα reunion με κάποιους από τους συμμαθητές μου – οι απόφοιτοι του ΄81 του Πειραματικού Σχολείου του πανεπιστημίου Αθηνών – όπου μεταξύ άλλων συνάντησα έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος διδάσκει πάνω από 10 χρόνια στο εξωτερικό. Πρώτα στη Βρετανία και τώρα πια στο Ντουμπάι. Αγνοούσα την επαγγελματική του ανέλιξη – εκείνος όμως με διαβεβαίωσε ότι με διαβάζει, όπως και πολλούς άλλους εγχώριους αρθρογράφους των ενημερωτικών sites ώστε να είναι ενημερωμένος για τα ελληνικά πράγματα.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θέλουν να επιβάλουν περιορισμούς στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε τέτοιους ανθρώπους; Τι σημαίνει άραγε αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές, ότι εκείνοι που λείπουν χρόνια από την Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν λόγο στο πώς θα κυβερνηθεί η χώρα;
Τίποτε δεν σημαίνει – ειδικά σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει συγγενή ή φίλο στην ξενητειά. Το αντίθετο – η νομοθέτηση για την διευκόλυνση των ανθρώπων αυτών ώστε να μπορούν να ασκήσουν από το εξωτερικό το εκλογικό τους δικαίωμα πρέπει να είναι μόνον η αρχή για τον εκσυγχρονισμό του συνόλου της εκλογικής διαδικασίας στη χώρα μας: Για παράδειγμα, η επιστολική ψήφος – ακόμα και η Τουρκία την έχει κατοχυρώσει και με οκταπλάσιο εκλογικό σώμα, τα αποτελέσματα της κάλπης βγήκαν σε χρόνο ρεκόρ.
Άλλο παράδειγμα; Το ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων και η διασύνδεσή τους με τα ληξιαρχεία – που θα μπορούσε να είναι η αρχή για να λυθεί και το ζήτημα της ψήφου εκείνων που είναι εγγεγραμμένοι στη Μεσσηνία, αλλά την ημέρα των εκλογών είναι υποχρεωμένοι να είναι στη Ρόδο ή στη Σαντορίνη για δουλειά. Αλλά για να γίνουν αυτά απαιτούνται συναινέσεις στα αυτονόητα – κάτι πολύ δύσκολο έως αδύνατο όταν το κάθε κόμμα βλέπει μέχρι εκεί που το βολεύει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου