Από το κακό στο χειρότερο ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν εικόνα αυτή που παρουσίασε στη Βουλή κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Αερολογίες της δεκάρας. Πλατφόρμα αντιπαράθεσης βγαλμένη από τα… “χρονοντούλαπα της ιστορίας”. Σκληρός αντιδεξιός λόγος με αναφορές στο… “εμφυλιοπολεμικό κράτος της ΕΡΕ”. (Μιλάμε για αναφορές σε μια πολιτική περίοδο την οποία μόνο οι 75άρηδες βίωσαν, αφού όσοι, σήμερα, είναι μικρότεροι των 55 ετών δεν είχαν γεννηθεί!). Προεκλογικά τσιτάτα αντί προγραμματικού αντίλογου στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Απόπειρα αντιγραφής του καταγγελτικού λόγου Τσίπρα στερημένη του ταλέντου του στο λαϊκισμό. Έφυγε ο “βιρτουόζος” και φάνηκε η γύμνια. Η αρρώστια είναι βαριά. Και αν δεν βρουν οι σύντροφοι το αντίδοτο θα “το κλαίνε” το κόμμα…
Η θλιβερή εκπροσώπηση Φάμελλου στη Βουλή, τελείωσε χθες με
την ατάκα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί να εκπροσωπήσει την άλλη πολιτική πρόταση». Αλήθεια; Ποια ακριβώς είναι αυτή η πρόταση; Οι πολίτες την ξέρουν; Και αν ναι, γιατί δεν σας πιστεύουν; Γιατί σας πήγαν στην αντιπολίτευση το 2019 και από εκεί στην κατάρευση του 21% τον Μάϊο και την αποσύνθεση του 17% ένα μήνα μετά;Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του καφενείου. Αριστερές κουβέντες και “αντιδεξιά” φούμαρα, “μεταξύ καφέ και τσιγάρου”. Χωρίς αρχές, χωρίς γνώση, χωρίς πρόγραμμα, ατεκμηρίωτες θέσεις, ακοστολόγητες υποσχέσεις, τσιτάτα από το παρελθόν, αφόρητες ιδεοληψίες, ατέλειωτες αυταπάτες, ψέμματα, τοξικός λόγος. Και μια ανακυκλούμενο πολιτική γραμμή “στο περίπου”. Όλα παίζονται “στα ζάρια”. Κι όπου κάτσει. Είτε πρόκειται για τις τύχες του τόπου (2015) είτε για το μέλλον ενός κόμματος στο οποίο (στις τελευταίες εκλογές) ακούμπησαν 900.000 συμπολίτες μας. Με “ταβλαδόρους” της πολιτικής δεν κυβερνιέται όμως μια χώρα. Ούτε τα κόμματα επιβιώνουν…
Αυτό που δεν κατάλαβαν στο ΣΥΡΙΖΑ (μπορούν άραγε να καταλάβουν;) είναι ότι η Ελλάδα σήμερα έχει αλλάξει. Τα μνημόνια τελείωσαν. Ο θυμός έφυγε. Οι “πλατείες” άδειασαν. Ο κόσμος μάζεψε τις παντιέρες, μαζεύτηκε σπίτι του, έσκυψε στις δουλειές του. Αναζητά την προκοπή. Θέλει καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του. Οι ίδιοι οι νέοι λαχταρούν να κατακτήσουν τη ζωή που ονειρεύονται. Να κυνηγήσουν τις εξελίξεις. Και “ω του θαύματος”, πήγαν με τον Μητσοτάκη!
Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι τυχαία. Ούτε υπήρξε ξαφνικά “δεξιά στροφή” σε μια κοινωνία για πολλά χρόνια “αριστερόστροφη”. Ο κόσμος μπήκε σιγά-σιγά σε μια μεταρρυθμιστική συμμαχία, που τα πρώτα της σπέρματα τα συναντήσαμε στη μειοψηφία του δημοψηφίσματος, όπου “δεξιοί” και “κεντρώοι” παρατάχθηκαν στην ίδια όχθη. Η κοινωνική αυτή συμμαχία πήρε σάρκα και οστά το 2019. Και εδραιώθηκε τώρα. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιχειρεί να τη θεμελιώσει σε θεωρητική βάση και με πολιτική προοπτική:
Με μία τολμηρή υπέρβαση από το κομματικά του όρια, ενώπιον της Βουλής, ο πρωθυπουργός θέλησε να συνδέσει τη δεύτερη τετραετία του με τους «τρεις μεγάλους σταθμούς, που σφράγισαν την πρόοδο της χώρας μας τα τελευταία 100 χρόνια», όπως τόνισε.
Και ανέδειξε την ιστορική σημασία του ρόλου που διαδραμάτησαν, τέσσερις σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες στις μεγάλες εθνικές, πολιτικές, θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, αποδίδοντας την απαιτούμενη τιμή όχι μόνο στον ιδρυτή της παράταξής του Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά επίσης στους ιστορικούς αντιπάλους της δεξιάς Ελευθέριο Βενιζέλο, Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη.
- [Σε αυτές τις πολιτικές φυσιογνωμίες η ιστορία θα γράψει στο περιθώριο τις καλές, τις ατυχείς, τις κακές και τις ακραίες στιγμές τους. Και θα σταθεί στις τομές που άλλαξαν τον τόπο με τη διακυβέρνησή τους: Ο Βενιζέλος με τον αστικό εκσυγχρονισμό. Η δεκαετία του ’50 με τον ανορθωτικό εκσυγρονισμό και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Η μεταπολίτευση με τον πολιτικό εκσυγχρονισμό, το οριστικό τέλος του εμφυλίου, τις κοινωνικές αλλαγές, το ΕΣΥ, τις μεγάλες επιλογές της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ].
Επικαλούμενος, με πολιτική γενναιότητα «αυτή την βαριά παράδοση» (που δείχνει και την απελευθέρωσή του από τον κομματικό κορσέ της ιστορικής δεξιάς) ο κ. Μητσοτάκης έκλεισε κάθε μίζερη συζήτηση για τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος και τόνισε ότι «τις μεγάλες ιστορικές τομές μπορούν να τις πραγματοποιούν οι μεγάλες συναινέσεις και οι ευρύχωρες κοινωνικές συμμαχίες», δίνοντας το “εναρκτήριο λάκτισμα” της εθνικής προσπάθειας για έναν πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό, που προφανώς αποτελεί την προσωπική του φιλόδοξη αναμέτρηση με την Ιστορία.
Πως απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την πρόκληση; Με τους παλιομοδίτικους “δεκάρικους” του Φάμελλου; Πως σχεδιάζει τη δική του απάντηση στις σημερινές προκλήσεις, ποιό το όραμά του για το αύριο; Πολεμώντας ένα “σκιάχτρο” στο έρημο τοπίο του παρελθόντος;
Η καχεκτική εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή δεν αφήνει πολλές ελπίδες για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Τι να σου κάνει ένας νέος αρχηγός σε ένα κόμμα που το τρώει το σαράκι της αριστερής μιζέριας; Άλλωστε το μυστικό της εγγενούς ανεπάρκειας και του μαρασμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια μυστικό.Το πήραν όλοι χαμπάρι. Άλλοι του κούνησαν μαντήλι. Άλλοι ετοιμάζουν βαλίτσες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου