Η ματαίωση της παρασημοφόρησης του διασώστη προσφύγων Ιάσονα Αποστολόπουλου είναι μια εξέλιξη στρατηγικής σημασίας, σχετικά με τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος που εγκαθιδρύει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ενα φασιστοειδές χωρίς άλλα προσόντα από την ικανότητα διάδοσης του μίσους κατά του άλλου, του ξένου, του πρόσφυγα, και την ενθουσιώδη ανοχή των δολοφονικών επαναπροωθήσεων, αναγγέλλει την αλλαγή της απόφασης της Προεδρίας της Δημοκρατίας, μετά από πιέσεις της Ακρας Δεξιάς. Μεταφέρεται έτσι η στάση του ελληνικού κράτους, από την εποχή της κριτικής των επιπτώσεων για χιλιάδες ανθρώπους της προσφυγικής κρίσης, στην εποχή της άρνησης της διάσωσης και της φροντίδας των προσφύγων, αλλά και της εμπλοκής των ίδιων των κρατικών υπηρεσιών στις επαναπροωθήσεις με ένα απολύτως ορατό ανθρωπιστικό κόστος.
Ο Μπογδάνος είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτών που σε περίοδο βαθιάς κοινωνικής κρίσης συνδέουν την πολιτική τους σταδιοδρομία με την ανάδειξη και καταστολή των «εχθρών», αλλά και με την ενεργό συμμετοχή στην αξιοποίηση των διάφορων νόμιμων ή παράνομων μηχανισμών άσκησης βίας κατά των πλέον αδύναμων. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι τέτοιες στρατηγικές, που βασίζονται στην ενίσχυση των καθημερινών πρακτικών μίσους και βίας, δεν οδηγούν στη σταθεροποίηση των κοινωνιών, ούτε και των κοινωνικών ιεραρχιών, αλλά αντίθετα βαθαίνουν την κρίση και εντείνουν την αστάθεια. Κυρίως όταν οι παράγοντες αυτής της κρίσης είναι διεθνείς και χαρακτηρίζονται από μια κλιμακούμενη σοβαρότητα. Η διαχείριση αυτής της αστάθειας έχει πλέον ως απαραίτητο χαρακτηριστικό τη στοχοποίηση κάποιων εχθρών και την άσκηση βίας ως καθημερινότητα.
Οι προσφυγικές ροές στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι το αποτέλεσμα τόσο των θεαματικών αποτυχιών της παγκοσμιοποίησης και των προσπαθειών ενίσχυσης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας όσο και των δραματικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με τις πλέον έγκυρες προβλέψεις, η περιοχή της Εγγύς Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής θα γνωρίσουν κατά τις επόμενες δεκαετίες σημαντική άνοδο της μέσης θερμοκρασίας, σε επίπεδα που θα κάνουν πολύ δύσκολη τη ζωή, σε αστικές κυρίως περιοχές. Το αποτέλεσμα θα είναι μετακινήσεις πληθυσμών προς την Ευρώπη, μέσω σε μεγάλο βαθμό της Ελλάδας. Η άρνηση της υποδοχής αυτών των ανθρώπων θα είναι μια δυσβάστακτη επιλογή, που θα είναι ακόμα πιο δύσκολη αν θα έχει προηγηθεί μια περίοδος διαχείρισης των προσφυγικών ροών με βία, δραματική πτώχευση και καταπάτηση δικαιωμάτων.
Οι προσφυγικές ροές και όλες οι εξελίξεις που συνδέονται με την κλιματική κρίση –τόσο για τη συγκράτησή της όσο και για την αντιμετώπιση των ώς τώρα επιπτώσεών της– οδηγούν στην ανάγκη να τεθούν στόχοι που δεν μπορούν να επιτευχθούν με τις μεθόδους των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ούτε εξάλλου με τις μεθόδους των διαφόρων εκδοχών καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Οι προτεραιότητες που αφορούν την κατανάλωση και παραγωγή ενέργειας, την προστασία των οικισμών και των καλλιεργειών από ακραία καιρικά φαινόμενα, την προστασία της υγείας του πληθυσμού, την κάλυψη των αναγκών σε αγαθά και υπηρεσίες, απαιτούν επιλογές για νέου τύπου «ανάπτυξη», με συνδυασμό παραγωγικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων. Μια ανάπτυξη που απαιτεί τον καθορισμό πριν από όλα τέτοιων στόχων από μια κοινωνία με δημοκρατικούς θεσμούς, όπου εκπροσωπούνται και έχουν καθοριστικό λόγο όλες οι λαϊκές τάξεις, καθώς αυτές είναι οι προϋποθέσεις της επίτευξης με συναίνεση των απαραίτητων μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών. Η ένταξη των προσφυγικών πληθυσμών σε αυτή τη διαδικασία ικανοποίησης των πολυδιάστατων λαϊκών αναγκών μπορεί να επιτευχθεί, με την προϋπόθεση ότι εγκαταλείπονται οι ανέφικτες και αποτυχημένες εξαρτήσεις των αναπτυξιακών διαδικασιών από την κερδοφορία μιας μειοψηφίας επιχειρηματιών και την πίστη στις μαγικές ιδιότητες της αγοράς.
Ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια εντελώς νέα περίοδο, κατά την οποία διακυβεύεται η επιβίωση της ανθρωπότητας, μέσα από μια διαδικασία σταδιακής επέκτασης ζωνών όπου ανθρώπινοι πληθυσμοί γνωρίζουν τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών ζωής τους και τη συνεχή επίσης αύξηση της απώλειας ζωών. Εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν μεν ότι έχουμε εισέλθει σε μια τέτοια περίοδο, αλλά, ακόμα κι αν θέτουν κάποιους στόχους, είναι μακριά από να τους υλοποιούν και από το να υιοθετούν μεθόδους που επιτρέπουν συνολικά την αντιστοίχηση αναγκών, στόχων και κρίσιμων εξελίξεων για τις ανθρώπινες κοινωνίες, και η άρνηση μιας αντίδρασης με γνώμονα την προστασία των πληθυσμών αυτών προστίθεται στις επιδεινούμενες επιπτώσεις της κρίσης αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνιών και των υγειονομικών απειλών, για να διατυπωθούν οι πλέον καταστροφικές προβλέψεις.
Το ελληνικό καπιταλιστικό καθεστώς –και όχι μόνο αυτό φυσικά–, ενώ οι αναπτυξιακές υποσχέσεις έχουν ξεπεράσει κάθε γελοιότητα, γλιστράει με ορατό τρόπο προς την άσκηση πολλαπλών μορφών βίας σε βάρος των «υποτελών τάξεων», με αιχμή σε ό,τι αφορά τις πραγματικές στρατηγικές προθέσεις του την κλιμάκωση της βίας απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες, με την εμπλοκή τόσο του κράτους όσο και του παρακράτους. Ο φιλοναζιστικός υπόκοσμος, που αναρριχάται εδώ και χρόνια εντός της πολιτικής ελίτ και των κρατικών θεσμών, αποτελεί, με ή χωρίς Χρυσή Αυγή, μια προωθητική δύναμη με σημασία και αποτελεσματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου