Ειδεχθείς (εκ) βιασμοί

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Με την ευκαιρία των αποκαλύψεων της κας Μπεκατώρου (την οποία συγχαίρω για το σθένος της και την κοινωνική της προτροπή /προσφορά ώστε να πράξουν το ίδιο και άλλα αθώα θύματα) θα πρότεινα, όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, ή εμπειρία, να σταθεί δίπλα της και να την συνδράμει, για το καλό του κοινωνικού συνόλου.

Ταυτόχρονα,  οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία /παράκληση του αναφερόμενου ως δράστη κ. Αντιπροέδρου που ζήτησε «να σεβαστούμε τα παιδιά και τα εγγόνια του»

(σ.σ δεν διευκρίνισε αν εννοούσε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο ίδιος «σεβάστηκε» το θύμα του).

Ολέθριες οι επιπτώσεις των βδελυρών πράξεων για τα θύματα και τις οικογένειές τους. Οι δράστες παρόμοιων πράξεων, επιδεικνύουν αντικοινωνική , ανθρωποειδή συμπεριφορά. Σκοτώνουν / δολοφονούν εν ψυχρώ ψυχές. Κάτι πολύ χειρότερο από απλή εκτέλεση /θανατηφόρο τραυματισμό.  Αισθάνομαι αποστροφή, όχι μόνον για τους διάφορους υπανθρώπους δράστες, αλλά και για κάποιους άλλους αρμόδιους, αξιωματούχους, και Θ ω κ ο ύ χ ο υ ς  (=κατόχους θώκων): βουλευτές, νομοθετούντες, υπουργούς, κόμματα κ. α (πλημμελώς και ανεπαρκώς ενασχολούμενους) με τα ζητήματα αυτά. Έχουν άραγε αντιληφθεί /συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα των επιπτώσεων , το μέγεθος των ατομικών και οικογενειακών δραμάτων, τον κοινωνικό αντίκτυπο, το μέγα ασύγγνωστο έγκλημα;  Ασφαλώς και όχι. Μόνον ανόητοι, τυφλοί, εθελότυφλοι, υποκριτές, μ ι θ ρ ι δ α τ ι σ μ έ ν ο ι  και ηθικά και κοινωνικά

«α λ λ ο ι ω μ έ ν ο ι » δεν το βλέπουν.

Φθάσαμε στο έσχατο σημείο παρακμής /εκφυλισμού, να συγκροτούνται (διεθνώς) σύλλογοι /σωματεία , ακόμη και κόμματα  π α ι δ ό φ ι λ ω ν  με το αιτιολογικό πως …αγαπούν τα παιδάκια !!!.

Γνωρίζω γονείς οι οποίοι αποφεύγουν να επιτρέψουν στα παιδιά τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό (ό, τι καλύτερo ως δραστηριότητα) φοβούμενοι τους διαφόρους διεφθαρμένους παράγοντες γυμναστές κ.ο.κ.

Ταυτόχρονα έχουμε … παραγραφές (σ.σ δεν θα έπρεπε να παραγράφονται ποτέ τα ειδεχθή εγκλήματα).

   Ξενίζει επίσης η δυσεξήγητη «επιείκεια» και  ανοχή όχι μόνον των αρμοδίων αλλά και μεγάλου μέρους της κοινωνίας, που με περισσή ελαφρότητα –ορισμένοι και με ειρωνεία και καχυποψία –, αντιμετωπίζουν το σοβαρότατο ζήτημα.  «Ε’  δεν χάλασε ο κόσμος. Συμβαίνουν αυτά». Ή (ακόμη χειρότερο και προστυχότερο): « τα ήθελε, τα προκάλεσε» …. το θύμα (;). Αναρωτιέμαι : μήπως είμαστε αχάριστοι, απέναντι στους θύτες;  Γιατί δεν βλέπουμε και την … εθνική τους προσφορά (πέρα από την σεξουαλική τους ικανοποίηση); Αν ένας  ξεχωριστός αθλητής /αθλήτρια τα «θέλει» και ο προπονητής ή παράγων δεν ενδώσει , τότε (ενδέχεται) να τα παρατήσει (ο αθλητής) και η πατρίδα να χάσει μια διάκριση. Ένα μετάλλιο. Χώροι εκπαίδευσης , εργασίας, Αθλητισμού , κ. α αποτελούν πεδία δράσης και διαστροφικής ανακούφισης βδελυρών υποκειμένων. Επιβάλλεται αυστηροποίηση των ποινών και επιλογή σχολαστική των ατόμων διαφόρων συλλόγων (και όχι μόνον εκεί).

 ΥΓ Δεν αρκεί μόνον να «ηχούν καμπάνες αναφορών» στα γεγονότα.

Πρέπει να γίνει και «λειτουργία».