Ε, όχι και ήρωας ένας δολοφόνος

Σάκης Μουμτζής

Διαβάζω κείμενα έγκριτων σχολιαστών, που δεν ανήκουν στην Αριστερά, οι οποίοι προτείνουν την «ικανοποίηση του αιτήματος» του Κουφοντίνα για να μην γίνει, με τον θάνατο του, ήρωας. Εγώ θα το διατύπωνα αλλιώς. Ζητούν να υποκύψει το κράτος στον εκβιασμό ενός αμετανόητου, κατά συρροήν δολοφόνου, για να μην ηρωοποιηθεί.

Συνεπώς, είναι θέμα αρχής η τήρησης άτεγκτης στάσης απέναντι στον εκβιασμό. Άλλωστε, αν νομιμοποιήσουμε την απεργία πείνας,

ως μέσον διεκδίκησης, ποιος μας λέει πως και στον Κορυδαλλό δεν θα ξεκινήσει μια νέα απεργία πείνας με αίτημα αυτή την φορά να παίρνει άδειες; Τι θα γίνει τότε; Πάλι οι ψυχοπονιάρηδες, μετά από 20 μέρες απεργίας, θα ζητούν και τότε να ικανοποιήσουμε και αυτό το αίτημα του για να μην γίνει ήρωας;

Σε μια τέτοια κατάσταση θεωρώ πιο συνεπή την πρόταση του κ. Χατζή που ζήτησε την αποφυλάκιση του Κουφοντίνα. Προκειμένου να τον έχουμε στα πόδια μας κάθε τόσο με απεργίες πείνας, τον απελευθερώνουμε και γλιτώνουμε μια και καλή από αυτόν.

Άντε και στην βουλή, μετά.

Για να σοβαρευτούμε. Όλοι αυτοί -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- που κινητοποιούνται για τον Κουφοντίνα στενοχωρήθηκαν που εξαρθρώθηκε η 17 Νοέμβρη το 2002. Ήταν το ακροατήριο των δολοφόνων. Τους συμπαθούσαν. Και είναι λογικό, κάθε τρομοκρατική οργάνωση της Αριστεράς, να έχει έναν κόσμο που να υποστηρίζει την δράση της. Αυτό είχε συμβεί και με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και με την οργάνωση «Μπάαντερ-Μάινχοφ».

Όσοι είναι συνειδητά Αριστεροί έχουν εμποτιστεί, από την θεωρία τους, με το μικρόβιο της βίας και της τρομοκρατίας. Άλλοι το έχουν καταχωνιάσει αλλά επιβιώνει μέσα τους, άλλοι το έχουν υπερβεί στο πέρασμα του χρόνου. Και οι διαφωνίες όλων αυτών με τους τρομοκράτες δεν είναι γιατί τρομοκρατούν, αλλά γιατί με τις πράξεις τους κάνουν ζημία στην υπόθεση της Αριστεράς. Ποτέ δεν σκέφτηκαν τα θύματα των τρομοκρατών. Ενδόμυχα, οι περισσότεροι πιστεύουν πως κάτι έκαναν και οι δολοφονημένοι.

Συνεπώς, ούτως ή άλλως, για ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, μικρό και περιθωριακό, ο Κουφοντίνας είναι ένας αγωνιστής. Το γεγονός πως εμείς οι κανονικοί άνθρωποι τον αποκαλούμε αμετανόητο δολοφόνο, αυτοί το θεωρούν τίτλο τιμής. Λένε πως είναι συνεπής με τις ιδέες του. Και όταν τους λες -μπαίνοντας στη δική τους νοσηρή λογική- πως και ο Ντερτιλής, ο δολοφόνος του Διομήδη Κομνηνού στο Πολυτεχνείο το 1973, που κι αυτός δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, ήταν συνεπέστερος από τον Κουφοντίνα, καθώς ουδέποτε αιτήθηκε άδεια από ένα καθεστώς που δεν αναγνώριζε, ούτε έκανε απεργία πείνας, σου λένε πως ο Ντερτιλής ήταν φασίστας.

Η κυβέρνηση ας γνωρίζει πως σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ουδόλως ενδιαφέρεται για την τύχη ενός δολοφόνου και για την επιλογή που έχει κάνει να πεθάνει. Απεναντίας, ενδιαφέρεται για το κύρος του Κράτους και των θεσμών του. Οι υποστηρικτές του Κουφοντίνα, οι οπαδοί τού ένοπλου αγώνα και της τρομοκρατίας, όλοι αυτοί που υποκριτικά ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα του, πάντα θα βρίσκονται απέναντι στην αστική-φιλελεύθερη δημοκρατία. Για την κυβέρνηση είναι μονόδρομος να αφήσει στον Κουφοντίνα να αποφασίσει.