Δημοκρατικοί Αγάδες

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου) - 

Σε τοπικό /κρατικό, αλλά και διεθνές επίπεδο, οι βασικές αρχές – όπως πχ Ισότητα και Ισονομία – της Δημοκρατίας, καταστρατηγούνται /αγνοούνται. Το «δίκαιο του ισχυροτέρου» ζει και βασιλεύει …. δημοκρατική αδεία (!).     Οι παραδοσιακές «Δυνάμεις ισχύος» όπως:  Εξοπλισμοί, οικονομική ευρωστεία, ΜΜΕπιβολής, Κυβερνώντες  κ. α, επιβάλλουν την θέληση τους.  Βέβαια υπάρχουν … «δεσμοί αίματος, συμφερόντων, διαφθοροδιαπλοκής, ανάμεσα στους παραπάνω παράγοντες, κάτι που καθιστά το πρόβλημα, δυσεπίλυτο. Τις τελευταίες δεκαετίες ο μεγαλομέτοχος της αντιδημοκρατικότητας και της  πυγμής είναι τα ΜΜΕ. Είτε ως ΜΜΕπιβολής, ΜΜΕξάρτησης, και Εκμαυλισμού, ΜΜΕκβιασμού, ΜΜΕκφοβισμού, ΜΜΕκμετάλλευσης,  ΜΜΕξαπάτησης  κ.ο.κ.

Διαλέγετε και παίρνετε από τα (ευφημιστικά αποκαλούμενα) «ΜΜΕνημέρωσης» ό,τι νομίζετε. Από –θεωρητικά – 4η εξουσία (επάξια;) έγιναν πρώτη και καλύτερη, ισχυρότερη. Το τελευταίο δείγμα της αδιαμφισβήτητης ισχύος τους ήταν η φίμωση του –όντως αντιπαθέστατου όπως αποδείχθηκε τ. Προέδρου των ΗΠΑ. Ο προσβλητικός και αντιδημοκρατικός τρόπος της φραγής /αποσύνδεσης /αποκλεισμού του, από τον λογαριασμό του στο twitter ή και το Facebook, ήταν κεραυνός εν αιθρία. (Σ.Σ Το ενδιαφέρον /χαρακτηριστικό είναι πως τον απέκλεισαν οι δύο Εταιρίες που τον υποστήριζαν). Ασφαλώς και η ενέργειά τους είχε αγαθό κίνητρο αποτροπής, του αλλοπαρμένου κου Τράμπ, να συνεχίζει να προτρέπει, υποκινεί σε ένοπλη δράση τους οπαδούς του. Όμως το θέμα που ανακύπτει, δεν είναι μόνον το ενδεδειγμένο ή μη της απόφασης των δύο πλατφορμών. Είναι η απόδειξη του ποιος έχει πλέον την δύναμη της πυγμής, επιβολής και διαμόρφωσης καταστάσεων. Τα ΜΜΕ και –κυρίως- τα ηλεκτρονικά. Δεν γνωρίζω πόσοι έχουν αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει την σημασία, όχι μόνον της απόκτησης δυσανάλογης ισχύος από τα ΜΜΕ, αλλά και τις (αντιδημοκρατικές) επιπτώσεις που έχει η εξέλιξη αυτή. 

Ανακύπτουν εύλογα ερωτήματα:

Πρέπει, πόσο και από ποιους να ελέγχονται οι ιδιοκτήτες και οι διευθύνοντες τα ΜΜΕ; 

Ποια είναι τα όρια της δικαιοδοσίας τους; Πως καθορίζονται και από ποιους ελέγχονται οι όποιες υπερβάσεις τους; 

Επιτρέπεται να αποκτούν ορισμένοι απεριόριστη ισχύ (εις βάρος φυσικά των υπολοίπων); 

Τι είδους κραυγαλέα δημοκρατική ανισότητα είναι αυτή; Έχει ο απλός πολίτης – δημοκράτης, ανάλογη δύναμη επιβολής των απόψεών του; Ή θα πρέπει να συμβιβαστεί /υποταγεί , στους νεόφερτους «Δημοκρατικούς Αγάδες» που έβαλε στο κεφάλι του; Μήπως και να τους ευγνωμονεί αναφωνώντας «Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω;».

Έχουμε άραγε καταλάβει το πόσο η κατάσταση ξέφυγε;  Τόσο που πλέον δεν (συμ)μαζεύεται. 

Γιατί κραταιοί οικονομικοί παράγοντες επιτρέπεται να δημιουργούν αχαλιναγώγητα /ανεμπόδιστα τέτοιες παντοδύναμες πλατφόρμες, που είναι σε θέση, είτε να ανεβάζουν ή να κατεβάζουν, να αναδεικνύουν ή και να ανασταίνουν, κάποιους ή και να θάβουν άλλους (ενίοτε εκείνους τους οποίους είχαν …. νεκραναστήσει);

ΥΓ Το ό,τι έχουμε πολίτευμα δημοκρατικό, κακέκτυπο/ καρικατούρα, δεν σημαίνει πως για όσο ακόμα θα υπνώττουμε αγκαλιά με τα «δημοκρατικά όνειρα» θα πρέπει να εφησυχάζουμε, ή να δεχόμαστε μαζοχιστικά και ανεύθυνα, τον περαιτέρω ευτελισμό /απαξίωση της έννοιας της Δημοκρατίας.