Κοινωφελείς Διασαφήσεις

 

Κώστα Δημ Χρονόπουλου

Αρκετές ημέρες συζητήθηκε το τραγικό περιστατικό της μητέρας που πέταξε το παιδί της στο ποτάμι. Συγκλονισμός του κοινού, των ΜΜΕ και των κρατικών αρμοδίων. Σχοινοτενείς αναλύσεις, τηλεπαραθυριακές , προκειμένου να αναδειχθούν τόσο οι τοπογραφικές λεπτομέρειες (που ακριβώς, σε ποιο σημείο συνέβη το γεγονός) όπως και το τι οδήγησε στη διάπραξη της απεχθούς /ανατριχιαστικής πράξεως. Καταβλήθηκε πράγματι μεγάλη προσπάθεια , πολυήμερη, εξαντλητική. Πληροφορηθήκαμε πως η μητέρα ήταν ψυχικά διαταραγμένο άτομο το οποίο μάλιστα είχε νοσηλευτεί δέκα (10) φορές σε ψυχιατρικές κλινικές  (!). Επομένως ο καταλογισμός ευθυνών πρέπει να είναι διαφορετικός από ό, τι σε ένα φυσιολογικό άτομο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν εγκληματεί το συγκεκριμένο άτομο, αλλά ο … άλλος του εαυτός (!).                         Εκείνος ευθύνεται για την πράξη.                                                                                                      

Εξηγούμαι:                                                                                                                                                  Οι παθήσεις /νοσήματα /ασθένειες είναι βασικά δύο κατηγοριών: οργανικές και ψυχικές. Ως κοινωνία /κράτος δίνουμε μεγάλη σημασία στην αντιμετώπιση των πρώτων και μικρή των δεύτερων (!).                                                                                                

Ειδοποιός διαφορά: 

                                                                                                                                                                                 Εκείνος /εκείνη που πάσχει από οργανική πάθηση υποφέρει ατομικά. Εκείνος /εκείνη που πάσχει από ψυχική πάθηση μπορεί είτε να υποφέρει ή όχι – επειδή δεν έχει επίγνωση της καταστάσεώς του - , αλλά ενδέχεται  (ανάλογα με το είδος της ψυχασθένειάς του /της) να βλάψει συγγενικά και μη άτομα. Ακόμα και να αυτοκτονήσει!. Είναι παράλογο να ασχολείται ο κόσμος και τα ΜΜΕ με ανάξιες λόγου λεπτομέρειες όπως: τι λένε οι συντοπίτες της, πως ήταν οι σχέσεις με τον πατέρα του παιδιού , τι ποινή προβλέπεται , αν αγαπούσε ή όχι το σπλάχνο της ή αν ήταν καταδεκτική και φιλότιμη (!). Θα πρέπει να κατανοηθεί η διαφορά ανάμεσα στα οργανικά και τα ψυχικά νοσήματα, ώστε να μην απορούμε ή πέφτουμε από τα σύννεφα όταν συμβαίνουν γεγονότα , λόγω ψυχασθένειας. Ακούγεται πως αυτό το τραγικό γεγονός «δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου» , πως είναι κάτι «απίστευτο, αδιανόητο». «Μα πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο;». Όλα αυτά οφείλονται στην άγνοια σχετικά με τις ψυχογενείς συμπεριφορές. «Βλέπουμε λοιπόν τον λύκο και ψάχνουμε τον ντόρο του».

 

Εδώ οφείλω να επισημάνω:                                                                                                                    Στις οργανικές παθήσεις δίνεται έμφαση, όχι μόνο στην θεραπεία , αλλά και την πρόληψη. Στις ψυχικές όχι !....Βέβαια υπάρχει σημαντική συνευθύνη της κοινωνίας, η οποία (απαίδευτη και απληροφόρητη) αγνοεί την βαρύτητα –και επικινδυνότητα –ορισμένων από αυτές τις παθήσεις. Το ακόμα χειρότερο είναι η νοσηρή νοοτροπία που υπάρχει : τα  ψ.χ (=ψυχικά νοσήματα) θεωρούνται κάτι το επιλήψιμο, προσβλητικό , μειωτικό. Η οικογένεια του ασθενούς προσπαθεί να μην κοινοποιήσει ούτε φυσικά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα (που μπαίνει κάτω από το χαλί).  Χάλι!!!.                                                                                                                  

Αποφεύγουν , γονείς και ασθενείς να συμβουλευτούν ψυχολόγους και ψυχιάτρους, ώστε να πάρουν τη σωστή, απολύτως απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή, προκειμένου να είναι υπό έλεγχο ο ψυχασθενής. Διάβαζα μια στατιστική περί του ποσοστού % των ψ.ν. Χαμογέλασα επειδή τα περιστατικά – μη δηλωθέντα ή ήπια , μη ανησυχητικώς εκδηλωθέντα , είναι πολλαπλάσια.  Δυσχερέστατη η αλλαγή νοοτροπίας , προκειμένου  το κοινό να συνειδητοποιήσει ότι δεν ευθύνονται οι πάσχοντες. Όπως κάποιος/κάποια εμφανίζει πχ καρκίνο, έτσι άλλοι εμφανίζουν σχιζοφρένεια (διαφέρουν ως προς την επιβίωσή τους βέβαια). Υπάρχουν ασθενείς οι οποίοι επιβάλλεται να βοηθηθούν , όχι μόνο για το καλό των ιδίων αλλά , και του κοινωνικού συνόλου. Θα ήθελα να αναφερθώ και στην ανευθυνότητα ορισμένων γονέων οι οποίοι έχουν τέκνα τα οποία νοσούν από βαριές /σοβαρές ψυχώσεις. Είναι ε γ κ λ η μ α τ ι κ ό, αφ ενός να μη συμβουλεύονται ειδικούς που θα χορηγήσουν την δέουσα θεραπευτική αγωγή και αφ ετέρου να μην αποτρέπουν ή κάποιοι και να προτρέπουν τα παιδιά τους να παντρευτούν και να τεκνοποιήσουν. Μερικοί γονείς προσπαθούν συνειδητά να επιτύχουν την δική τους … απαλλαγή από τα σοβαρά προβλήματα που τους δημιουργεί το άρρωστο παιδί τους!.....                                                                                                                                                     Τέλος η πολιτεία εγκληματεί καθ’ έξιν και καθ’ υποτροπή αποφεύγοντας να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν.

Προτείνω:

1.     Σύσταση ειδικών κέντρων υγείας για ψυχικά νοσήματα.

2.     Δωρεάν χορήγηση των αναγκαίων φαρμάκων (χωρίς καμία συμμετοχή).

3.     Δωρεάν επισκέψεις σε συμβεβλημένους ειδικούς.

4.     Πλύση εγκεφάλου –μέσω ανακοινώσεων , ΜΜΕ, σχολείων , Εκκλησίας (Δεν ευθύνεται πάντοτε ο διάβολος για τους «Δαιμονισμένους»).

 

 

 

ΥΓ Οι ψυχασθενείς δεν είναι οι αποβλητέοι ….λεπροί που πρέπει να απομονωθούν (ώστε να μη … μολύνουν τους άλλους). Είναι ασθενείς οι οποίοι χρήζουν φροντίδας και φαρμακευτικής αγωγής.                                                                                                Εκείνοι που λαμβάνουν ανελλιπώς τα κατάλληλα φάρμακα, είναι όχι μόνον ακίνδυνοι, αλλά μπορούν να αποβούν χρήσιμοι στην κοινωνία.